37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

ΑΓΡΙΟ ΘΗΛΥΚΟ

ΑΕΡΑΚΙ

GREEK BEAUTY

Η ΩΡΑΙΑ ΨΑΡΟΥ

Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ - Ο ΝΟΩΝ ΝΟΕΙΤΩ

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΚΑΙ ΞΑΔΕΡΦΗ

ΦΑΤΕ ΜΑΤΙΑ ΨΑΡΙΑ!

Beautiful Ukrainian and Georgian girls

ΑΤΕΝΙΖΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ΚΛΕΙΣΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΣΚΕΨΗΣ

Σαν συνέχεια του προβληματισμού του ΑπΙφ για την ιδεολογία της μιας αλήθειας, καταθέτω τον δικό μου για τα κλειστά συστήματα σκέψης.

Είναι γνωστό ότι κάθε σύστημα σκέψης και λογικού συλλογισμού χρειάζεται κάποιες αξιωματικές αλήθειες. Αλήθειες που δεν αποδεικνύονται αλλά εμφανίζονται ως πολύ πιθανές στη σκέψη εκείνου που τις χρησιμοποιεί αξιωματικά.

Οι μαρξιστές λαμβάνουν ως αξιωματικές αλήθειες τις βάσεις του μαρξισμού, οι μαρξιστές – λενινιστές τις βάσεις του μαρξισμού λενινισμού, οι τροτσκιστές βάζουν στο παιχνίδι και τον Λέοντα, ενώ οι Μαοϊκοί βρίσκουν αξιωματικές αλήθειες και στον Στάλιν αλλά και στο περίφημο «κόκκινο βιβλιαράκι» του Μεγάλου Τιμονιέρη.

Τόση ήταν η προσήλωση σ’ αυτές τις αξιωματικές αλήθειες που θυμάμαι στα νεανικά μαρξιστικά μου χρόνια το φόβο μας μήπως αυτό που θα πούμε έρχεται σε αντίθεση με κάποιο τσιτάτο των «Σοφών Κεφαλών». Θυμάμαι ακόμη τον συχωρεμένο τον Πλατά να μας αναπτύσσει την θεωρία του ότι δεν πρέπει να πειράζουμε τα φίδια και καλού – κακού να μας προειδοποιεί ότι «δεν ξέρει αν έχει πει κάτι επ’ αυτού ο Λένιν»!

Όλοι βασίζουμε τη σκέψη μας σε αξιωματικές αλήθειες. Το πόση ισχύ έχουν τα συμπεράσματά μας, εξαρτάται και από το πόσο κοντά στην πραγματικότητα μας φαίνονται αυτά τα αξιώματα.

Ας πάρουμε τον Γιάννη Χρυσοβέργη. Σε πρόσφατη ανάρτηση στον «Άτακτο Λόγο» επισημαίνει πολύ σωστά ότι και η Ιρλανδία που δεν έχει «πολύ κράτος», όπου έχουν γίνει ξένες επενδύσεις σε τεχνολογίες αιχμής κλπ κλπ μπήκε στο μάτι της Κρίσης. Και βγάζει το συμπέρασμα ότι μόνο αν η Ευρώπη υιοθετήσει συνολικά το σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο θα μπορέσει να ξεπεράσει την κρίση και να δημιουργήσει ασπίδα για μελλοντικές κρίσεις.

Εξηγούμαι εκ των προτέρων για να μην παρεξηγηθώ. Ούτε γνωρίζω, ούτε πρόκειται να εισηγηθώ κανένα μοντέλο για το ξεπέρασμα της Κρίσης. Παρακολουθώ εκ του μακρόθεν τις προσπάθειες που γίνονται χωρίς να μπορώ καν να αξιολογήσω την αποτελεσματικότητά τους. Απλώς διερωτώμαι : Πόθεν προκύπτει ότι σοσιαλδημοκρατία είναι η λύση; Και ποιο σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο εννοεί ο Χρυσοβέργης;

Υποθέτω λοιπόν ότι στην πολιτική σκέψη του Χρυσοβέργη υπάρχει μια βασική αξιωματική αλήθεια : η υπεροχή της σοσιαλδημοκρατίας έναντι οιουδήποτε οικονομικο – πολιτικο – κοινωνικού συστήματος. Υπεροχή την οποία προσωπικά δεν θεωρώ αυτονόητη όπως δεν θεωρώ αυτονόητη την υπεροχή οποιουδήποτε άλλου οικονομικού συστήματος. Απλά νομίζω ότι είμαστε υποχρεωμένοι να δοκιμάζουμε συνεχώς νέες συνταγές. Και δε μπορούμε να αποφύγουμε τη μέθοδο του “trial and error”.

Don Aera Patera

ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΩΤΕΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

Είναι μπασκετικός δημοσιογράφος και γράφει στο Γαύρο. Από τους λίγους που δε φοβάται να τα χώσει στην ομάδα όταν παραπαίει, χωρίς να ρίχνει την αποκλειστική ευθύνη στους παίχτες.

Ακόμη και οι καλύτεροι όμως, όταν πρόκειται να υποστηρίξουν απαίδευτες απόψεις ολισθαίνουν και ξεχνούν. Γράφει στο σημερινό Γαύρο ο Γιώργης ότι την τωρινή ομάδα δεν την βλέπει να πηγαίνει στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, αν όμως πάει δεν πρόκειται να φάει δεκαοχτώ πόντους στον τελικό, με προπονητή τον Ίβκοβιτς.

Κι εγώ θυμίζω στον καλό δημοσιoγράφο : Σε ημιτελικό ίσως; Γιατί αν δε με απατά η ούτως ή άλλως επισφαλής μνήμη μου, η Ζαλγκίρις του Κασλάουσκας είχε κάνει πλάκα στον Ολυμπιακό του Σοφού σε κάποιον ημιτελικό...

Όσο για τελικό...Έχουμε κάτι πιο πρόσφατο. Τον τελικό του Ευρωμπάσκετ 2009 όπου τα "τρομερά μωρά" του παππού δεν ξέρανε τι μαζεύανε από τους άτιμους Ίβηρες.

Είπαμε. Η μνήμη σου παίζει άσχημα παιχνίδια.


Don Aera Patera

Ενάμισης...



Ο Ενάμισης με την εγγονή του...

(Στου Αγαπητού την πάλαι ποτέ ταβέρνα...)

Η ΓΕΝΕΣΗ

Νέο απόσπασμα από το βιβλίο :

Η αρχή έγινε με μια συγκέντρωση μαθητών, συγγενών, γνωστών και φίλων μελών που πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της Τοπικής. Στη συγκέντρωση αυτή, όπου συζητήθηκαν απόψεις και θέσεις για το μαθητικό κίνημα αλλά έγινε και ενημέρωση για την κατάσταση στα σχολεία της περιοχής, παραβρέθηκαν αρκετά παιδιά και μεταξύ αυτών η παρέα από το Δέκατο και ο Δημήτρης Κουφοντίνας με την αδερφή του. Ο ενθουσιασμός των παιδιών και η επιθυμία τους για δράση έγιναν αμέσως αντιληπτά από τα μέλη της Τοπικής που είχαμε παραστεί. Απαίτηση όλων ήταν να επαναληφθεί η συγκέντρωση.

Πρέπει να έγιναν τρεις συγκεντρώσεις στα γραφεία της Τοπικής Γκύζη. Η αρκετά μαζική, με βάση τις συνθήκες, παρουσία των μαθητών στις συγκεντρώσεις αυτές και η σιγουριά όλων ότι η συχνότερη επαφή θα έδινε άλλη δυναμική στη συνδικαλιστική δράση των μαθητών της περιοχής μας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι οι μαθητές χρειάζονταν δικό τους χώρο. Έτσι ψάξαμε για γραφεία στην περιοχή.

Ο χώρος που βρήκαμε για γραφεία ήταν ένα μαγαζί στην οδό Παράσχου που διέθετε και υπόγειο με τουαλέτα. Η επιλογή αποδείχτηκε σοφή. Ο χώρος ήταν άνετος για τις ανάγκες μας και πρόσφερε την αμεσότητα του μαγαζιού. Άνοιγες την πόρτα κι έμπαινες. Άσε που η πόρτα ήταν πάντα ανοιχτή.

Τα γραφεία νοικιάστηκαν, στοκαρίστηκαν, βάφτηκαν, εξοπλίστηκαν εκ των ενόντων, φτιάχτηκαν τα ηλεκτρολογικά και τα υδραυλικά, όλα με εθελοντική δουλειά μελών της τοπικής οργάνωσης και μαθητών, αρκετοί από τους οποίους πήγαιναν νυχτερινό ή σε τεχνικές σχολές και ήξεραν από μαστορικά.

Τα γραφεία στήθηκαν μέσα σε ατμόσφαιρα χαράς. Το τονίζω αυτό γιατί τότε στις πολιτικές οργανώσεις, ακόμη και της Νεολαίας, περίσσευε η σοβαροφάνεια και η αυστηρότητα, στοιχεία που τα συναντούσε κανείς κυρίως στο Κ.Κ.Ε. και την Κ.Ν.Ε. που την εποχή εκείνη, έχοντας την πιο στιβαρή συγκρότηση, δίνανε «γραμμή» σε όλους σε ζητήματα οργάνωσης και συμπεριφοράς.

Εμείς όμως γελούσαμε. Θυμάμαι ακόμη την πλάκα που κάναμε με το μικρό Νίκο Καραγιώργη, γιο του Κώστα, του γνωστού Ψάχου από τον Άγνωστο Πόλεμο, ο οποίος, δεκατεσσάρων χρονών τότε και ελάχιστα αναπτυγμένος σωματικά, ανέβαινε πάνω σε μια καρέκλα όσο δούλευαν οι άλλοι και έκανε ξεκαρδιστικές μιμήσεις πολιτικών. Αργότερα, όταν πια είχαν στηθεί τα γραφεία και λειτουργούσαν κανονικά, ο Νικολάκης πέρναγε σίφουνας, έψαχνε σπρέι, τάπαιρνε και εξαφανιζότανε για να εκφραστεί και να ξεθυμάνει στους τοίχους της γειτονιάς.

Ο χώρος των γραφείων, συμπεριλαμβανομένου και του υπογείου, ήταν καθαρός και τακτοποιημένος. Ο Κώστας Λαγωνικάκος, από τα πιο δραστήρια μέλη της οργάνωσης που αργότερα έγινε και γραμματέας του Μαθητικού του ΠΑ.ΣΟ.Κ., δικηγόρος σήμερα, θυμάται ένα παρολίγο μοιραίο επεισόδιο με τον Βαγγέλη Κοροβύνη, τότε, στα τέλη του ’76 φοιτητή της Ιατρικής και υπεύθυνο Μαθητικού του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από την Επιτροπή Νεολαίας. Ο Κοροβύνης μπήκε στα γραφεία της Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη για να παρακολουθήσει μια συνάντηση συντονιστών τομέων της Π.Α.Μ.Κ. Να σημειωθεί ότι η Π.Α.Μ.Κ. κεντρικά, όχι μόνο δε διέθετε γραφεία αλλά δυσκολευόταν και να βρει χώρο που να φιλοξενεί τις στοιχειώδεις λειτουργίες της.

Μπήκε λοιπόν ο Κοροβύνης στα γραφεία και τάχασε. Πριν τα χάσει όμως κόντεψε να χάσει τη ζωή του, κινδυνεύοντας άμεσα να χτυπήσει στο κεφάλι από μια φοβερή γλίστρα στο πάτωμα που είχε περαστεί αλοιφή για να γυαλίζει. Όταν συνήλθε από το σοκ έδωσε πολλά συγχαρητήρια στα παιδιά της Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη για το μεράκι τους, τη σωστή οργάνωση του χώρου που ήταν χωρισμένος με πανό και διέθετε γραφείο, τραπέζι και πολλές καρέκλες για συναντήσεις, σεμινάρια και ομιλίες, βιβλιοθήκη αλλά και μικρό καφενείο. Είχε αξιοποιηθεί και το υπόγειο με τραπέζι και καρέκλες αλλά και με ειδικό χώρο για υλικά, αφίσες, εφημερίδες, περιοδικά κλπ. Πάντως ο Κοροβύνης δεν παρέλειψε να πει ότι καλό είναι να αποφεύγεται το παρκέ.

Άνοιξαν λοιπόν τα γραφεία. Η ανάμνηση από τη ζωντάνια, την έξαψη της δράσης και της δημιουργίας, την ποικιλία των ιδεών και των προτάσεων αλλά και τη συντροφικότητα και την καλή παρέα είναι ζωντανή μέσα μου. Παρ’ όλα αυτά, διαβάζοντας το ημερολόγιο της Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη που φρόντισε να διαφυλάξει κάποιο μέλος, δείγμα κι’ αυτό της σημασίας που είχε για όλους μας η ιστορία αυτή, ξανάζησα την ένταση εκείνων των ημερών με ιδιαίτερη συγκίνηση.

Τα γραφεία ανοίγανε με βάρδιες. Σε καθημερινή βάση περνούσε αρκετός κόσμος για να διεκπεραιώσει διάφορες δουλειές, όπως η πώληση φύλλων του Μαθητικού Αγώνα και προσκλήσεων για διάφορες εκδηλώσεις, η διακίνηση προκηρύξεων, η τοιχοκόλληση αφισών, η κατασκευή πανό. Περνούσε όμως και για να συζητήσει συνδικαλιστικά και πολιτικά θέματα, να δανειστεί βιβλία από τη βιβλιοθήκη ή απλά για την καλή παρέα.

Μια και λέμε για αφισοκόλληση, θυμάμαι ακόμα ένα χαριτωμένο περιστατικό. Η Π.Α.Μ.Κ. με τη Μ.Ο.Δ.ΝΕ., τη μαθητική οργάνωση της Κ.Ν.Ε. είχε μεγάλο ανταγωνισμό, όπως συνέβαινε και συμβαίνει άλλωστε σε όλους τους συνδικαλιστικούς χώρους. Το Κ.Κ.Ε. κουβαλούσε πολλά χρόνια εμπειρίας στις συνδικαλιστικές ίντριγκες και κατάφερνε εύκολα ή δύσκολα να καπελώνει τις άλλες οργανώσεις. Από άνθρωπο που δούλευε στο Ριζοσπάστη είχα μάθει για τους πανηγυρισμούς τους μετά από κάθε τέτοια «επιτυχία». Πάλι τους καπελώσαμε, φώναζαν!

Ένα βράδυ λοιπόν πάω στα γραφεία και βρίσκω μέσα δύο παιδιά της Μ.Ο.Δ.ΝΕ. να συζητάνε με δυο δικούς μας. Ρωτάω τι συμβαίνει και μου λένε ότι την προηγούμενη μέρα είχαν συμφωνήσει για μια κοινή αφίσα που ανέλαβαν να την φτιάξουν οι Μοδνίτες και να την κολλήσουν σε άλλα σχολεία οι μεν, σε άλλα οι δε. Βλέπω την αφίσα και διαπιστώνω ότι οι Μοδνίτες είχαν καπελώσει τους δικούς μας, περνώντας τις θέσεις τους. Για τις διαφορές στις θέσεις θα μιλήσουμε στα παρακάτω. Αυτό που μετρούσε τώρα ήταν ότι έπρεπε να κολλήσουμε αφίσα που δεν την πιστεύαμε. Αποφασίσαμε να αντιδράσουμε με τη μέθοδο της κωλυσιεργίας. Εκείνο το βράδυ δεν κολλήσαμε. Την άλλη μέρα ήρθαν οι μαθητές της Μ.Ο.Δ.ΝΕ. με πιο άγριες διαθέσεις. Οι δικοί μας τους διαβεβαίωσαν πως οι αφίσες θα κολληθούν οπωσδήποτε. Αλλά μόλις οι Μοδνίτες βγήκαν απ’ την πόρτα, ο Μιχάλης ο Πετράκης, μαθητής νυχτερινού γυμνασίου και δραστήριο μέλος μας, σε στάση σα να παίζει κιθάρα, αναφωνεί τραγουδιστά και με αγανάκτηση, ε όχι δεν κολλάμε, παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι από τ’ αγροτικά του Μπακαλάκου.

Η Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη ξεκίνησε με μεγάλη ζωντάνια. Η ζωντάνια αυτή δε θα έφτανε για να τη συντηρήσει στη ζωή αν δεν συνοδευόταν από δουλειά ουσιαστική σε συνδικαλιστικό, πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο. Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι η Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη παρήγαγε εφαρμοσμένη πολιτική σε υψηλό επίπεδο, με περιεχόμενο καθόλου ευκαταφρόνητο ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα. Παράλληλα όμως έδειξε και τα όρια μιας τέτοιας προσπάθειας, αν η φιλοσοφία της δεν υιοθετηθεί κεντρικά και αν περάσει αδιάφορα από τους αρμόδιους να την αναπαραγάγουν και να την εμπλουτίσουν.

Don Aera Patera

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

ΑΠΑΙΧΤΗ

ΖΑΦΕΙΡΙ

ΠΑΙΧΝΙΔΙ

ΜΗ ΓΥΡΙΣΕΙΣ - karaoke hectoire.wmv

Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΑΓΝΩΣΤΗ ΛΕΞΗ

Δυστυχώς και ο Μαρινάκης ακολούθησε την πεπατημένη. Τα κλειδιά που έδωσε στον προπονητή αποδείχτηκε ότι είχαν ημερομηνία λήξης. Η κλειδαριά άλλαξε και τα καινούργια κλειδιά τα πήρε ο πρόεδρος στο σπίτι του.

Παρότι η ομάδα παίζει ομολογουμένως το καλύτερο ποδόσφαιρο, με συγκεκριμένο σχέδιο και σύστημα που απλά θέλει χρόνο για να γίνει ασυναγώνιστο, γυρνάμε πάλι στα παλιά. Ψίθυροι από το "περιβάλλον" του προέδρου κατά του Ερνέστο και γενικά όλο το αρρωστημένο παρελθόν ζωντανό ξανά.

Πριν πάμε κατά Αλέφαντο μεριά, να συνέλθουμε. Γιατί μετά θα είναι αργά και θα γελάνε αυτοί που παίζουν τη μπάλα του περασμένου αιώνα.


Don Aera Patera

creep karaoke hectoire.wmv

Ο ΚΟΥΠΑΚΙΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΟΝ ΑΒΡΑΑΜ ΠΑΠΑ.

ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑΣ

ΞΑΠΛΑ

Η Π.Α.Μ.Κ. ΠΡΙΝ ΤΗΝ Π.Α.Μ.Κ. ΓΚΥΖΗ

Και αυτό είναι απόσπασμα από το ημιτελές "λίκνο του τρομοκράτη" :

Η μνήμη φτιάχνει δική της ιστορία. Ήμουνα σίγουρος ότι η γνωριμία μου με τον Κουφοντίνα έγινε λίγο πριν τη δημιουργία της Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη. Αυτό θάλεγα και σε μια υποθετική ανάκριση από την αντιτρομοκρατική ή άλλο αρμόδιο φορέα.

Ο φίλος Γιάννης Χρυσοβέργης, εκλεκτό στέλεχος της Π.Α.Μ.Κ. Γκύζη, σήμερα ιστορικός και δημοσιογράφος, με βοήθησε να θυμηθώ τα γεγονότα του ενδιάμεσου χρονικού διαστήματος που παραδόξως είχαν ξεχαστεί, αν και ήταν ιδιαίτερα σημαντικά.

Το σεμινάριο που γνώρισα τον Κουφοντίνα ανήκε σε μια σειρά σεμιναρίων που έγιναν για τα μέλη της Π.Α.Μ.Κ. Ομιλητές ήταν η Βάσω Παπανδρέου, υπεύθυνη τότε του ΚΕ.ΜΕ.ΔΙΑ., ο Γιάννης Τσεκούρας, ο Ηλίας Νικολόπουλος και άλλοι.

Εκείνο το διάστημα θέλησα να βοηθήσω στην οργάνωση του μαθητικού τμήματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Π.Α.Μ.Κ. Το ζήτημα με ενδιέφερε αρκετά γιατί είχα ασχοληθεί ενεργά με μαθητικά θέματα στο μεταπολιτευτικό και τελευταίο στάδιο του ενιαίου Μαχητή. Τότε που βγήκε μια από τις πρώτες εφημερίδες του μαθητικού κινήματος της εποχής, η «Μαθητική Πρωτοπορία».

Η ιστορία της Μαθητικής Πρωτοπορίας ξεκίνησε από μια παρέα παιδιών, συμμαθητών του αδερφού μου Ανδρέα στο Δέκατο Γυμνάσιο. Αυτοί έβγαλαν την πρώτη εφημερίδα σε πολύγραφο. Ενημέρωσα τους συντρόφους του Μαχητή για την πρωτοβουλία αυτή και ρίχτηκε η ιδέα να γενικευτεί κάπως η προσπάθεια με τη συμμετοχή και άλλων γνωστών μας μαθητών. Πράγματι έτσι έγινε και η εφημερίδα άρχισε να βγαίνει κανονικά, σε τυπογραφείο. Η ομάδα των μαθητών λειτουργούσε αρκετά αυτόνομα και πρόσφερε μια καινούργια δυναμική στην πολιτική μας πρακτική. Με τη διάλυση όμως του Μαχητή και τη δημιουργία της Κ.Ο.Μαχητής τα παιδιά που δεν ακολούθησαν τη νέα οργάνωση αποχώρησαν από την εφημερίδα η οποία συνέχισε να βγαίνει, δε θυμάμαι για πόσο ακόμη.

Τη σημαντική εμπειρία της Μαθητικής Πρωτοπορίας προσπάθησα να την αξιοποιήσω στα πλαίσια ενός γραφείου μαθητικού που φτιάχτηκε τότε με υπεύθυνο το Νίκο Σταυρακάκη, μέλος της επιτροπής νεολαίας. Στο γραφείο αυτό συμμετείχε επίσης ο Νίκος Ανδρουλιδάκης από το Πέραμα και ο Αλέξης Κόκκος το όνομα του οποίου το είχα εντελώς ξεχάσει και μου το θύμισε ο Χρυσοβέργης. Λίγες μέρες μετά τη συζήτηση με το Γιάννη, είδα το όνομα του Κόκκου σε άρθρο της «Ελευθεροτυπίας» για το περιβάλλον του Γιώργου Παπανδρέου.

Η Π.Α.Μ.Κ. , στα πρώτα της βήματα, ήταν πολύ προβληματική. Δεν είχε καμία μαζικότητα και ούτε έδειχνε ότι μπορούσε να αποχτήσει. Κουμάντο κάνανε δυο – τρεις μαθητές, μεγάλοι σε ηλικία και με μακρά θητεία στα θρανία που ελάχιστα ενδιαφέρονταν για τα πραγματικά μαθητικά προβλήματα. Αυτοί οι μαθητές αράζανε σε κάποιο γραφείο των κεντρικών του ΠΑ.ΣΟ.Κ., φτιάχνανε κανένα πανό για τις διαδηλώσεις, ανεμίζανε και σημαίες ΠΑ.ΣΟ.Κ. δικής τους χρωματικής αντίληψης και περίμεναν τις μαθητικές μάζες να τους ακολουθήσουν. Η οργάνωση της Π.Α.Μ.Κ. ήταν σε τομείς. Στην ευρύτερη περιοχή Αθηνών – Πειραιώς λειτουργούσαν δεκάξι τομείς. Το «λειτουργούσαν» είναι σαφώς σχήμα λόγου. Αρκεί να πούμε ότι ο τομέας κέντρου που περιλάμβανε μια αρκετά μεγάλη περιοχή, μέσα και του Γκύζη, είχε δεν είχε δέκα άτομα.

Η κατάσταση αυτή ήταν απαράδεκτη για την παράταξη που είχε πίσω της ένα κόμμα με τη μαζικότητα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Βέβαια, είναι γεγονός ότι το Κ.Κ.Ε. λόγω ιστορίας και οργάνωσης είχε μεγαλύτερη επιρροή στο κινητοποιημένο κομμάτι της νεολαίας από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Αυτό όμως δε σήμαινε ότι δε μπορούσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να επηρεάσει ακολουθώντας τους δικούς του δρόμους, βασισμένους σε μια δημοκρατικότερη αντίληψη και λειτουργία.

Ήταν καλοκαίρι του ’75. Τα σχολεία κλειστά. Ευκαιρία για αναδιάρθρωση και ανασύνταξη της Π.Α.Μ.Κ. εν όψει της νέας σχολικής χρονιάς. Βοήθεια σημαντική η προσχώρηση παιδιών που είχαν αποχωρήσει απ’ τη Μαθητική Πρωτοπορία. Καταλυτική η γνωριμία τους με ένα μαθητή που ήταν ήδη μέλος του τομέα κέντρου της Π.Α.Μ.Κ. : του Δημήτρη Κουφοντίνα.

Αποφασίζεται η δημιουργία πυρήνων στα σχολεία και η εκπροσώπησή τους από συντονιστές στον τομέα. Αποφασίζεται επίσης η έκδοση εφημερίδας, του Μαθητικού Αγώνα, όπου η συμβολή των έμπειρων μαθητών της Μαθητικής Πρωτοπορίας και του Δημήτρη Κουφοντίνα είναι καθοριστική. Η εφημερίδα βγαίνει σε μονοτονικό μετά από πρόταση του λογοτέχνη Αιμίλιου Δημόπουλου και βέβαια η έκδοσή της γίνεται μια ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση, αφού ο χρόνος που απαιτείται είναι πολλαπλάσιος εκείνου που χρειάζεται μια κανονική πολυτονική έκδοση της εποχής. Νομίζω ότι ο Μαθητικός Αγώνας ήταν η πρώτη εφημερίδα που εκδόθηκε σε μονοτονικό. Ο αδερφός μου ο Ανδρέας θυμάται ότι τότε κυκλοφορούσε και η Μακεδονία με ένα ιδιότυπο μονοτονικό όπου τόνοι και πνεύματα είχαν αντικατασταθεί από ένα μικρό τριγωνικό σύμβολο. Ο Ανδρέας επίσης μου είπε ότι το μονοτονικό του Μ.Α. είχε προταθεί από τον ποιητή Κάλβο και ο Ανδρέας το χρησιμοποίησε και για τη διπλωματική του στο Πολυτεχνείο, παρότι ήδη είχε θεσμοθετηθεί το ισχύον και σήμερα μονοτονικό. Η διαφορά του μονοτονικού του Κάλβου είναι ότι για την έγκλιση των λέξεων χρησιμοποιεί παύλα και ότι δε μπαίνει τόνος στις λέξεις που τονίζονται στη λήγουσα.

Ο Αιμίλιος Δημόπουλος, ένας πολύ συμπαθής άνθρωπος και καλός λογοτέχνης, είχε βιβλιοπωλείο στα Εξάρχεια και έβγαζε τη Μηνιαία Επιθεώρηση, μετάφραση του Monthly Review, πολιτικού περιοδικού του νέου μαρξιστικού ρεύματος που έδινε πρωτεύουσα θέση στην αντίθεση μητρόπολης – περιφέρειας. Οι αντιλήψεις αυτές ήταν κυρίαρχες στο μαρξιστικό κομμάτι του ΠΑ.ΣΟ.Κ., άλλωστε ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου τις υιοθετούσε και τις επεξεργαζότανε.

Ο Αιμίλιος λοιπόν ήταν άνθρωπος δημιουργικός και αισιόδοξος και σαν τέτοιος είχε εξαιρετική σχέση με τους νεολαίους και ιδιαίτερα με τους μαθητές της Π.Α.Μ.Κ. Συμπαθούσε πολύ τον Δημήτρη Κουφοντίνα και την αδερφή του Λούλα γιατί διέκρινε σ’ αυτούς, εκτός από αληθινό ενδιαφέρον για τα πολιτικά και κοινωνικά θέματα, σεμνότητα και σεβασμό, αντίθετα προς τη συνήθη οίηση της ηλικίας αυτής.

Η δημιουργία πυρήνων της Π.Α.Μ.Κ. στα σχολεία, η είσοδος του νέου αίματος και η εφημερίδα δίνουν άλλη δυναμική στην παράταξη. Λίγο μετά το άνοιγμα των σχολείων, στη συγκέντρωση των συντονιστών πυρήνων του τομέα κέντρου μαζεύονται περισσότερα άτομα απ’ όσα μαζεύονταν παλιά στην ολομέλεια. Οι επαγγελματίες μαθητοπατέρες, αιώνιοι μαθητές, παραμερίζονται. Όλα δείχνουν ότι η Π.Α.Μ.Κ. ζωντάνεψε.

Ήταν τότε που μερικοί σύντροφοι της Τ.Ο. Γκύζη με προτρέψανε να αναλάβω τη δημιουργία μιας τοπικής Π.Α.Μ.Κ. Στην αρχή είδα την πρόταση με επιφύλαξη γιατί δε μπορούσα να συλλάβω τη δυναμική που θα είχε μια τέτοια προσπάθεια. Η επιμονή των συντρόφων μου χάρισε τη σημαντικότερη πολιτική μου εμπειρία που σημάδεψε για πάντα τη ζωή μου.

Don Aera Patera

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΕΝΑΛΤΙ.

ΜΑΝΤΗΛΕΣ

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

Το βράδυ της Κυριακής 21 Ιουλίου 2002 δεν ήταν απ’ τα καλύτερα της ζωής μου. Αντίθετα θάλεγα ότι η νύχτα εκείνη ήταν από τις πιο δύσκολες. Ήταν γύρω στις οχτώ όταν η Νάτη με φώναξε κάπως αναστατωμένη για να μου πει ότι ο φίλος μας και παλιός συνεργάτης Δημήτρης είχε πάρει τηλέφωνο και ρώταγε πώς είμαι, γιατί ο Καρατζαφέρης με είχε αναφέρει σε συνέντευξή του στην Απογευματινή.

Πάγωσα. Ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Αυτό που περίμενα εδώ και μερικές μέρες ήρθε αναπόφευκτα και αναπότρεπτα. Πήγα με τη ψυχή στο στόμα να πάρω την εφημερίδα. Την άνοιξα στη μέση και το μάτι μου έπεσε αμέσως σε τίτλους όπως «Γιάφκα στου Γκύζη» και «ο άνθρωπος του Μαχητή». Αυτός ήμουν εγώ.

Πέρασα τη νύχτα βηματίζοντας απ’ την κουζίνα στο μπαλκόνι ενώ το σώμα μου κατακλυζόταν από κρύο, πηχτό, γλοιώδη ιδρώτα. Κάθε μια ώρα περίπου έκανα ντους. Και το πρωί ξύπνησα τον δικηγόρο μου για να δω πώς θ’ αντιδράσω.

Ο πανικός δεν έχει λογική. Δε φοβόμουν τίποτα τρομερές συνέπειες γιατί δεν είχα τέτοιους λόγους. Ούτε έλεγα άντε ν’ αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας. Έτρεμα με την ιδέα ότι το όνομά μου θα εξακολουθεί να αναφέρεται κάθε μέρα μέχρι να μου χτυπήσει την πόρτα η αντιτρομοκρατική για να καταθέσω, άνθρωποι σοβαροί που μπορεί να φορούσαν τα ρούχα της δουλειάς, αλεξίσφαιρα γιλέκα και δεν ξέρω τι άλλο, από πάνω να σουλατσάρουν ελικόπτερα και στο δρόμο ακριβό μου Τσερόκι, φιμέ τζάμι, γρήγορο γκάζι κι’ ανοιχτός δρόμος, σα σε παρέλαση.

Έτρεμα μήπως με περιλάβουν οι δημοσιογράφοι στα κανάλια ζητώντας στα παράθυρα δηλώσεις αθωότητας και ασχετοσύνης, ότι πρέπει δηλαδή για να θεωρηθείς βασικός ύποπτος, Σαρδανάπαλος, Ταινίας, Φαρμακοχέρης.

Ο πεθερός μου, δεξιός άνθρωπος, να παθαίνει έμφραγμα, χτύπα ξύλο, εκεί που παρακολουθεί με φανατισμό Καρατζαφέρη, να με παίρνουν τηλέφωνο απ’ το γραφείο του Βαρδινογιάννη για να με φτύσουν και να με λοιδορήσουν, ενώ οι κυριλάτοι και ματσωμένοι φίλοι μου που παίζουμε μπάσκετ δυο φορές τη βδομάδα στο Κολλέγιο του Ψυχικού να μη θέλουν να με ξέρουν.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας ήταν εκεί έξω. Δεν τους άφησε να τον πιάσουν στα μελίσσια του ούτε στη βιβλιοθήκη του με φόρμα ύπνου. Ποιος ξέρει, σίγουρα αβοήθητος, ανελέητα κυνηγημένος, άραγε είχε κάπου να σταθεί, να κοιμηθεί; Μόνο μην έκανε κάνα αστείο και ενθυμούμενος την αδελφική μας σχέση ερχόταν να μου ζητήσει κάτι, οτιδήποτε.

Τι τούφταιγα να μου αναποδογυρίσει τη ζωή; Το καλύτερο ήταν να παραδοθεί, είναι το πιο λογικό. Έστω να τον πιάνανε αναίμακτα, έδιωχνα απ’ το μυαλό μου το χειρότερο. Τι ήθελε και τριγύριζε, όσο ήταν έξω ο κίνδυνος για όλα τα παραπάνω ήταν συνέχεια παρών.

Έτσι δύσκολα πέρασαν οι μέρες. Ώσπου μια νύχτα τον είδα καθισμένο στα σκαλάκια της Μάρκου Ευγενικού, στην παλιά γειτονιά μας, να με κοιτάζει με το αχνό χαμόγελό του. Και μέσα στ’ όνειρό μου έκλαψα πικρά.

Don Aera Patera

ΓΙΑ ΦΤΙΑΞΕ ΤΗΝ ΚΑΜΕΡΑ, ΓΙΑ ΦΤΙΑΞΕ ΤΗΝ ΚΑΜΕΡΑ!

ΚΥΝΗΓΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΡΟΠΑΛΟ ΜΗΠΩΣ ΒΑΛΟΥΝ ΚΑΝΑ ΠΕΝΑΛΤΙ!

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

ΘΡΗΝΟΣ

ΜΠΟΥΚΩΜΑΤΑ

ΔΥΟ - ΔΥΟ

break on through to the other side karaoke hectoire.wmv

Famous Tango Scenes (BIZET - Pearl fishers Tango)

Georges Bizet "The Pearl Fishers"

ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ ΜΟΥ - ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΟΥ

Ίδιο έργο στο μπάσκετ : Κερδίζει ο Θρύλος; Κερδίζει ο Ίβκοβιτς με την αρμάδα του. Χάνει εξευτελιστικά; Χάνουν οι αδιάφοροι παίχτες. Κι έτσι θα πάει μέχρι το τέλος αν οι ξυπναγιαννάκηδες δε γίνουν ξυπναπαππούληδες.

Αλλά δεν ήθελα να γράψω αυτά. Αυτά τα 'χω γράψει εδώ και μήνες. Θα σταθώ στη συνέντευξη του γίγαντα Μαυροκεφαλίδη. Τι μας είπε λοιπόν ο πόντιος; Η ομάδα είναι φέτος πιο πειθαρχημένη από πέρυσι. Συγγνώμη ρε μεγάλε αλλά αυτό στο γήπεδο δε φαίνεται. Τώρα αν θεωρείς πειθαρχία το γεγονός ότι ένα τσούρμο μέτρια παιχτάκια κοιτάν στα μάτια τον "σοφό" γιατί ξέρουν ότι αν χάσουν τα βέλη θα πέσουν πάνω τους - όχι όπως πέρσι - και τους λίγους παιχταράδες, Σπανούλη, Τεόντοσιτς, Μπουρούση, Νεστέροβιτς, λίγο τους νοιάζει γιατί κάνουν ότι γουστάρουν στο παρκέ, τότε είσαι ή κρετίνος ή κωλογλύφτης του κερατά.

Είπε και το άλλο απίστευτο ο τεράστιος, όταν ρωτήθηκε αν του λείπουν σαν παίχτες ο Τσίλντρες και ο Κλέιζα : Η νεκροψία θα δείξει! Ποια νεκροψία ρε καζανοκέφαλε; Χρειάζεται νεκροψία για να καταλάβεις αν ο Τσίλντρες είναι καλύτερος από το Μαρμαρωμένο ή ο άπαιχτος Κλέιζα από τον κακομοίρη τον Βαλεντίνο;

Πάντως, σε άλλες εποχές, σε παίχτες σαν τον Βαλεντίνο και το Μαρμαρωμένο δεν θα αφήνανε ούτε την διέλευση από την περίμετρο Φαλήρου, όχι να πατάνε το παρκέ του Σ.Ε.Φ. Νισάφι με το κοροϊδιλίκι! Τα κουμπαράκια τον ήπιανε προχτές και ο άλλος κολλητός τους τη βούλιαξε την φουκαριάρα την ΤΣΣΚΑ και ψάχνει για δουλειά.


Don Aera Patera

ΑΡΑΒΙΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ

ΒΟΗΘΕΙΑ

ΥΠΝΟΣ

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Ο ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΕΝΑΜΙΣΗΣ

Σήμερα ανεβάζω ένα απόσπασμα από το ημιτελές βιβλίο που αναφέρεται σε έναν άνθρωπο ο οποίος από μόνος του μπορεί να αποτελέσει υλικό για πολλούς τόμους. Το ημιτελές βιβλίο γράφτηκε πριν τουλάχιστον πέντε χρόνια και μερικά πράγματα έχουν αλλάξει. Η αγαπημένη σύντροφος του Βουλγαράκη, η σπουδαία Ελένη, έχει σοβαρά προβλήματα χτυπημένη από εγκεφαλικό. Ο Νίκος περνάει πραγματικά δύσκολες στιγμές παρά τη χαρά που του προσφέρουν η εγγονούλα του Ελενίτσα και ο μικρούλης εγγονός του. Κουράγιο σύντροφε.

Δε χρειάζεται να κάνεις καμία προσπάθεια για να συμπαθήσεις το Νίκο Βουλγαράκη. Σε κερδίζει η απόλυτη διαθεσιμότητά του, μια ανοιχτότητα που σου λέει αμέσως, έλα κι εσύ, όποιος κι αν είσαι, είσαι παν’ απ’ όλα άνθρωπος, κάτι θέλεις να δώσεις και κάτι να πάρεις. Έχω δει στη Μεσσηνία, αυτόν τον βαθιά πεισμένο αριστερό, να πίνει και να τραγουδάει, «όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα», με σκληροπυρηνικούς βασιλόφρονες χωρίς ούτε στιγμή να κρύβει τα πιστεύω του. Ο Βουλγαράκης έχει μια καταπληκτική ευχέρεια να γεφυρώνει και να ενώνει και σε όλους τους χώρους που κινήθηκε, πολιτικούς, επαγγελματικούς, φιλικούς, υπήρξε πάντα σημείο αναφοράς.

Τον γνώρισα στις αρχές του ’72, όταν ήταν μόλις εικοσιέξη χρονών κι εγώ είκοσι. Η γνωριμία μας ήταν πολιτική και σηματοδότησε την ένταξη τη δική μου και κάποιων άλλων συντρόφων που αποτελούσαμε πολιτική ομάδα στο Μαχητή. Μου είχαν πει ότι θα συναντούσα έναν εργάτη αγωνιστή, ιδιότητα – φετίχ για την αριστερά της εποχής εκείνης και για μένα προσωπικά. Όταν αντίκρισα αυτόν τον εύσωμο γεροδεμένο άντρα με το εργατικό ντύσιμο, παντελόνι, πουκάμισο, σακάκι, όλα καθαρά και σιδερωμένα, φρεσκοξυρισμένο και κοντοκουρεμένο, με φωτεινό πρόσωπο που μου θύμιζε λίγο τον Κώστα Κακαβά σε ταινίες που έπαιζε το αγνό λαϊκό παιδί, ένοιωσα ότι τον ήξερα από παλιά, του το ‘πα άλλωστε. Δεν τον ήξερα, απλά ήταν ατόφια η εικόνα που είχα μέσα μου για την εργατική τάξη που θα άλλαζε τον κόσμο. Από κείνη τη στιγμή και πέρα, όταν ήθελα να στρατολογήσω κάποιον ή να στηρίξω την πίστη ενός συντρόφου στον αγώνα, του γνώριζα το Νίκο Βουλγαράκη. Έχοντας περισσότερο συναισθηματική και λιγότερο λογική σχέση με τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, χρησιμοποίησα πολλές φορές αυτή την αστείρευτη δεξαμενή πίστης που μου πρόσφερε ο Ενάμισης.

Όταν ο Βουλγαράκης εντάχθηκε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. κουβαλούσε μια σημαντική αγωνιστική ιστορία, στους Λαμπράκηδες, στην Ε.Δ.Α., στον αντιδικτατορικό αγώνα, αλλά το κυριότερο έφερνε μαζί του το ήθος, την εντιμότητα, την καλοσύνη και την αγνότητα των καλύτερων παραδόσεων του κόσμου της Αριστεράς. Είναι αλήθεια ότι παρά την πάντα καλοπροαίρετη διάθεσή του απέναντι σε πρόσωπα, ένοιωθε συχνά άβολα μέσα στις πρωτόγνωρες γι αυτόν καταστάσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την υποβαθμισμένη εσωτερική ζωή του. Ο Νίκος απεχθανότανε τα κουτσομπολιά, τα θαψίματα, τις τεμπελοπαρέες με τις ανούσιες συζητήσεις και την ελάχιστη διάθεση για δράση και δημιουργία. Έβλεπε το δυναμισμό του κινήματος και την αυξανόμενη απήχησή του στην ελληνική κοινωνία αλλά παράλληλα αποκαρδιωνότανε από την έλλειψη ποιότητας στις εσωτερικές σχέσεις και σαφούς περιεχομένου στο πολιτικό μήνυμα. Γνήσιο παιδί της βιωματικής Αριστεράς, δε μπορούσε να συμβιβαστεί με πολιτικά σχήματα οπαδικού χαρακτήρα.

Το ότι ο Βουλγαράκης είχε ενδοιασμούς και ανησυχίες για την πορεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν τον εμπόδιζε να είναι γνήσιος και ανοιχτός όπως ήταν πάντα. Αυτό τον έκανε ιδιαίτερα δημοφιλή και αγαπητό μεταξύ των συντρόφων του και ευρύτερα αποδεκτό, πράγμα που ήταν αρκετά δύσκολο εκείνη την εποχή. Έγινε μέλος της επιτροπής νεολαίας σαν υπεύθυνος συνδικαλιστικού και στο επόμενο σχήμα προτάθηκε για τη θέση του γραμματέα.

Έδωσα νομίζω το περίγραμμα της προσωπικής μου σχέσης με το Νίκο. Στον πίνακα αξιών που είχα στη συνείδησή μου για το λαό, την Αριστερά και το κίνημα, ο Βουλγαράκης έστεκε πολύ ψηλά. Θα ήταν αδιανόητο για μένα να μην τον γνωρίσω στα παιδιά της Π.Α.Μ.Κ., όντας σίγουρος ότι αυτή η γνωριμία θα σήμαινε πολλά πράγματα για όλους.

Οι συνωμοσιολόγοι, μικρόψυχοι κουτσομπόληδες της πολιτικής, θέλουν να βλέπουν παντού ίντριγκες για να γεμίζουν τα κενά της ανίας τους. Αντιλαμβάνονται τα πρόσωπα σαν καρικατούρες και αδυνατούν να παρακολουθήσουν και να καταλάβουν τις ψυχικές διεργασίες και τους μυστικούς δρόμους που φέρνουν κοντά τους ανθρώπους. Η γνωριμία Βουλγαράκη και Κουφοντίνα σε κείνη τη, μέρα – νύχτα, ανοιχτή και φιλόξενη μονοκατοικία της Αγίας Βαρβάρας Παλαιού Φαλήρου, Αγωνιστών και Ευεργετών γωνία, έγινε γιατί έπρεπε να συναντηθούν δυο άνθρωποι με την ίδια φλογερή αγωνία για μια ποιοτικότερη ζωή, ο παλιότερος και ο νεότερος, ο σύντροφος εργάτης και ο σύντροφος μαθητής.

Έτσι γνώρισε ο Βουλγαράκης τον Κουφοντίνα, όπως και τα άλλα παιδιά της Π.Α.Μ.Κ. Το μεγάλο τραπέζι της αυλής του Νίκου και της Ελένης ήταν άλλωστε πάντα στρωμένο και περίμενε φίλους, συγγενείς, συναγωνιστές, ακόμη και αγνώστους. Και ποιος δεν πέρασε από κει! Υποψιάζομαι ότι δεν έλειψαν ούτε αυτοί που τις μέρες των συλλήψεων και της αναζήτησης του Κουφοντίνα, ίσως από πανικό, επέδειξαν αξιοθρήνητο πολιτικό αμοραλισμό, σερβίροντας στις εφημερίδες και στις τηλεοράσεις το γελοίο σενάριο περί Μαχητή, Βουλγαράκη και Κουφοντίνα. Και είναι τόσο πιο κατάπτυστοι αυτοί οι ανερυθρίαστοι ρουφιάνοι, όσο είναι παραπάνω από σίγουρο ότι γνωρίζουν την πολιτική ιδιοσυγκρασία του Βουλγαράκη, την ανοιχτή δράση του σε μαζικούς χώρους, την υποψηφιότητά του με τη Συμμαχία στις εκλογές του ’77 και γενικά την φυσική αποστροφή του για την κλειστή και συνωμοτική δράση.

Σήμερα ο Ενάμισης κουβαλάει το επαχθέστατο ψυχολογικό φορτίο της χρεοκοπίας της παραδοσιακής αριστερής ιδεολογίας και των ναυαγισμένων οραμάτων. Δεν κατάφερε να ξαναβρεί μεγάλους στόχους, ένα δράμα που βιώνουν πολλοί τίμιοι αριστεροί και παρά την ανοιχτότητά του, τις πολλές παρέες, τους καλούς φίλους, τη γυναίκα του και την κόρη του που του δίνουν μεγάλες χαρές, είναι νομίζω σημαδεμένος από το ανεκπλήρωτο των προσδοκιών και τις εκπτώσεις στο όνειρο.

Don Aera Patera

ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΛΕΞΙΣ

Gallo rojo, gallo negro (Los dos gallos)

ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

ΕΧΕ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΙΖΑ!

Οι παλιοί μας φίλοι - Διονύσης Σαββόπουλος (+στίχοι)

ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Μετά τα γεγονότα του 2002 είχα σκοπό να γράψω ένα βιβλίο για την ΠΑΜΚ Γκύζη και να το τιτλοφορήσω "Το λίκνο του τρομοκράτη". Το βιβλίο δεν το τελείωσα ποτέ, θα ανεβάσω όμως κάποια αποσπάσματα. Και ιδού το πρώτο :

Τον γνώρισα τον Ιούνιο του 1975 σε μια ομιλία στο ΚΕ.ΜΕ.ΔΙΑ., κέντρο μελετών και διαφώτισης του ΠΑ.ΣΟ.Κ., στα παλιά γραφεία, Πανεπιστημίου 57. Δε θυμάμαι πια το θέμα, ούτε ποιος ήταν ομιλητής, ίσως ο Ηλίας Νικολόπουλος. Από την αρχή μούκανε εντύπωση το βλέμμα του, η ελαφριά απόκλιση στο ένα του μάτι και μια σοβαρότητα, χωρίς την οίηση της ηλικίας που ήταν πολύ συνηθισμένη στις τάξεις της Νεολαίας.

Μετά το τέλος της ομιλίας, συστηθήκαμε, πιάσαμε λίγο την κουβέντα και γυρίσαμε σπίτι μας με τα πόδια αφού αποδείχτηκε πως ήμασταν και γείτονες. Ο Δημήτρης Κουφοντίνας ήταν τότε δεκαεφτά χρονών, μαθητής, χωρίς τίποτα επάνω του να φανερώνει ικανότητες σπεσιαλίστα τρομοκράτη όπως φαίνεται να υπαινίσσεται στη συνέντευξή του ο Γιώργος Καρατζαφέρης που ισχυρίζεται ότι τον στρατολόγησα. Καλά καταλάβατε, δεν υπάρχει περίπτωση στρατολόγησης, απλά τον συνάντησα στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. όπου ήταν ήδη μέλος, ίσως πιο παλιό από μένα.

Ευκαιρία είναι εδώ να αναφερθούμε σε μερικά πράγματα που έχουν σχέση με την αντιστασιακή οργάνωση «Μαχητής» και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ίσως πρόκειται για λεπτομέρειες με ελάχιστη ιστορική σημασία που όμως απόχτησαν διαστάσεις για λίγες μέρες το καλοκαίρι του 2002 και μετά πάλι ξεθύμαναν.

Ο Μαχητής ήταν αντιστασιακή οργάνωση στη Χούντα που λειτουργούσε με συνωμοτικούς κανόνες, πυρήνες και κεντρικό όργανο. Όταν εντάχθηκα στην οργάνωση, το 1972, δεν είχε καν όνομα. Το όνομα βγήκε από τον τίτλο της παράνομης εφημερίδας που κυκλοφορήσαμε το 1973. Αυτή ήταν και η πιο ουσιαστική δραστηριότητα του Μαχητή και φυσικά η προπαγάνδα και η προσεχτική, όπως απαιτούσε η εποχή, στρατολόγηση μελών.

Ο Μαχητής ήταν βέβαια αριστερή οργάνωση, χωρίς όμως ιδιαίτερα συμπαγή ιδεολογία όπως άλλες οργανώσεις της εποχής. Ας πούμε ότι ήμασταν μαρξιστές και λενινιστές χωρίς τοποθέτηση στη σύγκρουση Τροτσκισμού – Σταλινισμού. Τα περισσότερα στελέχη προέρχονταν από την προδικτατορική Ε.Δ.Α. και ανήκαν στην ίδια ομάδα με τον Σωτήρη Πέτρουλα. Από τους σημερινούς επώνυμους πολιτικούς, ο Μίμης Ανδρουλάκης πέρασε από το κεντρικό όργανο του Μαχητή, όπως έχει παραδεχθεί και σε συνέντευξή του.

Στον αντιδικτατορικό Μαχητή υπήρχαν βέβαια και αγωνιστές με διαφορετική αριστερή προέλευση. Απ’ αυτούς ο πιο συγκροτημένος πολιτικά ήταν ο Αγησίλαος Χριστοδουλόπουλος ο οποίος δυστυχώς πέθανε νέος.

Οι εσωτερικές πολιτικές αντιθέσεις και διαφορετικές τάσεις στα πλαίσια της οργάνωσης δεν απείλησαν την ενότητά της κατά τη διάρκεια της δικτατορίας που λειτουργούσε συσπειρωτικά για μας. Η μεταπολίτευση όμως επέδρασε καταλυτικά και πυροδότησε αλυσιδωτές, εκρηκτικές αντιδράσεις.

Επέστρεψε απ’ το Παρίσι ο Ηλίας Νικολόπουλος που θεωρείτο σημαντικό στέλεχος και δεν άργησε να το αποδείξει κάνοντας μια, αδιανόητη για τους περισσότερους από μας, πολιτική πρόταση. Ένταξη στο Κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου!

Ήταν κεραυνός εν αιθρία και φυσικά οι αντιδράσεις υπήρξαν εντονότατες. Ο Ηλίας όμως ήταν αποφασισμένος να μη χάσει χρόνο με προκαταλήψεις και δογματισμούς. Είχε ήδη κυκλοφορήσει μια μπροσούρα στο Παρίσι που τοποθετούσε το Μαχητή στα πλαίσια της μαρξιστικής και όχι της μαρξιστικολενινιστικής αριστεράς. Και έλαβε μέρος σε μια συγκέντρωση που οργάνωσε ο Ανδρέας στο Καστρί, παίρνοντας το λόγο, δηλώνοντας την προέλευσή του και δίνοντας τη μπροσούρα του Μαχητή στον Παπανδρέου από τον οποίο είχε τη διαβεβαίωση ότι αυτό ακριβώς επιδιώκεται, η δημιουργία ενός κινήματος που θα συνθέσει τις προοδευτικές και αντιδικτατορικές δυνάμεις. Σ’ αυτό το πνεύμα άλλωστε στηρίχτηκε η τεράστια δυναμική του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εκείνης της εποχής.

Ο Νικολόπουλος είχε ξεφύγει εντελώς απ’ τη νοοτροπία του γκρουπούσκουλου και έβλεπε την προοπτική στη σύνθεση. Ίσως όχι με σημερινούς όρους, αφού το μέλημα της αριστεράς του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εκείνης της περιόδου ήταν η συσπείρωση και η επικράτηση των αντιλήψεών της εις βάρος του λεγόμενου «παλαιοκομματισμού», αλλά πάντως εντελώς έξω και αντίθετα προς την πολιτική πρακτική του εισοδισμού. Για τους αμύητους, ο εισοδισμός είναι τακτική, παλιά σαν τις λάσπες, που υιοθετεί ένα κομμάτι του τροτσκιστικού ρεύματος χρησιμοποιώντας την ένταξη σε κάποιο αριστερό κόμμα για να στρατολογήσει μέλη για την οργάνωση. Για την επιτυχία του σκοπού, οι εισοδιστές συνήθως το παίζουν πειθαρχικοί στην ηγεσία και για το ξεκάρφωμα στηλιτεύουν τους διαφωνούντες, ακόμη και συντρόφους τους.

Ο Νικολόπουλος ούτε όταν μπήκε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., ούτε όταν έφυγε είχε ομάδα. Η αντίληψή του για ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες και ανοιχτή οργάνωση είναι κατά τη γνώμη μου, αν πάρεις βέβαια υπόψη σου και τη χρονική απόσταση, πολύ κοντά σε αυτό που σκέφτεται ο Γιώργος Παπανδρέου για το σημερινό ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Η εμπειρία του Ηλία φάνηκε και σε ένα άλλο σημείο. Πριν ενταχθεί στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. απαίτησε να συγκληθεί ολομέλεια του Μαχητή για να αποφασίσει για το μέλλον της οργάνωσης. Οι περισσότεροι ξέραμε ότι δεν υπήρχε μέλλον στην αντιστασιακή οργάνωση, κάποιοι όμως ήθελαν να συνεχίσουν σα μια μικρή ομάδα της άκρας αριστεράς. Η πλειοψηφία πάντως αποφάσισε την αυτοδιάλυση του Μαχητή, χωρίς βέβαια να μπορεί να εμποδίσει την ομάδα που ήθελε να συνεχίσει με το όνομα «Κομμουνιστική Οργάνωση Μαχητής», απόλυτα ενδεικτικό των πολιτικών της αντιλήψεων. Ο Ηλίας είχε την πρόνοια να δώσει την απόφαση της πλειοψηφίας στις εφημερίδες, κίνηση που απέδειξε την αξία της σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα. Τότε τάβλεπα όλα αυτά υπερβολικά, κάτι σαν χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι.

Μαζί με το Νικολόπουλο εντάχθηκαν τότε και κάποιοι άλλοι, τέσσερις – πέντε σύντροφοι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. Προσωπικά ήμουν από κείνους που προσπάθησαν να βρουν διέξοδο σε κινήσεις της ανεξάρτητης αριστεράς, όπως εκείνη που ονομάστηκε «Κίνηση των Τετρακοσίων». Μάταιος κόπος, η απογοήτευση ήρθε γρήγορα και άρχισε να ωριμάζει μέσα μου η πολιτική σκέψη του Ηλία. Πήρα την απόφαση και όπως έκανα πάντα και εξακολουθώ να κάνω, βιάστηκα να την υλοποιήσω. Πήρα μαζί μου το φίλο και συμφοιτητή μου Νίκο Σφαρνά που ήταν ήδη μέλος της Τ.Ο. Αμπελοκήπων και πήγα να γραφτώ στην τοπική οργάνωση της γειτονιάς μου, την Τ.Ο. Γκύζη.

Το δύσκολο καλοκαίρι του 2002, η Τ.Ο. και γενικότερα η γειτονιά του Γκύζη είχε μετατραπεί σε κάτι σαν Παλαιστίνη, Λιβύη, Ιράν, Ιράκ, Αφγανιστάν και Τσετσενία μαζί. Έκοβε ο Καρατζαφέρης και έραβε ο Τράγκας και όλοι μαζί κεντούσανε σταυροβελονιά. Τι Τσουτσουβήδες μπλέξανε, τι Τσούρες, τι δε ξέρω γω, με υπονοούμενα που δεν παραπέμπανε πουθενά, παρά μόνο σε μια ομιχλώδη και νεφελώδη ατμόσφαιρα συνομωσίας. Χρονική αλληλουχία και σύνδεση δεν υπήρχε, πράγματα που μπορεί να έγιναν από την εποχή του μεσοπολέμου απόχτησαν κοινό τόπο. Γκύζη. Βροχή σφαίρες στου Γκύζη και μεις στο μετερίζι…

Κι’ όμως στου Γκύζη, στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και στην Π.Α.Μ.Κ., γράφτηκε μία από τις πιο γλυκές, μικρές πολιτικές ιστορίες. Απ’ αυτές που δεν περνάνε ποτέ στα επίσημα χαρτιά γιατί οι συμμετέχοντες έχουν καταθέσει την ψυχή τους και την αλήθεια τους χωρίς να σκέφτονται ποτέ το μέγεθος του βιογραφικού τους. Από κείνες που το τεράστιο και ανεκτίμητο κέρδος τους είναι σχέσεις μιας ζωής.

Don Aera Patera

Besame mucho IKIRA BARU

ΑΝΑΠΑΥΣΗ

ΑΜ ΠΩΣ!

ΒΗΜΑ ΤΑΧΥ

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

ΚΩΣΤΑΣ ΤΡΙΠΟΛΙΤΗΣ

Τον γνώρισα όταν αυτός ήταν δώδεκα χρονών κι εγώ δεκατρία. Τον γνώρισα αλλά δε μιλήσαμε. Απλά πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, στο Οικονομικό - τέρμα Ασκληπιού - και μου είχαν τραβήξει από την πρώτη στιγμή την προσοχή το αφύσικα σοβαρό ύφος του για τόσο μικρό παιδί αλλά και μια μεγάλη ελιά που είχε στο μάγουλο.

Τον καιρό της Χούντας, όταν φτιάξαμε τη μικρή αντιδικτατορική μας ομάδα που αργότερα ο Τάκης, σε μια διακριτική προσπάθεια να υποβαθμίσει τη σημασία των ενεργειών μας, την ονόμασε Ροφός το Μαύρο Ψάρι με τα Αντιιμπεριαλιστικά Αισθήματα, τίτλο που οι υπόλοιποι δεχτήκαμε με χαρά, ο Νίκος Τ. μας σύστησε τον Κώστα σαν ένα άτομο ιδιαίτερα έξυπνο και καταρτισμένο. Είχαμε κάποιες επιφυλάξεις γιατί ήταν ακόμη μαθητής αλλά τον καιρό εκείνο ήταν τόσο δύσκολες οι στρατολογήσεις που γρήγορα πειστήκαμε.

Ο Κώστας έγραφε από τότε στίχους. Εμένα δε μου είχανε κάνει εντύπωση, προφανώς γιατί δεν είχα ιδέα από ποίηση. Κι οι υπόλοιποι όμως δεν ήταν τόσο σχετικοί, με αποτέλεσμα να υιοθετήσουν με ενθουσιασμό το ελαφρά ειρωνικό παρατσούκλι "Ποέτας" που του έβγαλα.

Πάνε, πέρασαν αυτά, τον Ποέτα τον συναντούσα αραιά και πού στο δρόμο και αλλάζαμε δυο κουβέντες. Ώσπου, γύρω στο '82, τον συνάντησα στου Γκύζη ενώ βάδιζα με το Μήτσο. Τότε ο Ποέτας μας είπε την ατάκα "από σουξέ σε σουξέ", ότι έχει κάνει δηλαδή πολλές επιτυχίες μέχρι εκείνη τη στιγμή. Τον ρώτησα αν χρησιμοποιούσε ψευδώνυμο και μου απάντησε όχι. Αφού χαιρετηθήκαμε, ο Μήτσος φαινότανε ενθουσιασμένος από την γνωριμία ενώ εγώ ήμουν ακόμη επιφυλακτικός. Είχα αμφιβολίες για την αλήθεια των λεγομένων του Κώστα.

Βέβαια στην πορεία αποδείχτηκε ότι ο Ποέτας έλεγε αλήθεια και όχι μόνο αυτό. Αναδείχτηκε σε έναν από τους κορυφαίους στιχουργούς της γενιάς μας. Αργότερα, γύρω στο '86, περίοδο που κάναμε κολλητή παρέα, είχε έρθει στο σπίτι του ο γνωστός μουσικός και συνθέτης Γιάννης Σπυρόπουλος - Μπαχ που έφτιαχνε τότε ένα δίσκο. Μιλώντας για τους στίχους, ο συνθέτης είπε : Εντάξει, καλοί είναι αλλά τι τα θες, στίχος "γεμίσανε τα χρόνια μ' εκτελεσμένους μήνες" δεν υπάρχει!

Ο Κώστας Τριπολίτης είναι ένας άνθρωπος αλλά και ένας καλλιτέχνης ανεπανάληπτος. Γυρίζει προκλητικά την πλάτη στα χρήματα και τις δημόσιες σχέσεις, τσακώνεται χωρίς καμιά αναστολή μ' εκείνους που θα μπορούσαν να του φανούν χρήσιμοι και υιοθετεί για τον εαυτό του την ιδιότητα του στιχουργού και όχι του ποιητή. Θεωρώ φυσικά τον εαυτό μου τυχερό που τον γνώρισα και γίναμε φίλοι.


Don Aera Patera

ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ

ΔΕΗΣΗ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

Antonio Vargas Heredia

Ο Αντώνης ο Βαρκάρης - 1938 - Antonio Vargas Heredia - Peristeris - Ste...

ΜΑΚΙΓΙΑΖ

Powered By Blogger

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Συνεργάτες

Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)