Η σειρά μου να μιλήσω, ως πρώτος στη "λίστα των κεκραγμένων", που κατάρτισε ο Γιώργος. Περίμενα να δω πρώτ τις δικές σας αντιδράσεις.
Δεν θεωρώ σκόπιμο να αναφερθώ ξανά στο τί και πώς ειπώθηκε κατά την αντιπαράθεσή μου με το Γιώργο (το μεγάλο). Υπάρχουν τα κείμενά νας, για όποιον ενδιαφέρεται να τα ξαναδεί.
Θα σταθώ όμως σε ένα ζήτημα πολιτικής κουλτούρας, με φιλοσοφικές θα μπορούσαμε να πούμε προεκτάσεις, που ανέκυψε κατά τη συζήτηση. Ο Γιώργος, από ένα σημείο και μετά, τόνιζε ότι "δεν επιτίθεται επί του προσωπικού αλλά στην ομάδα". Για να πάρουμε στα σοβαρά μια τέτοια διάκριση, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ένα αυτόνομο οντολογικό status στην ομάδα, σε σχέση με τα άτομα που την απαρτίζουν. Ένας τέτοιος διαχωρισμός μου φαίνεται προβληματικός, καθότι παραπέμπει στην πλατωνική μεταφυσική αντίληψη περί ανεξαρτησίας του προτύπου (της ομάδας εν προκειμένω) από τον υλικό φορέα στον οποίο εκδηλώνεται και λειτουργεί (στη συγκεκριμένη περίπτωση ο άνθρωπος με σάρκα και οστά). Εγώ πάντως υιοθετώ την αριστοτελική αντίληψη, που βλέπει την ιδέα ή το πρότυπο αναπόσπαστα συνδεδεμένη με το άνθρωπο-φορέα. Όταν λοιπόν ακούω απαξιωτικές κρίσεις για τη συλλογικότητα στην οποία συμμετέχω, με τον τρόπο μου έστω, νιώθω να προσβάλλομαι προσωπικά.
Σε μια παραλλαγή αυτής της θέσης περί διάκρισης ομάδας και προσώπων, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν επιτίθεται στο άτομο ως ολότητα, αλλά σε πτυχές του χαρκτήρα του ή της νοοτροπίας του. Αυτό μου φαίνεται να έχει μια βάση, αν ο ασκών κριτική έχει με τον τρόπο του διευκρινίσει πειστικά στον κρινόμενο ότι δεν τον απαξιώνει ως άτομο, αλλά στέκεται κριτικά απέναντι σε ορισμένες όψεις του χαρακτήρα του ή της σκέψης του. Όταν όμως ο υφιστάμενος την κριτική έχει ακούσει σωρηδόν προσβλητικούς χαρακτηρισμούς γι "κουλτουριάρηδες", "παλιοτιτίκες" και "εργολάβους της κοινωνικής ευαισθησίας", έχει ήδη πάρει ανάποδες και δύσκολα πείθεται για τυχόν αγαθές προθέσεις που μπορεί να έχει, ή καμώνεται πως έχι, ο συνομιλητής του. Εγώ για να πω την αλήθεια, τις αιτιάσεις του Γιώργου περί κριτικής μη προσωπικού χαρακτήρα τις είδα ως ad hoc επιχείρημα του κώλου, που το επιστράτευσε όταν η συζήτηση είχε πάρει μια δυσμενή γι'αυτόν τροπή.
Την πρόταση του Γιώργου για μια επικοινωνία εκ του σύνεγγυς τη βρίσκω άκαιρη, τουλάχιστον επί του παρόντος, γιατί εκτιμώ πως η συζήτηση θα εκφυλιστεί σε διάλογο κουφών. Αργότερα μπορεί ίσως να γίνει κάτι.
Πιστεύω επίσης πως ήταν άστοχη η κίνησή του να απευθυνθεί στους επισκέπτες του μπλογκ για να βρει υποστήριξη, εκβιάζοντάς τους έμμεσα ότι αλλιώς θα τον χάσουν από φίλο. Τέτοια παιδιαρίσματα παραπέμπουν σε συμπεριφορά εφήβου που αναζητά την αποδοχή των άλλων για να διασκεδάσει τις δικές του αμφιβολίες και ανασφάλειες, και όχι σε συμπεριφορά ώριμου ανθρώπου που να σε θέση να ξέρει ποιός είναι και αν φταίει ή αν έχει δίκιο. Κι'εγώ εισέπραξα, εμμέσως πλην σαφώς, το χαρακτηρισμό του "κομπλεξικού", στο τέλος της συζήτησης. Κι'εγώ το βρήκα άδικο, όμως δεν βγήκα στη γύρα για να πω τον πόνο μου. Η ομήγυρις δεν αποτελείται από ψυχαναλυτές για να εξετάσουν την περίπτωσή μου, ούτε από δικαστές για να αποφανθούν για το δίκαιο ή το άδικο του χαρακτηρισμού. Και, σε τέτοιες περιπτώσεις, πιστεύω πως είναι καλύτερο το να τηρείται το "κρείτον το σιγάν" από τους τρίτους ανθρώπους.
Προτίθεμαι, για μια ή δυο βδομάδες, να μη μπω στο μπλογκ και να μην παρέμβω σε καμμιά συζήτηση ώστε να τελειώνει, με κάποιον τρόπο, αυτή η αντιπαράθεση. Ίσως θα πρέπει να κάνει και ο Γιώργος το ίδιο. Εσείς οι άλλοι, που εν είχατε καμμιά άμεση εμπλοκή σ'αυτήν την ιστορία, νομίζω πως αξίζει τον κόπο να προσπαθήσετε να επανέλθει το μπλογκ στη ζωντάνια και στη λειτουργικότητα που είχε. Και αν τα καταφέρετε και έχετε τη διάθεση, θα έχουμε το χρόνο να τα ξαναπούμε.
Σας χαιρετώ και καλή επιτυχία
Γιώργος (μικρός)
Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009
2012 ΚΑΙ 12 ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Όταν έθετα το ερώτημα του λόγου ύπαρξης αυτού του ιστολογίου, αυτό που με προβλημάτιζε ήταν ότι οι αναρτήσεις είχαν χάσει την αρχική τους σπιρτάδα.Τη θέση τους, αργά αλλά σταθερά, είχαν καταλάβει αναρτήσεις που γίνονταν για να γίνονται. Αυτό που είχε ξεκινήσει ως βήμα επικοινωνίας παλιών φίλων είχε μετατραπεί σε ψυχαναγκασμό. Κάποιοι γράφαμε, όχι για να πούμε κάτι, αλλά για να συντηρούμε ζωντανό το ιστολόγιο. Κι ο ψυχαναγκασμός φέρνει πάντα γκρίνια. Και χοντρές παρεξηγήσεις.
Ανήκα πάντα σε αυτούς που πίστευαν - και δυστυχώς ο πρόσφατος καυγάς των δυο εξαδέλφων επιβεβαιώνει την πεποίθησή μου - ότι κάθε διάλογος δι' αλληλογραφίας - όπως και κάθε πράγμα που γίνεται δι' αλληλογραφίας - είναι κουτσός. Όταν δεν έχεις το συνομιλητή σου απέναντί σου, να του πεις ότι λέει μαλακίες κι αμέσως μετά να πιεις στην υγειά του, η παρεξήγηση γίνεται εύκολη. Αυτό συνέβη και στο ιστολόγιό μας.
Κι αυτή τη στιγμή προκαλούμαι να πάρω θέση σε μια τέτοια παρεξήγηση. Μεταξύ δυο ανθρώπων που έχω σε εκτίμηση και οι οποίοι χρησιμοποίησαν ο ένας για τον άλλο επιεικώς προσβλητικές κουβέντες. Κι αυτό με ενόχλησε πολύ.
Όπως με ενοχλεί, Γιώργο πρεσβύτερε, ο πιεστικός τρόπος με τον οποίο απαιτείς να γίνω μέρος αυτής της παρεξήγησης. Αν αρνήθηκα να πάρω θέση στον καυγά σας δεν το έκανα από βαρεμάρα ή από αυτή τη χαύνωση που καταλαμβάνει το θεατή ενός αγώνα πυγμαχίας όταν αυτός δεν έχει στοιχηματίσει υπερ ενός από τους αντιπάλους.. Το έκανα από πεποίθηση ότι στον καυγά αυτό δεν ήταν δυνατό να παρέμβω με τρόπο που θα συνέβαλε στην αποκλιμάκωση. Γιατί δεν ήταν δική μου υπόθεση. Πάρε λοιπόν όποια απόφαση θέλεις, θα τη σεβαστώ. Όμως αρνήθηκα και θα συνεχίσω να αρνούμαι να πάρω θέση σε έναν καυγά, στον οποίο οι ιδεολογικές διαφορές εξελίχθηκαν σε πρόσχημα. Νομίζω ότι έχετε να συζητήσετε κάποια θέματα οι δυο σας. Ποια; Δε με αφορά.Εσείς άλλωστε ξέρετε πολύ καλύτερα από εμένα ποια είναι. Μεγάλα παιδιά είσαστε, τηλεφωνηθείτε, συναντηθείτε, λύστε την παρεξήγηση ή μην ξαναμιλήσετε ο ένας στον άλλο, δικαίωμά σας. Και κάτι ακόμα. Είναι άλλο πράγμα η παρέμβαση υπέρ ενός φίλου, όταν αυτός δέχεται επίθεση από τρίτους και άλλο πράγμα η εμπλοκή στον καυγά δυο φίλων.
Πέραν τούτου, δε θεωρώ δα κι ανάθεμα να σε αλλάξει ο κόσμος. Το να θέλεις να τον αλλάξεις είναι επιλογή ζωής. το να αφεθείς να σε αλλάξει είναι μια άλλη επιλογή. Το ζήτημα είναι να ξέρεις γιατί κάνεις το ένα ή το άλλο. Και , το σημαντικότερο, να αγαπάς αυτή την επιλογή. Σε ό,τι με αφορά μπορώ πια να πω ότι και τον άλλαξα τον κόσμο και με άλλαξε αυτός.Κι απολαμβάνω αυτή την αμφίδρομη σχέση. Που, σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει μόνο σ' εμένα. Υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους. Μόνο που δεν το συνειδητοποιούν όλοι.
Τίτλοι τέλους λοιπόν για το ιστολόγιό μας; Κατά πάσα πιθανότητα. Η ζωή όμως συνεχίζεται.
Γιάννης Χρ.
Ανήκα πάντα σε αυτούς που πίστευαν - και δυστυχώς ο πρόσφατος καυγάς των δυο εξαδέλφων επιβεβαιώνει την πεποίθησή μου - ότι κάθε διάλογος δι' αλληλογραφίας - όπως και κάθε πράγμα που γίνεται δι' αλληλογραφίας - είναι κουτσός. Όταν δεν έχεις το συνομιλητή σου απέναντί σου, να του πεις ότι λέει μαλακίες κι αμέσως μετά να πιεις στην υγειά του, η παρεξήγηση γίνεται εύκολη. Αυτό συνέβη και στο ιστολόγιό μας.
Κι αυτή τη στιγμή προκαλούμαι να πάρω θέση σε μια τέτοια παρεξήγηση. Μεταξύ δυο ανθρώπων που έχω σε εκτίμηση και οι οποίοι χρησιμοποίησαν ο ένας για τον άλλο επιεικώς προσβλητικές κουβέντες. Κι αυτό με ενόχλησε πολύ.
Όπως με ενοχλεί, Γιώργο πρεσβύτερε, ο πιεστικός τρόπος με τον οποίο απαιτείς να γίνω μέρος αυτής της παρεξήγησης. Αν αρνήθηκα να πάρω θέση στον καυγά σας δεν το έκανα από βαρεμάρα ή από αυτή τη χαύνωση που καταλαμβάνει το θεατή ενός αγώνα πυγμαχίας όταν αυτός δεν έχει στοιχηματίσει υπερ ενός από τους αντιπάλους.. Το έκανα από πεποίθηση ότι στον καυγά αυτό δεν ήταν δυνατό να παρέμβω με τρόπο που θα συνέβαλε στην αποκλιμάκωση. Γιατί δεν ήταν δική μου υπόθεση. Πάρε λοιπόν όποια απόφαση θέλεις, θα τη σεβαστώ. Όμως αρνήθηκα και θα συνεχίσω να αρνούμαι να πάρω θέση σε έναν καυγά, στον οποίο οι ιδεολογικές διαφορές εξελίχθηκαν σε πρόσχημα. Νομίζω ότι έχετε να συζητήσετε κάποια θέματα οι δυο σας. Ποια; Δε με αφορά.Εσείς άλλωστε ξέρετε πολύ καλύτερα από εμένα ποια είναι. Μεγάλα παιδιά είσαστε, τηλεφωνηθείτε, συναντηθείτε, λύστε την παρεξήγηση ή μην ξαναμιλήσετε ο ένας στον άλλο, δικαίωμά σας. Και κάτι ακόμα. Είναι άλλο πράγμα η παρέμβαση υπέρ ενός φίλου, όταν αυτός δέχεται επίθεση από τρίτους και άλλο πράγμα η εμπλοκή στον καυγά δυο φίλων.
Πέραν τούτου, δε θεωρώ δα κι ανάθεμα να σε αλλάξει ο κόσμος. Το να θέλεις να τον αλλάξεις είναι επιλογή ζωής. το να αφεθείς να σε αλλάξει είναι μια άλλη επιλογή. Το ζήτημα είναι να ξέρεις γιατί κάνεις το ένα ή το άλλο. Και , το σημαντικότερο, να αγαπάς αυτή την επιλογή. Σε ό,τι με αφορά μπορώ πια να πω ότι και τον άλλαξα τον κόσμο και με άλλαξε αυτός.Κι απολαμβάνω αυτή την αμφίδρομη σχέση. Που, σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει μόνο σ' εμένα. Υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους. Μόνο που δεν το συνειδητοποιούν όλοι.
Τίτλοι τέλους λοιπόν για το ιστολόγιό μας; Κατά πάσα πιθανότητα. Η ζωή όμως συνεχίζεται.
Γιάννης Χρ.
Το 2012 αργεί ακόμα... αλλά η 12 Δεκάμβρη έρχεται οσονούπω...
Γιάννη, δεν ξέρω αν η ιδέα μου ήταν όντως φαεινή, να ανοίξω αυτό το blog… Ίσως η εμμονή να διατηρούμε την ανάγκη μιας σύνδεσης μετά από τόσα χρόνια να μην έχει θετικό αποτέλεσμα.
Η αλήθεια είναι ότι ένοιωθα – και νοιώθω – κάτι ανολοκλήρωτο μέσα μου, γι αυτό και συχνά υποκύπτω στην ανάγκη αυτής της σύνδεσης. Όχι τόσο με συγκεκριμένα άτομα – εξ άλλου με κάποια από αυτά υπάρχει η φιλική σύνδεση – αλλά με την εποχή και με το αξέχαστο άρωμά της… Θα μου πεις, φυσικό είναι κάθε ηλικιώτης – για να το γράψω απαλά – να ενθυμείται «τα παλιά χρόνια, τα καλά» και να αναπολεί… Όμως είναι αλήθεια, ότι κάθε φορά, σε κάθε εποχή αυτό συμβαίνει κάπως διαφορετικά. Κι έπειτα, όπως σωστά υπονοείται μερικές φορές από όλους όσους γράφουμε εδώ, έχουμε ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς από το παρελθόν, με πρώτο και καλύτερο την κατάσταση του Μήτσου…
Γιώργο Μ (μεγάλε), ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω το θυμό σου. Υπήρξε μια σύγκρουση μεταξύ εσού και του Γιώργου μ. του «μικρού» (όπως συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε), που από την αρχή μου έδινε τη βεβαιότητα ότι μάλλον υποκρύπτει πιο προσωπικές αντιθέσεις. Δεν πήρα μέρος, δεν παρέμβηκα, αν και Κουμιώτης, γιατί θεώρησα εντελώς άδικα όλα όσα ειπώθηκαν από τον ένα για τον άλλο. Κυρίως με ενόχλησε το ύφος και των δύο. Οι απόψεις εκφράζονται ελεύθερα, καθένας μπορεί άνετα – και πρέπει να μπορεί άνετα – να λέει ή να γράφει την παπάρα του, γιατί μόνο έτσι γίνεται διάλογος κι ο καθένας αξιολογείται από αυτά που εννοεί. Εντάξει, ο Γιώργος ο μ. είναι «δικτυακός»… έχω απίστευτες διαφωνίες μαζί του, το ξέρεις, το μαντεύεις πολύ καλά. Αλλά ποτέ μου δεν άφησα τη δυνατότητα να διαλέγομαι μαζί του και μπορώ να σου πω ότι πολλές φορές χαίρομαι να συζητώ μαζί του. Ελαττώματα έχει βέβαια, όπως κι εγώ κι εσύ. Αλλά δεν μπαίνω στον κόπο να του τα επισημάνω, είναι αργά για τέτοιες «νουθεσίες» στα 50 μας… Μαζί σου συμφωνώ σε πάρα πολλά. Όχι σε όλα, αλλά σε πάρα πολλά. Αυτό φαίνεται και κάθε φορά που συζητάμε από κοντά, ή ακόμα και από τα όσα γράφουμε εδώ. Ο διάλογος μαζί σου έχει άλλη αξία, δεν είναι αντιθετικός, είναι όμως χρήσιμος γιατί σε καμία περίπτωση δεν παθαίνουμε «γκρουπ θίνκινγκ» συζητώντας οι δυο μας, ευτυχώς όχι ακόμα… Το ίδιο και με το Γιάννη…
Εγώ δηλαδή πώς μπορώ και συζητώ και με τους τρεις σας χωρίς να τσακώνομαι; Γιατί θα πρέπει να υπάρχει αυτό το κλίμα; Και τέλος, είμαι σίγουρος ότι δεν έχεις ανάγκη ούτε κομπλιμέντα, ούτε καλά λόγια, ούτε παρεμβάσεις, ξέρω ποιος είσαι, όλοι ξέρουν. Και ο Γιώργος μ. σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αμφισβητήσει όλα όσα δεκαετίες τώρα χρωματίζουν την εικόνα σου δημόσια αλλά και ιδιωτικά. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα έδειχνες τέτοια ενόχληση για έναν - έστω και έντονο - καυγά... Φυσικά κι εσύ έχεις ελαττώματα, είσαι αρκούντως αιματώδης για να κάνεις άνω – κάτω ένα blog, αλλά είπαμε, ποιος νοιάζεται πια για τα ελαττώματα του φίλου του, όταν μια χαρά μπόρεσε και συμπορεύτηκε μ' αυτά τόσα και τόσα χρόνια…
Συνεπώς περί όνου σκιάς όλα αυτά…
Το θέμα είναι αν έχουμε – αν εξακολουθούμε να έχουμε να πούμε κάτι το ουσιώδες, κάτι «το εκλεκτόν», στα λίγα – έστω – ματάκια που μπαίνουν στο κόπο να μας «ξεφυλλίζουν» ακόμα…
Γιατί άμα δεν έχουμε, είναι καιρός να αποσυρθούμε, παρόλο που η κυρία Μπιρμπίλη σταμάτησε την επιδότηση
(αλήθεια τι φρούτο είναι αυτό ρε παιδιά; Πού τη βρήκε ο Γιώργης ο Τ. (ο τεράστιος) και μας την μπαστάκωσε στο πλέον δυναμικό υπουργείο, όπου και ο φίλτατος Γιάννης Χ. βιώνει γολγοθαϊκές εμπειρίες;)
Κ.Λ.
Η αλήθεια είναι ότι ένοιωθα – και νοιώθω – κάτι ανολοκλήρωτο μέσα μου, γι αυτό και συχνά υποκύπτω στην ανάγκη αυτής της σύνδεσης. Όχι τόσο με συγκεκριμένα άτομα – εξ άλλου με κάποια από αυτά υπάρχει η φιλική σύνδεση – αλλά με την εποχή και με το αξέχαστο άρωμά της… Θα μου πεις, φυσικό είναι κάθε ηλικιώτης – για να το γράψω απαλά – να ενθυμείται «τα παλιά χρόνια, τα καλά» και να αναπολεί… Όμως είναι αλήθεια, ότι κάθε φορά, σε κάθε εποχή αυτό συμβαίνει κάπως διαφορετικά. Κι έπειτα, όπως σωστά υπονοείται μερικές φορές από όλους όσους γράφουμε εδώ, έχουμε ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς από το παρελθόν, με πρώτο και καλύτερο την κατάσταση του Μήτσου…
Γιώργο Μ (μεγάλε), ειλικρινά δεν μπορώ να κατανοήσω το θυμό σου. Υπήρξε μια σύγκρουση μεταξύ εσού και του Γιώργου μ. του «μικρού» (όπως συνηθίζουμε να τον αποκαλούμε), που από την αρχή μου έδινε τη βεβαιότητα ότι μάλλον υποκρύπτει πιο προσωπικές αντιθέσεις. Δεν πήρα μέρος, δεν παρέμβηκα, αν και Κουμιώτης, γιατί θεώρησα εντελώς άδικα όλα όσα ειπώθηκαν από τον ένα για τον άλλο. Κυρίως με ενόχλησε το ύφος και των δύο. Οι απόψεις εκφράζονται ελεύθερα, καθένας μπορεί άνετα – και πρέπει να μπορεί άνετα – να λέει ή να γράφει την παπάρα του, γιατί μόνο έτσι γίνεται διάλογος κι ο καθένας αξιολογείται από αυτά που εννοεί. Εντάξει, ο Γιώργος ο μ. είναι «δικτυακός»… έχω απίστευτες διαφωνίες μαζί του, το ξέρεις, το μαντεύεις πολύ καλά. Αλλά ποτέ μου δεν άφησα τη δυνατότητα να διαλέγομαι μαζί του και μπορώ να σου πω ότι πολλές φορές χαίρομαι να συζητώ μαζί του. Ελαττώματα έχει βέβαια, όπως κι εγώ κι εσύ. Αλλά δεν μπαίνω στον κόπο να του τα επισημάνω, είναι αργά για τέτοιες «νουθεσίες» στα 50 μας… Μαζί σου συμφωνώ σε πάρα πολλά. Όχι σε όλα, αλλά σε πάρα πολλά. Αυτό φαίνεται και κάθε φορά που συζητάμε από κοντά, ή ακόμα και από τα όσα γράφουμε εδώ. Ο διάλογος μαζί σου έχει άλλη αξία, δεν είναι αντιθετικός, είναι όμως χρήσιμος γιατί σε καμία περίπτωση δεν παθαίνουμε «γκρουπ θίνκινγκ» συζητώντας οι δυο μας, ευτυχώς όχι ακόμα… Το ίδιο και με το Γιάννη…
Εγώ δηλαδή πώς μπορώ και συζητώ και με τους τρεις σας χωρίς να τσακώνομαι; Γιατί θα πρέπει να υπάρχει αυτό το κλίμα; Και τέλος, είμαι σίγουρος ότι δεν έχεις ανάγκη ούτε κομπλιμέντα, ούτε καλά λόγια, ούτε παρεμβάσεις, ξέρω ποιος είσαι, όλοι ξέρουν. Και ο Γιώργος μ. σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αμφισβητήσει όλα όσα δεκαετίες τώρα χρωματίζουν την εικόνα σου δημόσια αλλά και ιδιωτικά. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα έδειχνες τέτοια ενόχληση για έναν - έστω και έντονο - καυγά... Φυσικά κι εσύ έχεις ελαττώματα, είσαι αρκούντως αιματώδης για να κάνεις άνω – κάτω ένα blog, αλλά είπαμε, ποιος νοιάζεται πια για τα ελαττώματα του φίλου του, όταν μια χαρά μπόρεσε και συμπορεύτηκε μ' αυτά τόσα και τόσα χρόνια…
Συνεπώς περί όνου σκιάς όλα αυτά…
Το θέμα είναι αν έχουμε – αν εξακολουθούμε να έχουμε να πούμε κάτι το ουσιώδες, κάτι «το εκλεκτόν», στα λίγα – έστω – ματάκια που μπαίνουν στο κόπο να μας «ξεφυλλίζουν» ακόμα…
Γιατί άμα δεν έχουμε, είναι καιρός να αποσυρθούμε, παρόλο που η κυρία Μπιρμπίλη σταμάτησε την επιδότηση
(αλήθεια τι φρούτο είναι αυτό ρε παιδιά; Πού τη βρήκε ο Γιώργης ο Τ. (ο τεράστιος) και μας την μπαστάκωσε στο πλέον δυναμικό υπουργείο, όπου και ο φίλτατος Γιάννης Χ. βιώνει γολγοθαϊκές εμπειρίες;)
Κ.Λ.
Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009
2012
Τεντώστε τα’ αυτιά σας! Το λέω για δεύτερη και τελευταία φορά γιατί είναι η τελευταία φορά που παρεμβαίνω.
Θα τα πω λοιπόν χύμα και με ονοματεπώνυμο για να μη μένει καμία αμφιβολία σε κανένα και γιατί κάποτε πρέπει να συγκρουστούνε τα πραγματικά μας κίνητρα και όχι οι προφάσεις μας.
Χάρηκα ιδιαίτερα όταν ο Κώστας έφτιαξε το blog. Είπα, εδώ είμαστε, επιτέλους θα γίνει ένας ανοιχτός διάλογος!
Αλίμονο! Ο συνήθης μαρξιστής θεωρεί ότι η αλήθεια είναι απόλυτη και αυτός κάτοχός της. Κατέχει τις πλάκες του Μωυσή. Αυτός θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο. Οι «άλλοι» δε μπορούν ούτε ν’ αλλάξουν πάνες στον κώλο τους. Τους αλλάζει ο κόσμος!
Το ποια είναι η στάση ζωής του καθενός σ’ αυτή την άτιμη και τόσο αμείλικτη καθημερινότητα δεν ενδιαφέρει. Το ποιος θα υπερασπιστεί τον ακραίο μαρξιστή, ακόμη κι αν διαφωνεί κάθετα μαζί του πολιτικά και ιδεολογικά, επειδή πιστεύει στην καθαρότητα των κινήτρων του, ενώ οι καθαρόαιμοι μαρξιστές κάνουν την πάπια, δε μετράει. Το ποιος είναι μπεσαλής, κιμπάρης, τα δίνει όλα, χρήμα, χρόνο, ψυχή, σκέψη για τους φίλους του δε μετράει. Το ποιος σκέφτεται κάποιες κοινωνικές ομάδες, ευάριθμες, που κανένας άλλος δεν υπολογίζει γιατί δε μετράνε στο επαναστατιλίκι τους δεν ενδιαφέρει. Το ποιος καταπίνει για πολύ καιρό τις προσβολές, προσπαθώντας να καταλάβει, να κατανοήσει, τα βαθύτερα κίνητρα αυτής της συμπεριφοράς, έτοιμος να συγχωρέσει, δεν ενδιαφέρει.
Γιώργο Σκιάνη νεότερε, σε σε κράζω. Έχεις κάτι μαζί μου, είναι σίγουρο. Έλα να μου το πεις κατάμουτρα για να απαντήσω. Δυστυχώς δε μου έδωσες αυτή τη δυνατότητα. Αντ’ αυτού με προσβάλεις και με βάζεις στη δυσάρεστη θέση είτε να σου απαντήσω ανάλογα, είτε να απολογηθώ για εγκλήματα που δεν διέπραξα. Ούτε αρχηγός ενδιαφέρθηκα ποτέ να είμαι, αν και, πίστεψέ με, αυτό είναι το μόνο εύκολο, ούτε πρόσβαλα ποτέ κανένα. Αν νομίζεις ότι πρόσβαλα ποτέ εσένα πες μου πού και πότε. Αλλά κατ’ ιδίαν. Γιατί δε θέλω να ξεκατινιαστούμε χωρίς λόγο. Τέτοια προσωπικά, αν υπάρχουν, δεν ενδιαφέρουν τους συμμετέχοντες στο blog.
Γιάννη Χρ. σε σε κράζω. Ή με ξέρεις 38 χρόνια ή δε με ξέρεις καθόλου. Αποφάσισε. Βρίσκεις σωστές τις αιτιάσεις και κατηγορίες του Γιώργου; Αν ναι χαίρεται. Για κανένα από τους δυο μας δεν έχει νόημα να συντηρούμε μια ψευδοφιλία χωρίς αλληλοεκτίμηση και αλληλοσεβασμό.
Κ.Λ. ιδρυτή του blog σε σε κράζω. Η μόνη διαφορά είναι τα χρόνια : 34. Κατά τα λοιπά τα ίδια.
ΑΠΙΦ, ΙΦΑΠ και Αιρετικέ σε σε κράζω. Εσύ με ξέρεις, ναι είναι αλήθεια, 48 χρόνια. Δε γράφεις πολύ στο blog, είναι αλήθεια. Διαβάζεις όμως. Μπαίνεις στον κόπο πολλές φορές να σχολιάσεις πράγματα. Αυτά που ειπώθηκαν για τον επί 48 χρόνια φίλο σου δε σε άγγιξαν; Η κοινή μας πορεία από την αυλή, το σχολείο, τον Ροφό, το Μαχητή σε βάζουν σε αμφιβολία κατά πόσο γουστάρω αρχηγιλίκια ή στο αν εξαγόρασα στο ελάχιστο οτιδήποτε είχε σχέση, όχι μόνο με πολιτική αλλά και με κοινωνική παρουσία; Εδώ μπάσκετ στο ΙΓΜΕ έπαιζα, έτρεχα σαν πούστης για όλα, εκπρόσωπος, κόουτς, παίχτης, σωφέρ, μεταφορέας και δε διανοήθηκα ποτέ να σηκώσω ένα κύπελλο, κάποτε κάποιος φιλότιμος μου το έφερε στα χέρια να το σηκώσω.
Φίλοι, αυτοί που με γνωρίζετε και παρακολουθήσατε συζητήσεις στο blog, σε σας κράζω. Όλα αυτά που ειπώθηκαν εις βάρος μου τα θεωρήσατε ασήμαντα ή αληθινά; Σας πονάει το χέρι σας; Γιατί δεν αντιδράσατε;
Όταν κάποτε έγινε μια επίθεση από blogger στο Γιάννη Χρ. για ένα κείμενό του και οι χαρακτηρισμοί έπλητταν βάναυσα την υπόληψη του ανθρώπου και φίλου που σέβομαι και εκτιμώ, δε δίστασα ούτε στιγμή να ανοίξω επιθετικότατο διάλογο με τον άλλο. Το θεώρησα αυτονόητο, ξεπήδησε σαν ανάγκη από μέσα μου βρε αδερφέ.
Μάγκες, δε λέω φίλοι γιατί δε ξέρω αν υπάρχει αμοιβαιότητα, εγώ δεν περιμένω τις 12 Δεκέμβρη. Περιμένω το 2012. Ίσως το τέλος να είναι προτιμότερο.
Γιώργος Σκιάνης, φιλελεύθερος τζουτζές και σίγουρα παρείσακτος.
Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009
ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Δυο χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Κώστας είχε τη φαεινή ιδέα να ανοίξει αυτό το βήμα διαδικτυακού διαλόγου, κουτσομπολιού, ανταλλαγής πληροφοριών. Είναι λοιπόν η ώρα να κάνουμε μια αποτίμηση.
Το ιστολόγιο ετούτο θέλησε να γίνει βήμα διαλόγου, χωρατών, ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των μελών μιας εφηβικής παρέας, τα μέλη της οποίας - όπως συμβαίνει πάντα - είδαν τους δρόμους τους να χωρίζουν, αλλά που όταν, αραιά και πού, συναντιώνται, έχουν τη χαρά να διαπιστώνουν ότι το πέρασμα του χρόνου έχει αφήσει τα σημάδια του στα πρόσωπά μας, όχι όμως στις καρδιές μας.
Τριάντα τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τη 12η Δεκεμβρίου του 1975, όταν «οι συμπέθεροι» άνοιξαν για πρώτη φορά το γραφείο της ΠΑΜΚ Γκύζη στην οδό Αχιλλέα Παράσχου 82. Για τρία ολόκληρα χρόνια όλοι μαζί ονειρευόμασταν ν' αλλάξουμε τον κόσμο πριν προλάβει να μας αλλάξει αυτός. Μετά οι δρόμοι μας άρχισαν σιγά - σιγά να χωρίζουν. Κάποιοι σπούδασαν, κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι έγιναν οικογενειάρχες, κάποιοι άλλοι εξόρκιζαν το ενδεχόμενο του γάμου για χρόνια. Κάποιοι συνέχισαν να προσπαθούν ν' αλλάξουν τον κόσμο, κάποιοι άλλοι αφέθηκαν να τους αλλάξει αυτός.
Δυο από μας έβαλαν στόχο να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό. Ο ένας είναι ισοβίτης στον Κορυδαλλό κι άλλος, μετά από τριάντα χρόνια σχεδόν μοναχικής προσπάθειας, θα μπορούσε να επαίρεται - γιατί η σεμνότητά του δεν του το επιτρέπει - ότι έχει ένα πολύ σημαντικό μερίδιο - κατά την ταπεινή μου γνώμη το σημαντικότερο - στην ίδρυση μιας νέας πολιτικής δύναμης στην Ελλάδα.
Κάποιοι άλλοι προτιμήσαμε μια πιο χαμηλών τόνων πολιτική δράση, προσανατολισμένη σε μια φιλόδοξη διαχείριση της καθημερινότητας.
Το αντάμωμα όλων αυτών των ανθρώπων φιλοδοξούσε να είναι αυτό το ιστολόγιο ο Κώστας, όταν, πριν δυο χρόνια άνοιγε το pamkgyzi.blogspot.com. Στα δυο αυτά χρόνια ανταλλάξαμε αναμνήσεις, μοιραστήκαμε χαρές αλλά και λύπες, ανοίξαμε θέματα στα οποία προσκαλέσαμε - και μερικές φορές το πετύχαμε - ανθρώπους που δε μας γνώριζαν σε διάλογο, παρεξηγηθήκαμε με φίλους.
Πετύχαμε λοιπόν το στόχο μας; Δε θα το έλεγα. Έχω την αίσθηση ότι το ιστολόγιο τούτο το αγκάλιασαν πολύ λιγότεροι άνθρωποι από όσους συναντιόμαστε στα κατά καιρούς ανταμώματά μας. Ακόμα λιγότεροι έκαναν τον κόπο να γράψουν, κι οι περισσότεροι από τους τελευταίους το έπραξαν με μη συστηματικό τρόπο. Τον τελευταίο καιρό είχαμε απομείνει εγώ κι ο Κώστας, ο Κώστας κι εγώ. Με το Γιώργο Σκιάνη το νεότερο να συμμετέχει ως εύστοχος σχολιαστής των αναρτήσεων και το Γιώργο Σκιάνη τον πρεσβύτερο να προτιμά τις φωτογραφικές αλληγορίες.
Και το μέγα ερώτημα είναι:
Αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το ιστολόγιο;
Την απάντηση δε μπορώ να τη δώσω μόνο εγώ, ούτε ο Κώστας κι εγώ. Την απάντηση θα τη δώσετε όλοι σας. Με τη φωνή σας ή τη σιωπή σας.Ως τις 12 Δεκεμβρίου είναι δυο βδομάδες και κάτι. Αρκετός χρόνος για να αποφασίσουμε αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το ιστολόγιο ή όχι.
Όποια κι αν είναι η απάντησή μας δε θα στενοχωρεθώ. Γιατί με ή χωρίς αυτό το ιστολόγιο, νιώθω πως συνεχίζουμε να είμαστε κοντά. Ακόμα κι όταν έχουμε μήνες να μιλήσουμε.
Γιάννης Χρ.
Το ιστολόγιο ετούτο θέλησε να γίνει βήμα διαλόγου, χωρατών, ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των μελών μιας εφηβικής παρέας, τα μέλη της οποίας - όπως συμβαίνει πάντα - είδαν τους δρόμους τους να χωρίζουν, αλλά που όταν, αραιά και πού, συναντιώνται, έχουν τη χαρά να διαπιστώνουν ότι το πέρασμα του χρόνου έχει αφήσει τα σημάδια του στα πρόσωπά μας, όχι όμως στις καρδιές μας.
Τριάντα τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τη 12η Δεκεμβρίου του 1975, όταν «οι συμπέθεροι» άνοιξαν για πρώτη φορά το γραφείο της ΠΑΜΚ Γκύζη στην οδό Αχιλλέα Παράσχου 82. Για τρία ολόκληρα χρόνια όλοι μαζί ονειρευόμασταν ν' αλλάξουμε τον κόσμο πριν προλάβει να μας αλλάξει αυτός. Μετά οι δρόμοι μας άρχισαν σιγά - σιγά να χωρίζουν. Κάποιοι σπούδασαν, κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι έγιναν οικογενειάρχες, κάποιοι άλλοι εξόρκιζαν το ενδεχόμενο του γάμου για χρόνια. Κάποιοι συνέχισαν να προσπαθούν ν' αλλάξουν τον κόσμο, κάποιοι άλλοι αφέθηκαν να τους αλλάξει αυτός.
Δυο από μας έβαλαν στόχο να αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό. Ο ένας είναι ισοβίτης στον Κορυδαλλό κι άλλος, μετά από τριάντα χρόνια σχεδόν μοναχικής προσπάθειας, θα μπορούσε να επαίρεται - γιατί η σεμνότητά του δεν του το επιτρέπει - ότι έχει ένα πολύ σημαντικό μερίδιο - κατά την ταπεινή μου γνώμη το σημαντικότερο - στην ίδρυση μιας νέας πολιτικής δύναμης στην Ελλάδα.
Κάποιοι άλλοι προτιμήσαμε μια πιο χαμηλών τόνων πολιτική δράση, προσανατολισμένη σε μια φιλόδοξη διαχείριση της καθημερινότητας.
Το αντάμωμα όλων αυτών των ανθρώπων φιλοδοξούσε να είναι αυτό το ιστολόγιο ο Κώστας, όταν, πριν δυο χρόνια άνοιγε το pamkgyzi.blogspot.com. Στα δυο αυτά χρόνια ανταλλάξαμε αναμνήσεις, μοιραστήκαμε χαρές αλλά και λύπες, ανοίξαμε θέματα στα οποία προσκαλέσαμε - και μερικές φορές το πετύχαμε - ανθρώπους που δε μας γνώριζαν σε διάλογο, παρεξηγηθήκαμε με φίλους.
Πετύχαμε λοιπόν το στόχο μας; Δε θα το έλεγα. Έχω την αίσθηση ότι το ιστολόγιο τούτο το αγκάλιασαν πολύ λιγότεροι άνθρωποι από όσους συναντιόμαστε στα κατά καιρούς ανταμώματά μας. Ακόμα λιγότεροι έκαναν τον κόπο να γράψουν, κι οι περισσότεροι από τους τελευταίους το έπραξαν με μη συστηματικό τρόπο. Τον τελευταίο καιρό είχαμε απομείνει εγώ κι ο Κώστας, ο Κώστας κι εγώ. Με το Γιώργο Σκιάνη το νεότερο να συμμετέχει ως εύστοχος σχολιαστής των αναρτήσεων και το Γιώργο Σκιάνη τον πρεσβύτερο να προτιμά τις φωτογραφικές αλληγορίες.
Και το μέγα ερώτημα είναι:
Αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το ιστολόγιο;
Την απάντηση δε μπορώ να τη δώσω μόνο εγώ, ούτε ο Κώστας κι εγώ. Την απάντηση θα τη δώσετε όλοι σας. Με τη φωνή σας ή τη σιωπή σας.Ως τις 12 Δεκεμβρίου είναι δυο βδομάδες και κάτι. Αρκετός χρόνος για να αποφασίσουμε αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσει να υπάρχει αυτό το ιστολόγιο ή όχι.
Όποια κι αν είναι η απάντησή μας δε θα στενοχωρεθώ. Γιατί με ή χωρίς αυτό το ιστολόγιο, νιώθω πως συνεχίζουμε να είμαστε κοντά. Ακόμα κι όταν έχουμε μήνες να μιλήσουμε.
Γιάννης Χρ.
Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009
Οι "Πυρήνες της Φωτιάς"... στα πατζάκια μας!..
Πολλοί είναι αυτοί που προβλέπουν ένα «δεύτερο γύρο» των γεγονότων του Δεκέμβρη, τις μέρες που έρχονται.
Η επέτειος του Πολυτεχνείου και η επακολουθούσα πρώτη επέτειος του θανάτου του Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη σίγουρα θα συνδυαστεί με αναταραχή στους κύκλους της αυτονομίας και του έξω των τειχών "κινήματος" της ακροαριστεράς και των αναρχικών.
Για ιστορικούς λόγους ο χώρος αυτός είναι στην Ελλάδα ιδιαίτερα ανεπτυγμένος και πλέον, επίσης για λόγους που ανάγονται στα χαρακτηριστικά της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας μας, διαθέτει και τον μικρό, αλλά δυναμικό «στρατό» του.
Το τι θα συμβεί και το αν θα συμβεί, θα το δούμε τις μέρες που έρχονται.
Αυτό που έχει κατά τη γνώμη μου σημασία, είναι μια πολύ σοβαρή διαπίστωση:
Από το Δεκέμβρη του ’08 και εντεύθεν έχουμε μια εντυπωσιακή ανάπτυξη μικρών, συνωμοτικών ομάδων, με οπλισμό που ζαλίζει (ούζι, καλάσνικωφ, μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών), με χτυπήματα άγρια, που κάνουν τα πιστολάκια της πάλαι ποτέ κραταιάς 17Ν να μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια…
Μιλάμε για ένα χώρο που ήδη μετράει αρκετά άτομα στις φυλακές, ακόμα περισσότερα στην λεγόμενη «παρανομία» και φυσικά πολύ περισσότερα στην ενεργό δράση.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν συναντάται σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, απ’ ότι μπορώ να γνωρίζω και που εκ πρώτης όψεως φαίνεται μάλλον δύσκολο να αναχαιτιστεί.
Εδώ και αρκετά χρόνια, οι δυτικές – και όχι μόνο – κοινωνίες έχουν απαλλαγεί από τη λεγόμενη «αριστερή τρομοκρατία». Και για πολλούς ευρωπαίους μοιάζει εφιαλτική η προοπτική της εκ νέου επανεμφάνισης του φαινομένου αυτού στις κοινωνίες της Ευρώπης. Για το λόγο αυτό έχουν πολλοί στραμμένη την προσοχή τους στα όσα τεκταίνονται στη χώρα μας.
Αν η παγκόσμια κρίση δεν αναχαιτιστεί, αν στρατιές ανέργων και απελπισμένων κατακλύσουν αυτές τις κοινωνίες, το μέλλον θα είναι όντως εφιαλτικό…
Αυτό που το κάνει εφιαλτικό, είναι ένα δεύτερο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του «ελληνικού κινήματος», που δεν έχει κατά τη γνώμη μου αναλυθεί αρκετά, ούτε ικανοποιητικά:
Τα μέλη αυτού του «κινήματος» είναι στην συντριπτική πλειοψηφία τους γόνοι «καλών οικογενειών». Γόνοι της μεσαίας τάξης…
Δεν πρόκειται για τους εξεγερμένους παρίες των γαλλικών συνοικιών, ούτε τα παιδιά των μουσουλμάνων που κατοικούν στην Αγγλία.
Πρόκειται για παιδιά που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν με φροντίδα και σε σπίτια που συνήθως οι ένοικοί τους περπατούν ξυπόλητοι, για να μη λερώνουν τα ακριβά χαλιά που έχουν στρωμένα στα ξύλινα πατώματά τους…
Αυτό ακριβώς το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό κάνει πολλούς από εμάς να αντιμετωπίζουμε το «κίνημα» αυτό με κάποια ειρωνική διάθεση και με πολλή – πολλή διάθεση για υποτίμηση τόσο της δυναμικής που μπορεί στο μέλλον να αναπτύξει, όσο και του πολιτικού του βεληνεκούς.
Κάπου άκουσα ότι η ονομασία «Πυρήνες της Φωτιάς», την δεκαετία του ’70 θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το όνομα κάποιου ροκ συγκροτήματος. Σήμερα όμως είναι το όνομα μερικών δεκάδων (απ’ ότι φαίνεται) νέων παιδιών, που βάζουν αυτοσχέδιες βόμβες. Και που αύριο, αυτά τα ίδια παιδιά, μπορεί να κρατάνε ένα καλάσνικωφ στο χέρι. Και να βάλλουν κατά πάντων!..
Κ.Λ.
Η επέτειος του Πολυτεχνείου και η επακολουθούσα πρώτη επέτειος του θανάτου του Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκέμβρη σίγουρα θα συνδυαστεί με αναταραχή στους κύκλους της αυτονομίας και του έξω των τειχών "κινήματος" της ακροαριστεράς και των αναρχικών.
Για ιστορικούς λόγους ο χώρος αυτός είναι στην Ελλάδα ιδιαίτερα ανεπτυγμένος και πλέον, επίσης για λόγους που ανάγονται στα χαρακτηριστικά της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας μας, διαθέτει και τον μικρό, αλλά δυναμικό «στρατό» του.
Το τι θα συμβεί και το αν θα συμβεί, θα το δούμε τις μέρες που έρχονται.
Αυτό που έχει κατά τη γνώμη μου σημασία, είναι μια πολύ σοβαρή διαπίστωση:
Από το Δεκέμβρη του ’08 και εντεύθεν έχουμε μια εντυπωσιακή ανάπτυξη μικρών, συνωμοτικών ομάδων, με οπλισμό που ζαλίζει (ούζι, καλάσνικωφ, μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών), με χτυπήματα άγρια, που κάνουν τα πιστολάκια της πάλαι ποτέ κραταιάς 17Ν να μοιάζουν με παιδικά παιχνίδια…
Μιλάμε για ένα χώρο που ήδη μετράει αρκετά άτομα στις φυλακές, ακόμα περισσότερα στην λεγόμενη «παρανομία» και φυσικά πολύ περισσότερα στην ενεργό δράση.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν συναντάται σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, απ’ ότι μπορώ να γνωρίζω και που εκ πρώτης όψεως φαίνεται μάλλον δύσκολο να αναχαιτιστεί.
Εδώ και αρκετά χρόνια, οι δυτικές – και όχι μόνο – κοινωνίες έχουν απαλλαγεί από τη λεγόμενη «αριστερή τρομοκρατία». Και για πολλούς ευρωπαίους μοιάζει εφιαλτική η προοπτική της εκ νέου επανεμφάνισης του φαινομένου αυτού στις κοινωνίες της Ευρώπης. Για το λόγο αυτό έχουν πολλοί στραμμένη την προσοχή τους στα όσα τεκταίνονται στη χώρα μας.
Αν η παγκόσμια κρίση δεν αναχαιτιστεί, αν στρατιές ανέργων και απελπισμένων κατακλύσουν αυτές τις κοινωνίες, το μέλλον θα είναι όντως εφιαλτικό…
Αυτό που το κάνει εφιαλτικό, είναι ένα δεύτερο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του «ελληνικού κινήματος», που δεν έχει κατά τη γνώμη μου αναλυθεί αρκετά, ούτε ικανοποιητικά:
Τα μέλη αυτού του «κινήματος» είναι στην συντριπτική πλειοψηφία τους γόνοι «καλών οικογενειών». Γόνοι της μεσαίας τάξης…
Δεν πρόκειται για τους εξεγερμένους παρίες των γαλλικών συνοικιών, ούτε τα παιδιά των μουσουλμάνων που κατοικούν στην Αγγλία.
Πρόκειται για παιδιά που μεγάλωσαν και μεγαλώνουν με φροντίδα και σε σπίτια που συνήθως οι ένοικοί τους περπατούν ξυπόλητοι, για να μη λερώνουν τα ακριβά χαλιά που έχουν στρωμένα στα ξύλινα πατώματά τους…
Αυτό ακριβώς το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό κάνει πολλούς από εμάς να αντιμετωπίζουμε το «κίνημα» αυτό με κάποια ειρωνική διάθεση και με πολλή – πολλή διάθεση για υποτίμηση τόσο της δυναμικής που μπορεί στο μέλλον να αναπτύξει, όσο και του πολιτικού του βεληνεκούς.
Κάπου άκουσα ότι η ονομασία «Πυρήνες της Φωτιάς», την δεκαετία του ’70 θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το όνομα κάποιου ροκ συγκροτήματος. Σήμερα όμως είναι το όνομα μερικών δεκάδων (απ’ ότι φαίνεται) νέων παιδιών, που βάζουν αυτοσχέδιες βόμβες. Και που αύριο, αυτά τα ίδια παιδιά, μπορεί να κρατάνε ένα καλάσνικωφ στο χέρι. Και να βάλλουν κατά πάντων!..
Κ.Λ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)
