ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ: ΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑΣ

Έφυγε σήμερα το πρωί σε ηλικία 68 ετών ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μιχάλης Παπαγιαννάκης, μετά από μακρά και άνιση μάχη με τον καρκίνο. Ήδη έχουν γραφτεί πολλές νεκρολογίες. Οι πιο πολλές παραγεμισμένες με τις αποτιμήσεις του πολιτικού του έργου. Δε θέλω να γράψω άλλη μια, αν και αυτό κάνω ετούτη τη στιγμή. Και το κάνω για να τονίσω μια πτυχή της προσωπικότητας και της δράσης του Μιχάλη, που είμαι βέβαιος ότι θα απουσιάζει από όλες τις άλλες.
Έγινε Αριστερός σε μια εποχή που η απόφαση αυτή στην καλύτερη περίπτωση σου εξασφάλιζε τη μόνιμη ανεργία και στη χειρότερη ξυλοδαρμούς φυλακίσεις εξορίες.
Στη διάρκεια της Δικτατορίας συμμετείχε, όπως έμαθα από άλλους, γιατί ο ίδιος δε μιλούσε γι αυτό, στη Δημοκρατική Άμυνα, μια οργάνωση που μπορεί να μην είχε τρομερή κοινωνική απήχηση - ποια είχε άλλωστε - όμως κανένα από τα μέλη της - ή σχεδόν κανένα - δεν αποδείχθηκε τσόγλανος στη Μεταπολίτευση. Όλοι - ή σχεδόν όλοι - είχαν μια πολιτική δράση που τη χαρακτήριζαν ήθος και αξιοπρέπεια.
Γνωριστήκαμε πριν από 20 χρόνια στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο. Νεοεκλεγείς ευρωβουλευτής του ενιαίου ΣΥΝ αυτός, προσφέρθηκε ευχαρίστως να μου δώσει είσοδο προκειμένου να κάνω όλες τις απαραίτητες επαφές επηρεασμού ευρωβουλευτών, για λογαριασμό του Ευρωπαϊκού Γραφείου για την Αντίρρηση Συνείδησης, υπερ ενός ψηφίσματος, του ψηφίσματος Schmidbauer, που μεταξύ πολλών άλλων ζητημάτων τη ρύθμιση των οοποίων ζητούσε, απαιτούσε από την Ελλάδα να αναγνωρίσει το δικαίωμα στην άρνηση στράτευσης για λόγους συνείδησης.Επί τέσσερις ολόκληρες ημέρες είχα κάνει κατοχή στο γραφείο του. Έμπαινα στις 9 το πρωί και έβγαινα στις 10 το βράδυ. Στο διάστημα αυτό συνάντησα περισσότερους από 100 ευρωβουλευτές. Για το κλείσιμο πολλών από τα ραντεβού είχε παρέμβει προσωπικά ο ίδιος ο Μιχάλης ή οι δυο συνεργάτες του. Η βοήθειά του στις προσπάθειες για έγκριση του ψηφίσματος παρά την έντονη αντίδραση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υπήρξε καθοριστική.
Στα 15 χρόνια που παρέμεινε στο Ευρωπαϊκο Κοινοβούλιο ο Μιχάλης υπήρξε πάντα ένας πρόθυμος βοηθός σε κάθε προσπάθεια του Ευρωπαϊκού Γραφείου για την Αντίρρηση Συνείδησης και του Συνδέσμου αντιρρησιών Συνείδησης. Ούτε που θυμάμαι πόσες δεκάδες ερωτήσεων και επερωτήσεων είχε καταθέσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ούτε που που θυμάμαι πόσες δεκάδες φορές είχε παρέμβει στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας για να αποτρέψει φυλακίσεις Αντιρρησιών Συνείδησης. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που τα περισσότερα στελέχη της Αριστεράς, με τη φωτεινή εξαίρεση του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα - για να μη μιλήσω για το ΠΑΣΟΚ - συναντούσαν Αντιρρησία Συνείδησης και άλλαζαν πεζοδρόμιο.
Πέραν αυτού όμως ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε μια από τις ελάχιστες φωνές υπεράσπισης του δικαιώματος στην ετεροδοξία, σε μια Ελλάδα όπου η μισαλλοδοξία επέχει θέση εθνικής ιδεολογίας. Θυμάμαι τις παρεμβάσεις του τότε που μερικές δεκάδες «εθνοπροδοτών» υπερασπιζόμασταν - κάποιοι μπήκαν φυλακή γι αυτό - μαζί με το Μετωπο Λογικής του Λεωνίδα Κύρκου και των φίλων του, το «κατάπτυστο σχέδιο Πινέιρο» το οποίο ζητούσε από την Ελλάδα να συναινέσει σε «σύνθετη ονομασία της Δημοκρατίας της Μακεδονίας με γεωγραφικό προσδιορισμό».
Θυμάμαι τις παρεμβάσεις του για την επικύρωση από την Ελλάδα των ευρωπαϊκών νομοθεσιών για την προστασία του περιβάλλοντος.
Θυμάμαι...
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα. Όμως το πιο δυσάρεστο δεν είναι πως ο Μιχάλης δεν είναι πια μαζί μας. Ο ίδιος μάλλον γλύτωσε, μιας και ο καρκίνος στον πνεύμονα είναι εξαιρετικά βασανιστικός. Το πιο δυσάρεστο είναι πως στην Ελλάδα της μισαλλοδοξίας και της θεοποίησης του λεγόμενου πολιτκού κόστους είναι αμφίβολο αν θα βρεθεί σύντομα άνθρωπος να πάρει τη σκυτάλη. Για αυτό από σήμερα η Ελλάδα είναι πιο φτωχή

Γιάννης Χρ.

ΟΙ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΚΑ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΚΤΙΚΑ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ

Σε συνέχεια ίσως με την ανάρτηση του Γιάννη, θα ήθελα να δημοσιοποιήσω μερικές σκέψεις γύρω από την βαθύτερη προεκλογική τακτική της Νέας Δημοκρατίας.
Από μήνες τώρα, είναι γνωστό ότι το ΠΑΣΟΚ έχει πια προηγηθεί καθαρά στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος, όπως αυτές καταγράφονται από τις δημοσκοπήσεις. Οι λόγοι γνωστοί και δεν χρειάζεται να αναφερθούμε εδώ σ’ αυτούς. Είναι επίσης καθαρό ότι και στις ευρωεκλογές το ΠΑΣΟΚ θα είναι πρώτο κόμμα και το ζητούμενο πλέον είναι η διαφορά.
Μπροστά σε αυτή την ανελαστική πολιτική κατάσταση, η ΝΔ επιλέγει για μια ακόμα φορά την συνολική απαξίωση και φθορά του πολιτικού συστήματος, έναντι της παθητικής προσμονής ενός αποτελέσματος που με μαθηματική ακρίβεια θα την οδηγούσε το φθινόπωρο σε πρόωρες εκλογές.
Η αναθέρμανση του σκανδάλου SIEMENS δεν της «βγήκε», καθώς μια ποικιλία τακτικών των κατηγορουμένων και απρόβλεπτες αντιδράσεις στις μετρήσεις του εκλογικού σώματος έθεσαν σε κίνδυνο την προεκλογική αυτή «στροφή»… προσέθεσε όμως μερικές πινελιές απαξίωσης του συνολικού πολιτικού συστήματος, στον καμβά της επικαιρότητας…
Τι έμενε;
Η καθολική απαξίωση του δικομματισμού. Η προσδοκία μεγάλης αποχής, χαμηλής συσπείρωσης και για τα δύο μεγάλα κόμματα (της ΝΔ φυσικά χαμηλότερης) και η εκτόξευση των ποσοστών ενός μικρού κόμματος - μορφώματος, σχεδόν άγνωστου στο ευρύ κοινό, των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ - ΠΡΑΣΙΝΩΝ στα ύψη.
Τούτο είναι εύκολο να συμβεί καθόσον οι ευρωεκλογές δεν είχαν ποτέ τη δυναμική ενός κορυφαίου πολιτικού γεγονότος και δεν επηρέασαν ποτέ τα πολιτικά πράγματα καθοριστικά. Κατά συνέπεια, τα «μπλε παπαγαλάκια», που είναι φυσικά απείρως περισσότερα και ισχυρότερα από τα τυχόν πράσινα (κι ας λέει η διαφήμιση…) καταφέρνουν να διαμορφώσουν από τηλεοράσεως «κλίμα»… (Πρετεντέρηδες, Λαζόπουλοι κλπ)
Η ελπίδα τους;
Από το ίδιο βράδυ των εκλογών και από την επόμενη μέρα, να μην αποτελεί η (μικρή ή μεγάλη) διαφορά νίκης του ΠΑΣΟΚ το βασικό θέμα συζήτησης, αλλά:
- Η συρρίκνωση του δικομματισμού συλλήβδην
- Η εντυπωσιακή είσοδος μιας νέας δύναμης στο προσκήνιο.
Μέσα σε ένα τέτοιο μετεκλογικό σκηνικό η ΝΔ κερδίζει χρόνο (και – φυσικά – κάποιοι κερδίζουν χρήμα)…
Ως την επόμενη «καμπή» που δεν θα είναι άλλη από την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, τον επόμενο Φεβρουάριο…
Ως τότε όμως έχουμε καιρό…
Κάτι θα βρεθεί…
...Καθώς απέναντι, ο αντίπαλος, επιδεικνύει μια εντυπωσιακή ανεπάρκεια στην αντιμετώπιση της αδίστακτης - καταστροφικής πολιτικής και του εξουσιαστικού θράσους, οι εξελίξεις δεν προοιωνίζονται κάτι ελπιδοφόρο…
Μακάρι βέβαια τα πράγματα να είναι πιο καλά απ’ όσο εγώ τα βλέπω…
Κ.Λ.

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ ΣΠΟΤ. ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΛΑΝΑ

Λαβή για πολύ ενδιαφέροντες προβληματισμούς δίνουν τα τηλεοπτικά σποτ των κομμάτων που έχουμε δει μέχρι τώρα (δεν έχω δει αυτά του ΛΑΟΣ και των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ). Μια πολιτική διαφήμιση αξιολογείται με βάση το κατά πόσο πέτυχε το στόχο της. Να προκαλέσει θετικές σκέψεις στον τηλεθεατή για το κόμμα που διαφημίζεται και το πρόγραμμά του. Για την επίτευξη αυτού του στόχου επιστρατεύονται πάντα από τους επαγγελματίες της επικοινωνίας όλες τις μορφές μηνυμάτων: λεκτικά, νοηματικά, υπονοούμενα... Και σε κάθε πολιτική διαφήμιση υπάρχουν οι αδυναμίες που αποικαλύπτουν στην πραγματικότητα την - ή τις - αχίλλειο πτέρνα του διαφημιζόμενου. Με αυτές τις τελευταίες επιθυμώ να ασχοληθώ.
Θα αρχίσω με τα διαβόητα παπαγαλάκια της ΝΔ. Ποιο είναι το μήνυμα της διαφήμισης προς τον πολίτη; «Κλείσε τ' αυτιά σου και μην ακούς τίποτα». Ένα μήνυμα που απευθύνεται όχι στο μέσο πολίτη, αυτός σε κάθε εκλογική αναμέτρηση - δυστυχώς μόνο στο σύντομο χρονικό διάστημα της προεκλογικής εκστρατείας - νιώθει πρίγκιπας. Είναι αυτός του οποίου την εύνοια θέλουν να προσελκύσουν οι κομματικοί μηχανισμοί. το μήνυμα απευθύνεται στον πιστό οπαδό. Αυτόν του οποίου η πίστη έχει αρχίσει να κλονίζεται. Αυτόν ο οποίος είναι έτοιμος να πέσει και στη φωτιά, αυτόν ο οποίος είναι έτοιμος να διαπράξει ακόμα και έκλημα χάριν του κομματικού πατριωτισμού. Από αυτόν ζητάει η ΝΔ να κλείσει τα αυτιά του στις σειρήνες.Σε αυτόν στέλνει το μήνυμα: «Δίνουμε μάχη μέχρις εσχάτων. Είμαστε πανταχόθεν πολιορκημένοι. δε μπορείς να μας εγκαταλείψεις στη δύσκολη αυτή στιγμή». Αν κανείς στηριχτεί αποκλειστικά και μόνο στα δημοσκοπικά δεδομένα το μήνυμα αυτό είναι επιβεβλημένο, καθώς η συσπείρωση των ψηφοφόρων της ΝΔ στην καλύτερη περίπτωση φθάνει το 67%. Όμως ένας πολιτικός φορέας που είναι πεπεισμένος για το ορθό των απόψεών του σχετικά με την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει η κοινωνία, δεν ασχολείται με το έυρος μιας επικείμενης εκλογικής ήττας όταν γνωρίζει πως στα επόμενα πέντε - δέκα χρόνια θα δικαιωθεί. Κι αυτό ακριβώς λείπει από τη ΝΔ.
Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή της εν λόγω πολιτικής διαφήμισης. Οι άνθρωποι που ενέκριναν το σενάριο δεν πρόσεξαν καθόλου τις ατάκες των παπαγάλων. Βάζοντας στο στόμα των πράσινων παπαγάλων όλα τα πραγματικά προβλήματα που κάνουν δύσκολη τη ζωή του μέσου πολίτη, προκαλούν τοην οργή του «πρίγκιπα της προεκλογικής εκστρατείας». Κι αυτό είναι λάθος ασυγχώρητο. Που όμως αποδεικνύει πόσο έχουν χάσει την επαφή τους με την πραγματικότητα οι κυβερνώντες. Άλλη μια λεπτομέρεια ενδεικτική του πανικού υπό το καθεστώς του οποίου εκπονήθηκε και εγκρίθηκε αυτό το βίντεο είναι οι δυο πρωταγωνιστές του. Ο νεαρός ανδρας και, κυρίως, η νεαρή γυναίκα. Την οποία βλέπουμε να κοιμάται ντυμένη και μακιγιαρισμένη. Τους βλέπουμε και τους δυο σε κατάσταση αλλοφροσύνης όσο κυκλοφορούν στο δρόμο και νιώθουν ασφαλείς μόνο όταν μπαίνουν στη «θαλπωρή» ενός γραφείου (ποιού άραγε;). Όποιος έχει δουλέψει, όποιος έχει χτυπήσει κάρτα μια φορά στη ζωή του, γνωρίζει όμως ότι το στρες αρχίζει ακριβώς από τη στιγμή εισόδου στον εργασιακό χώρο. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες.
Το τηλεοπτικό σποτ του ΚΚΕ με εντυπωσίασε. Πρώτη φορά παγκοσμίως ένα πολιτικό κόμμα κάνει προεκλογική εκστρατεία όχι καταγγέλλοντας τους «συκοφάντες» γενικώς και αορίστως, αλλά απολογούμενο για κάτι για το οποίο, επισήμως, δεν έχει κατηγορηθεί. Για το σκάνδαλο της εξαγοράς της ΓΕΡΜΑΝΟΣ από την COSMOTE. Και πάλι είμαστε αντιμέτωποι με ένα επικοινωνιακό προϊόν που παρήχθη υπό το καθεστώς του τρόμου. Και εδώ ο στόχος είναι να συμμαζευτρούν οι πιστοί. και αυτό το μήνυμα δεν απευθύνεται στην κοινωνία. Απευθύνεται στον πιστό που έχει παρτακρανιάσει. Και φαίνεται ότι οι πιστοί αυτοί είναι αρκετοί για να προκαλούν τέτοια ανησυχία στην αριστοκρατία του Περισσού. Κατά τα λοιπά πρόκειται για ένα σποτ ανάξιο λόγου από αισθητική άποψη, φτηνιάρικο, ενδεικτικό όμως της μιζέριας που διαπνέει την ηγεσία του ΚΚΕ σε κάθε της έκφανση.
Δυσάρεστες εκπλήξεις μου επεφύλλασσε και το τηλεοπτικό σποτ του ΠΑΣΟΚ. το πολιτικό του μήνυμα ήταν ορθό. Ο τρόπος όμως με τον οποίο εκφράζονταν ήταν εξαιρετικά άνευρος και αποστασιοποιημένος. Ο νεαρός άνδρας και η νεαρή γυναίκα είναι υπερβολικά στυλάτοι. Μιλούν για πράγματα που αφορούν πολλούς ανθρώπους, με τρόπο όμως που δε συμμερίζεται την οργή αυτών των ανθρώπων. Αυτή η αποστασιοποίηση προδίδει όμως και την αποστασιοποίηση από την καθημερινότητα των στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Δεν κοιτάζουν τις τιμές του γάλακτος και των μακαρονιών στο σουπερμάρκετ και δεν εξοργίζονται από τις εξωφρενικές τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης. Δεν τους έχει απασχολήσει ποτέ η τκιμή της βενζίνης, δεν έχουν τσαλαπατηθεί ποτέ σε μέσο μαζικής μεταφοράς, δεν έχουν ταλαιπωρηθεί στις εφημερίες των δημόσιων νοσοκομείων, ούτε έχει πάει Δεκέμβρης για να έρθει στο σχολείο των παιδιών τους ο δάσκαλος της ξένης γλώσσας και το βιβλίο των μαθηματικών. Μιλούν για πράγματα που δεν έχουν γνωρίσει. Κι αυτό φαίνεται από τον υπερβολικά "cool" τρόπο που μιλούν οι πρωταγωνιστές. Υπάρχει και άλλο ένα ατόπημα. Η επιλογή του χώρου που χρησιμεύει ως φόντο, το σουπερμάρκετ, είναι εντελώς λάθος αν πρόκειται να μιλήσουμε για την Αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας. Καθόσον το τελευταίο έχει επιπτώσεις στις εργασιακές σχέσεις, έχει επιπτώσεις στην ποιότητα των παροχών του Κράτους προς τον πολίτη, αλλά έχει έμμεσες μόνοεπιπτώσεις στην αγοραστική δύναμη των πολιτών. Σε όλα αυτά ας προστεθεί ο άκομψος τρόπος με τον οποίο προβάλλεται το πορτέτο του Γ. Παπανρέου, που με τη σειρά του μαρτυρά μια αγωνία ενίσχυσης ενός προφίλ που ο Γιώργος Παπανδρέου ουδέποτε είχε: το προφίλ του ηγέτη. Την ίδια αγωνία επεδείκνυαν οι υπεύθυνοι της επικοινωνιακής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και σε βάρος του Κώστα Σημίτη. Τον τελευταίο η απουσία ηγετικού προφίλ δεν τον εμπόδισε να κερδίσει δυο δύσκολες εκλογικές μάχες και να γίνει ένας από τους μακροβιότερους και αποτελεσματικότερους Πρωθυπουργούς από καταβολής ελληνικού κράτους. Αντιθέτως δεν προβάλλεται αυτό που όλοι οι πολίτες αναγνωρίζουν στο Γιώργο Παπανδρέου. Ο ήπιος και ανθρώπινος χαρακτήρας του. Κάτι στο οποίο υπερτερούσε δημοσκοπικά του Καραμανλή ακόμα και ότασν το ΠΑΣΟΚ υπολείπονταν πολλές μονάδες της ΝΔ. Κι αυτό το λάθος δεν το θεωρώ τυχαίο. Προδίδει ανθρώπους που δεν αναμειγνύονται με την πλέμπα. Κι αυτό είναι ατόπημα για ένα σοσιαλιστικό κόμμα.
Αντιθέτως θεωρώ απολύτως πετυχημένο το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ. Χαμηλού κόστους, λιτό, στοχεύει στα θέματα που απασχολούν εκείνο το κομμάτι του εκλογικού σώματος στο οποίο, καλώς η κακώς, η ηγεσία του αποφάσισε να αποταθεί κατ' αποκλειστικότητα και, το αγγίζουν. Αυτό δεν προοιωνίζει και αίσιο εκλογικό αποτέλεσμα. Αν αυτό δεν έλθει το λάθος θα έγκειται στις πολιτικές επιλογές, όχι στην επικοινωνιακή στόχευση.

Γιάννης Χρ.

"...Το προτσές του καπιταλισμού κοινωνικοποιεί..."

Προκήρυξη σήμερα της οργάνωσης "Λαϊκή Θέληση", στην εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ.
Προσπάθησα να της ρίξω μια ματιά...
Χάος!..
Ποιός Γιάννης, με κείνο το διαχρονικό "το προτσές του καπιταλισμού κοινωνικοποιεί την ανάπτυξη του φραξιονισμού"...
Εδώ να δείτε κορακίστικα...

"...Αδιαφιλονίκητα, η δολοφονία του 15χρονου µαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου αφύπνισε τις εν υπνώσει συνειδήσεις της λαϊκής τάξης και του διάχυτου κοινωνικού προλεταριάτου και έ­θεσε τις βάσεις για την επαναδιατύπωση των ό­ρων διεξαγωγής της λαϊκής αντίστασης ενάντια στη δοµική συστηµική κυριαρχία του υπάρχο­ντος. Η εξέλιξη αυτή ως διακύβευµα για τον επα­ναστατικό µετασχηµατισµό της κοινωνίας συ­µπληρώνει τη σηµαντικότητα του αυθόρµητου εξεγερτικού ξεσπάσµατος και στο τέλος το ξε­περνά, ενσωµατώνοντας την αυθεντικότητα της λαϊκής θέλησης..."

Τουλάχιστον ο Γιάννης κάνει πλάκα... Αυτοί σοβαρολογούν...
Άραγε πίνουν κάτι καλό ή αυθόρμητα τους έρχονται;
Ποιός ξέρει...

Κατά τα άλλα, λέξη για τον "σοσιαλισμό" ή κάτι παρεμφερές τέλος πάντων...
Δεν ξέρω τι έχουν στα κεφάλια τους τα παλλικάρια αυτά, αλλά προβληματίζομαι έντονα για το σκοπό, την αιτία που οπλίζουν τα χέρια τους. Είναι η οργή; Η απελπισία; Ο μιμητισμός; Κάτι άλλο;
Δύσκολο να το πεις...
Πάντως εμένα αυτό το μακρόσυρτο:

"...Η προπαγανδιστική σταυροφορία των συστη­µικών δυνάµεων για την αποκατάσταση της αξιο­πιστίας των θεσµών που διαιωνίζουν την κοινωνι­κή ανισότητα, την ταξική εκµετάλλευση, τον πλουτισµό των λίγων σε βάρος των πολλών, που νοµιµοποιούν τις δολοφονίες και την κρατική κα­ταστολή, τις εξοντωτικές ποινές της µονόφθαλ­µης ταξικής Δικαιοσύνης και επιβραβεύουν τους διανοούµενους όλων των βαθµίδων που συντάσ­σονται µε τα καρτέλ του πολιτικού-οικονοµικού κατεστηµένου, πρέπει να απαντηθεί αποτελε­σµατικά µε όλα τα µέσα που διαθέτει η παράδο­ση του λαϊκού επαναστατικού κινήµατος, µε τη συνέχιση και όξυνση της κοινωνικής-ταξικής πά­λης, µέχρι την τελική νίκη του επαναστατηµένου ανθρώπου ενάντια στους δυνάστες του. .."

...με προβληματίζει έντονα...
Απλώς ανόητοι... ή...

Κ.Λ.

Άλλο ένα δημοσίευμα - βόμβα (που θα κρυφτεί κι αυτό πίσω από τους κοιλιακούς του Sakis)...

«... πρεζέμποροι, νονοί της νύχτας, πράκτορες μυστικών υπηρεσιών έχουν διαβρώσει μικρό, αλλά κομβικό σημείο του πολιτικού συστήματος και χρησιμοποιώντας ένστολα ανδρείκελα αποσυνθέτουν τον κοινωνικό ιστό, με αποτέλεσμα, τόσο τον άδικο θάνατο του μαθητή Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, όσο και του αστυνομικού Μιχ. Σπανουδάκη στον Κορυδαλλό».

Τα πιο πάνω αναφέρονται σε κατάθεση αστυνομικού στελέχους της "Αντιτρομοκρατικής", που δόθηκε στο πλαίσιο ποινικής δικογραφίας για διαρροή εγγράφου από την υπηρεσία του...
Το δημοσιεύει η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στο χτεσινό της φύλλο (δημοσ. Γ. Μαρνέλλος).

Κατά τη γνώμη μου αποτελεί μια σωστή βόμβα, τα όσα αναφέρει το στέλεχος αυτό!
Πρόκειται για ομολογία - σοκ, που αποκαλύπτει αυτό που εδώ και καιρό επιμένουμε ότι υπάρχει και δυναμώνει κάθε μέρα που περνάει: το παρακράτος μιας δεξιάς που αμετανόητη συνεχίζει και πέραν του έτους 2000 να θυμίζει εκτροφείο σκοτεινών συμμοριών τύπου "Καρφίτσας".

Θα έπρεπε να δοθεί μεγαλύτερο ενδιαφέρον για όσα καταθέτει αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος βέβαια δεν τα βγάζει από το στομάχι του όλα αυτά. Δεν γνωρίζουμε τι θα επακολουθήσει, πολύ φοβάμαι ότι το όλο θέμα θα πνιγεί. Όπως πνίγηκε η σύλληψη πρακτόρων της ΕΥΠ που παρακολουθούσαν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπως πνίγηκε η υπόθεση των υποκλοπών, όπως θάφτηκαν και μια σειρά άλλες υποθέσεις που μόλις κατάφεραν να σκάσουν μύτη μέσα από μικρά και παραχωνιασμένα δημοσιεύματα σε κάποιες στήλες των εφημερίδων.

Το επαναλαμβάνω κι ας γίνομαι κουραστικός: Οι τύποι της ΝΔ ήρθαν για να... μείνουν. Αφελής όποιος νομίζει ότι θα παραδώσουν το "πνεύμα" σε κάποιες επερχόμενες εκλογές και θα πάνε σπίτι τους... Θα δώσουν τη μάχη τους με ό,τι πιο βρόμικο και άθλιο όπλο υπάρχει στο οπλοστάσιο της πολιτικής και ο κίνδυνος να μεταβάλουν τη χώρα σε "τύποις δημοκρατία", με την ανοχή μάλιστα και των υπολοίπων ευρωπαίων είναι ορατός...
Κ.Λ.

ΠΟΙΟ ΜΕΛΛΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ;

Η ανακοίνωση του ρυθμού ύφεσης της Ευρωζώνης ήταν κάτι χειρότερο από το προβλεπόμενο: -2,5% για το σύνολο της Ευρωζώνης, -3,8% για τη Γερμανία, περισσότερο από -4% για την Ισπανία, που είδε σε λίγους μόνο μήνες να διπλασιάζεται ο αριθμός των ανέργων της.
Σε αυτό το πλαίσιο οι καθησυχαστικές δηλώσεις των κυρίων Τρισέ και Παπαδήμου για ανάκαμψη νωρίτερα από το προβλεπόμενο ηχούν μονάχα σαν κακόγουστο ανέκδοτο. Αυτό που αναδεικνύεται όλο και περισσότερο είναι το πολιτικό αδιέξοδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε μια εποχή που επιβάλλεται η ανάληψη δυναμικών πολιτικών πρωτοβουλιών για την προστασία των εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας που χάνονται κάθε μήνα, την προστασία του εισοδήματος εκατομμυρίων οικογενειών που κάθε μήνα προστίθενται στις στρατιές αυτών που συντηρούνται από τα πενιχρά πλέον - καθ' όσον έτσι επιτάσσει η νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία - προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, οι Σύνοδοι Κορυφής, τα Συμβούλια Υπουργών και η Επιτροπή, η πραγματική κυβέρνηση της ΕΕ, αρκούνται σε ευχολόγια και σε παραπομπές σε εθνικά σχέδια ανάκαμψης. Που είναι αδύνατο να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, καθ' ότι οι πάντες είναι δέσμιοι των επιλογών της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που με τη σειρά της είναι εκτός πολτικού ελέγχου.
Κι όμως όλα αυτά ήταν προβλέψιμα. Οι λιγοστοί που είχαμε αντιδράσει στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όχι από εθνικιστική υστερία αλλά διότι θέλαμε ένα Ευρωπαϊκό μέλλον, είχαμε τότε επισημάνει πως, η Συνθήκη αυτή έθετε τις βάσεις για το δραστικό περιορισμό του κοινωνικού Κράτους σε όλη την Ευρώπη, φροντίζοντας ταυτοχρόνως να απαλλάξει την με ενισχυμένες αρμοδιότητες Επιτροπή από κάθε έλεγχο νομιμοποιημένου από τη λαϊκή ψήφο οργάνου. Τότε είχαμε επισημάνει ότι σύντομα θα δούμε μια ξενοφοβική Δεξιά να αυξάνει την επιρροή της σε όλα τα Κράτη - μέλη. Αντιμετωπιστήκαμε ως γραφικοί.
Οι Συνθήκες του Άμστερνταμ, της Νίκαιας και της Λισσαβώνας ενίσχυσαν αυτή την τάση. Μολονότι στα 17 αυτά χρόνια οι αρμοδιότητες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου έχουν ενισχυθεί σημαντικά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι - πρακτικά η πρώτη, θεσμικά η δεύτερα - εκτός της εμβέλειας του ελέγχου του. Το μοναδικό θεσμικό όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αντλεί τη νομιμότητά του από τη λαϊκή ψήφο, έχει διακίωμα αρνησικυρίας, στις αποφάσεις της Επιτροπής και του Συμβουλίου των Υπουργών, δεν έχει όμως δικαίωμα να νομοθετεί. Κι όταν ασκεί αυτό το δικαίωμά του, τότε ενεργοποιείται αυτόματα η διαδικασία συμβιβασμού. Μια διαδικασία μέσω της οποίας οι εκφραστές της λαϊκής βούλησης υποχρεώνονται να βάλουν νερό στο κρασί τους για αν ικανοποιήσουν τις αξιώσεις μιας Επιτροπής που δε λογοδοτεί σε κανένα.
Το επιβεβλημένο ΟΧΙ των Γάλλων και των Ολλανδών σε ένα Ευρωσύνταγμα το οποίο θέσπιζε το νεοφιλελευθερισμό ως επίσημη ιδεολογία της Ένωσης, αλλά και αυτό των Ιρλανδών στη Συνθήκη της Λισσαβώνας ελάχιστους προβλημάτισαν.
Σήμερα το πολιτικό έλλειμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι περισσότερο ορατό από ποτέ. Στο όνομα του ισχυρού ευρώ απαγορεύονται όλες οι πολιτικές προστασίας της κοινωνικής συνοχής. Προσωπικά πιστεύω, και έχω εκφράσει αρκετές φορές αυτή την άποψη, ότι η Ευρωπαϊκές αστικές τάξεις αδιαφορούν πλήρως για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενδιαφέρονται μόνο για μια αγορά χωρίς σύνορα. Ούτε και έχουν φετιχοποιήσει το ευρώ, όπως εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Τουναντίον, πιστεύω ότι πλέον προσβλέπουν σε μια επιστροφή στα εθνικά κράτη, οι πολιτικές ελίτ των οποίων θα είναι πολύ πιο ευάλωτες σε πιέσεις, ιδίως αν η πολιτική κυριαρχία έχει περιέλθει στην άκρα Δεξιά, όπως ήδη ισχύει στην Ιταλία και στη Γαλλία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έχει μέλλον μονάχα αν συγκροτηθεί ένα ρεύμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που θα βασίζεται στη Σοσιαλδημοκρατία, στο Κόμματης Ευρωπαϊκής Αριστεράς και στους Πράσινους και το ρεύμα αυτό θέσει, σε θεσμικό επίπεδο, επιτακτικά το ζήτημα της δραστικής εκχώρησης των αρμοδιοτήτων εθνικής κυριαρχίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. το οποίο θα ορίζει τα μέλη της Επιτροπής με βάση τις πολιτικές πλειοψηφίες που θα διαμορφώνονται. Αλλά και αυτή η πρόταση δε θα είναι βιώσιμη αν δεν ενταχθεί σε ένα μανιφέστο κοινωνικής προστασίας, ελέγχου των αγορών, περιορισμού των ωρών εργασίας για να εξασαλιστεί αξιοπρεπής διαβίωση για όλους.
Οι πρόσφατες εξελίξεις στη Σοσιαλιστική Διεθνή θα μπορούσαν να είναι ελπιδοφόρες, αν την ίδια στιγμή, αρκετά κόμματα - μέλη της, αρχής γενομένης του Δημοκρατικού Κόμματος της Ιταλίας και του Εργατικού Κόμματος της Μεγάλης Βρετανίας, δεν πάθαιναν κρίσεις στο άκουσμα των φράσεων «κοινωνική προστασία» και «αξιοπρεπής διαβίωση για όλους». Και χωρίς τη σοσιαλδημοκρατία κανένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα δεν έχει ελπίδες να προχωρήσει.
Είναι λοιπόν ώρα να εκφωνήσουμε τον επικήδειο της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Ουδείς μπορεί να το αποκλείσει. Παρά τις ανεκδοτικής φύσης δηλώσεις εφυσηχασμού των ιθυνόντων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ηκρίση ακόμα δεν έχει αρχίσει. Η κοινωνική ανατσαραχή που πολιτικοί του κατεστημένου επισειουν ως μορμολίκειο επί των κοινωνιών, υπάρχει ενδεχόμενο να ξεσπάσει εδώ κι εκεί. Όχι με συγκεκριμένα κοινωνικά αιτήματα κατ' ανάγκη. Όταν εκείνη η ώρα θα έρθει, είναι ορατό το ενδεχόμενο κυβερνήσεις να βρεθούν μπροστά στο δίλημμα της αποχώρησης από το ευρώ ή της πολιτικής τους επιβίωσης. Και τότε θα έχειέρθεοι το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ήρθε το τέλος της «Ένωσης των Λατινικών Χωρών», στην οποία είχε προσχωρήσει η Ελλάδα, στα τέλη του 19ου αιώνα. Για τον ίδιο λόγο: την έλλειψη πολιτικής ένωσης. Και, φοβούμαι, με εξ ίσου, η και περισσότερο, καταστρεπτικές συνέπειες.

Γιάννης Χρ.

Τα γεγονότα της 9ης Μαϊου

Το διαισθανόμουν ότι η υπόθεση μύριζε μπαρούτι, γι'αυτό και έμεινα σπίτιεκείνο το απόγευμα. Κάποια στιγμή άκουσα κρότους και κατάλαβα ότι το πανηγύρι είχε αρχίσει.
Παρακάτω μεταφέρω ένα κείμενο που βρήκα στο indymedia και που εξιστορεί τα γεγονότα που συνέβησαν γύρω από την Ομόνοια, το περασμένο Σάββατο. Χωρίς άλλα σχόλια από εμένα. Να πω μόνο ότι την άλλη φορά που θα ξαναγίνουν τέτοιες συγκεντρώσεις ρατσισμού και μίσους για τους ξένους θα πρέπει ίσως να κατέβουμε όλοι.

Γιώργος

Το κάλεσμα της 9ης Μαΐου

Στην αρχή της εβδομάδας μια ομάδα (Επιτροπές Πολιτών) αυτοαποκαλούμενη ως «Έλληνες πολίτες για την απελευθέρωση της χώρας από τους αλλοδαπούς εισβολείς» μαζί με μέλη της Χρυσής Αυγής και Έφεδρους Αξιωματικούς προανήγγειλαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά των μεταναστών για το Σάββατο 9 Μαΐου στην πλατεία Ομονοίας. Θα ακολουθούσε διαδήλωση στις 7 το απόγευμα.Ως απάντηση, μεταναστευτικές, ανθρωπιστικές και αντιρατσιστικές οργανώσεις απηύθυναν κάλεσμα για να προστατεύσουν τους «ένοικους» του Εφετείου.

Τα γεγονότα της 9ης Μαΐου στην Πλατεία Ομονοίας

Από νωρίς το μεσημέρι είχαν συγκεντρωθεί στην πλατεία Ομονοίας περί τα 300 άτομα: «Έλληνες πολίτες για την απελευθέρωση της χώρας από τους αλλοδαπούς εισβολείς» και μέλη της Χρυσής Αυγής. Σχεδόν όλοι κρατούσαν ελληνικές σημαίες, και ένας μεγάλος αριθμός αυτών φορούσαν κράνη, κρατούσαν ρόπαλα και σιδηρολοστούς και στις μαύρες μπλούζες τους το πελώριο σήμα της Χρυσής Αυγής πρόδιδε την ταυτότητα τους- κάποιες σβάστικες ολοκλήρωναν το τοπίο. Μια πελώρια ελληνική σημαία ανέμιζε στην πλατεία ενώ από τα μεγάφωνα ο Εθνικός Ύμνος εναλλασσόταν με το λιμπρέτο από τη Βαλκυρία του Βάγκνερ- γνωστό ως το κλασικό μουσικό μοτίβο των ΝΑΖΙ. Το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» ακολουθούσε το σύνθημα «Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή», και τανάπαλιν. Φυσικά δεν έλειπαν τα προεκλογικά φυλλάδια για την ψήφο στις ευρωεκλογές του κόμματος «Χρυσή Αυγή» καθώς και ο πραγματικός Έλληνας Μιχαλολιάκος που συχνά έπαιρνε το μικρόφωνο εμψυχώνοντας και επικροτώντας τους συγκεντρωμένους για τον «πραγματικό» πατριωτισμό τους. Α ναι, η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες... (αλλά σε ποιούς Ελληνες;)

Η παραπάνω φωτογραφία είναι και η μόνη που κατόρθωσε να τραβήξει από την συγκέντρωση των «Ελλήνων», ο συνεργάτης μου, καθώς μόλις τους πλησίασε διάφοροι «πραγματικοί Έλληνες» με μέσο όρο ηλικίας 60, άρχισαν να τον προπηλακίζουν ως προδότη και ανθέλληνα, στηρίζοντας την κραταιά άποψη τους στο αναμφισβήτητο γεγονός των κάπως μακριών μαλλιών του. Ένας μάλιστα πήγε να του πάρει την μηχανή, και τότε προσπάθησα να τον προστατεύσω πιστεύοντας ότι ως γυναίκα θα με σεβόντουσαν - ματαίως. Το μόνο που κατάφερα ήταν να δεχθώ ένα ποτήρι καφέ στο πρόσωπο, ενώ οι δυνάμεις των ΜΑΤ παρακολουθούσαν αμέτοχες τα τεκταινόμενα. Μόνο όταν τους υπενθύμισα ότι σύμφωνα με το δελτίο τύπου του ΥΠΕΣ τα ΜΑΤ βρίσκονταν εκεί για να μας προφυλάξουν από τα μέλη της Χρυσής Αυγής, παρενέβησαν ζητώντας μας να απομακρυνθούμε διότι «τους εξοργίζουμε». Κι αφού απομακρυνθήκαμε, μας ζήτησαν να φύγουμε τελείως από το οπτικό πεδίο των «πραγματικών Ελλήνων», κι όταν αρνήθηκα, υποστηρίζοντας ότι δεν αντιλαμβάνομαι γιατί θα έπρεπε να φύγουμε εμείς κι όχι αυτοί, εισέπραξα από έναν άντρα των ΜΑΤ την εξαιρετική απάντηση: «Γιατί αυτοί δεν μπορούν να πάνε στα Εξάρχεια. Να φύγετε και να πάτε στα Εξάρχεια» (!) Παρά το γεγονός ότι είχε προαναγγελθεί ότι 16 διμοιρίες των ΜΑΤ θα παραβρίσκονται στην περιοχή, μόλις μία κλούβα των ΜΑΤ στην Αγίου Κωνσταντίνου χώριζε τη συγκέντρωση της Ομόνοιας από την αντι-συγκέντρωση των αντιρατσιστικών και ανθρωπιστικών οργανώσεων στην Μενάνδρου και Αγίου Κωνσταντίνου, που φύλασσαν την κάτω είσοδο του Εφετείου η οποία στην πραγματικότητα ήταν και η μόνη είσοδος του Εφετείου καθώς η κύρια είσοδος ήταν απροσπέλαστη λόγω των ψηλών κάγκελων. Η κάτω είσοδος δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα κάγκελο που έλειπε και επομένως μπορούσε κάποιος με σχετική ευλυγισία να εισέλθει στο χώρο.
Εκτός από τις αντιρατσιστικές οργανώσεις, όπως η Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό, το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, κ.α. και τις ανθρωπιστικές, όπως οι Γιατροί του Κόσμου, τα γεγονότα αλλά και τις συνθήκες διαβίωσης εντός του Εφετείου κατέγραφαν πολλοί Έλληνες δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ, αλλά και ξένα πρακτορεία ειδήσεων.

Έλληνες versus Ελλήνων

Κατά τις 7, οπότε και θα ξεκίναγε η πορεία των «Ελλήνων πολιτών για την απελευθέρωση της χώρας από τους αλλοδαπούς εισβολείς» και της Χρυσής Αυγής, μας ειδοποιούν ότι η πορεία κρίθηκε παράνομη από τις εισαγγελικές αρχές και πως τα μέλη της Χρυσής Αυγής θα επιστρέψουν στα γραφεία της με τη συνοδεία αστυνομικών δυνάμεων. Τα γραφεία της Χρυσής Αυγής βρίσκονται ακριβώς απέναντι από την κεντρική είσοδο του Εφετείου, στη Σωκράτους.Πράγματι, εντός ολίγων λεπτών, ξεκίνησε η κάθοδος τους από την Ομόνοια προς τη Σωκράτους.Άξαφνα άρχισαν να ακούγονται κροτίδες κρότου-λάμψης από τη Σωκράτους. Τρέξαμε προς την κάτω είσοδο του Εφετείου. Κόσμος πολύς είχε μαζευτεί. Είδαμε πέτρες να εκσφενδονίζονται από τη Σωκράτους προς το Εφετείο ενώ οι κρότου- λάμψης συνεχίζονταν. Από τα μεγάφωνα μέλη των αντιρατσιστικών οργανώσεων καλούσαν τους μετανάστες να μείνουν ψύχραιμοι και να μην απαντήσουν και διαβεβαίωναν πως ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις φυλάσσουν το χώρο - σαφώς γνωρίζοντας το ψευδές της διαβεβαίωσης.

Αρκετοί, κυρίως Έλληνες που βρίσκονταν έξω από την κάτω είσοδο του Εφετείου, έτειναν να φύγουν - μια από αυτούς ήμουν κι εγώ. Το δρομάκι ήταν αδιέξοδο, δεν υπήρχε αστυνομία, και γνωρίζαμε πολύ καλά πως αν (πράγμα απίθανο!) τα μέλη της Χρυσής Αυγής έρχονταν δεν θα υπήρχε τρόπος διαφυγής. Αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε. Στο λεπτό οι φόβοι μας επαληθεύτηκαν. Τουλάχιστον 10-15 χρυσαυγίτες με κράνη και μαύρα ρούχα με το γνωστό σήμα, κραδαίνοντας ρόπαλα και εκσφενδονίζοντας πέτρες, έρχονταν κατά πάνω μας. Ο κόσμος να φωνάζει και να συνωστίζεται μπροστά στο καγκελάκι που έλειπε προσπαθώντας να μπει στο προαύλιο του Εφετείου - ο ένας να σπρώχνει τον άλλο. Άλλοι, με τη δύναμη που σου δίνει ο φόβος, σκαρφάλωναν στα κάγκελα και έμπαιναν μέσα. Εγώ κι ένα μικρό κορίτσι δεν ήμασταν τόσο επιδέξιες. Μην μπορώντας να κάνουμε τίποτα άλλο, πέσαμε κάτω καλύπτοντας το πρόσωπο μας. Οι χρυσαυγίτες να μας ψεκάζουν με κάτι αδιευκρίνιστο και να μας πετούν πέτρες κραδαίνοντας απειλητικά τα ρόπαλα.Θυμάμαι να τους φωνάζω «είμαι Ελληνίδα» - ποτέ μου δεν ένιωσα τόση ντροπή λέγοντας αυτή τη λέξη.

Αλλοδαποί και Έλληνες μέσα από το προαύλιο του Εφετείου τους πετούσαν πέτρες στην προσπάθειά τους να τους απομακρύνουν. Τα κατάφεραν. Δεν θυμάμαι πως, μάλλον κάποιοι θα μας βοήθησαν, βρεθήκαμε εν τέλει κι εμείς μέσα στο προαύλιο του Εφετείου.

Ήμασταν πολιορκημένοι. Έλληνες και ξένοι, ο καθένας με τον τρόπο του, προσπαθούσαμε να βρούμε τρόπους να γλυτώσουμε.

Πέτρες εκσφενδονίζονταν από τους ακροβολισμένους πατριώτες με στόχο το Εφετείο και οι κροτίδες κρότου-λάμψης τράνταζαν το κτήριο που ήταν βέβαια σκοτεινό. Τα γνωστά συνθήματα ακούγονταν από έξω, αλλά κι ένα ακόμα, που φυσικά συγκράτησα, το: « Πουʼσαι Αλέξη, να δεις τους οπαδούς σου»….
Εκείνη τη στιγμή, με ανάμεικτα συναισθήματα φόβου, πανικού αλλά και ντροπής για τη χώρα μου, παρατηρώντας άλλους να τρέχουν πάνω κάτω εμφανώς φοβισμένους, άλλους να ζητάνε βοήθεια με τα κινητά, κι άλλους να προμηθεύουν πολεμοφόδια (πέτρες) τους μαχητές της πρώτης γραμμής, ενώ κάποιοι άλλοι (αλλοδαποί μουσουλμάνοι) προσεύχονταν, διότι εκτός των άλλων ήταν η ώρα της προσευχής τους κι αυτό δεν θα τους το στερούσε κανένας πατριώτης, σαν να πέρασε από το μυαλό μου μια εικόνα … αυτή του Πολυτεχνείου, του τότε …, και σαν να έκανα φευγαλέα μια σκέψη… κι αν αυτοί μπουν μέσα… κι αν η ιστορία επαναληφθεί… φαιδρά μεν ως είθισται όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, μα με απόλυτη συνέπεια στην Ελλάδα του σήμερα, στην Ελλάδα αυτών των ελαχίστων α-νοήτων.
Κατά τις 9 το βράδυ λύθηκε η πολιορκία.Φύγαμε.Ένας νέος με αίματα στο κεφάλι καθόταν αμίλητος και μας κοίταγε ζητώντας με τα μάτια βοήθεια, κι ένας άλλος δίπλα του με σπασμένο το χέρι.

Και καθώς περιμέναμε το ασθενοφόρο, ένας παππούς ήρθε και αρχίνησε να μας λέει, σε εμάς τους «άλλους» ʽΕλληνες, πως αν δεν φύγουμε από δω θα γίνουν χειρότερα….Παππού, του φώναξα, γιʼ αυτή την Ελλάδα πολέμησες; γι΄αυτονών την Ελλάδα κόντεψες να χάσεις τη ζωή σου;Ναι, μου απάντησε.….Χαμογέλασα….Και να φανταστεί κανείς πως η 9η Μαϊου είναι επετειακή ημέρα – τότε το ʼ45 όταν ηττήθηκε ο Ναζισμός.

ΕΥΡΩΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΣΥΡΙΖΑ: ΟΙΚΟΓΕΝΙΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΛΑΘΡΟΧΕΙΡΙΑ

Θέλει ο παππάς ν' αγιάσει, αλλ' αφήνουν οι διαβόλοι; Είχα πάρει την απόφαση να μην ασχοληθώ με τα μικροπολιτικά του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει Ευρωεκλογών. Ήταν όμως πιο δυνατό από εμένα.
Διαβάζοντας τη σύνθεση του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, που ανακοινώθηκε εν επαναστατικαίς χορδαίς και οργάνοις, ανακάλυψα στη 14η θέση - πάλι καλά που δεν ήταν και σε εκλόγιμη θέση - ανάμεσα σε ανθρώπους με μικρότερη ή μεγαλύτερη κοινωνική ή κομματική προσφορά, την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου κόρη του τ. Προέδρου του ΣΥΝ κ. Νίκου Κωνσταντόπουλου. Δεν γνωρίζω ποια είναι η συμμετοχή της κυρίας Κωνσταντοπούλου στα κοινωνικά κινήματα. Δε θυμάμαι να έχω ακούσει το όνομά της ως υπερασπίστριας κάποιων ταπεινών και καταφρονεμένων στα δικαστήρια. Δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου κάποια σοβαρή ενδοκομματική της δραστηριοποίηση, αν και, ως προς αυτό, μπορεί να απατώμαι μιας και δεν είμαι μέλος του ΣΥΝ. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν παύει να προκαλεί αλγεινή εντύπωση η παρουσία της κόρης του μέχρι πριν πέντε χρόνια Προέδρου του ΣΥΝ στο Ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος. Δε θα δεχθώ το σχόλιο «όλοι ίδιοι είναι» από κανένα. Γιατί η Αριστερά ΕΧΕΙ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΗΘΟΣ.
Ένα ήθος που ασφαλώς δε διαθέτει η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ, αν κρίνω και από τη λαθροχειρία της 22ης και τελευταίας θέσης του ευρωψηφοδελτίου. Πριν από μερικούς μήνες είχα επικριθεί έντονα από φίλους του ΣΥΝ όταν είχα ασκήσει κριτική στον κ. Αλέξη Τσίπρα διότι εμφανίστηκε στο Προεδρικό Μέγαρο στις 24 Ιουλίου συνοδευόμενος από τη δεσποινίδα Καντίτζα Σανκό και δηλώνοντας ψευδώς ότι είναι μετανάστρια δεύτερης γενιάς. όπως η ίδια η δεσποινίς Σανκό αποκάλυψε στις συνεντεύξεις που παραχώρησε στις επόμενες ημέρες η ίδια ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 12 ετών. Μετανάστες δεύτερης γενιάς είναι τα αδέλφια της. Τα οποία βεβαίως δεν έχουν ενηλικιωθεί. Θα μπορούσε όμως να είναι υποψήφια η μητέρα της, ή τέλος πάντων - γιατί είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί ενήλικος μετανάστης δεύτερης γενιάς - οποιοσδήποτε γονιός που τα παιδιά του κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή με απέλαση. Αντ' αυτής της πολιτικά έντιμης στάσης επελέγη η λάιφ στάιλ εκδοχή της δεσποινίδας Σανκό.
Κρίμα. Ή μάλλον «έξεστι τοις Κλαζομενίοις ασχημονείν», όπως σχολίαζε ένας παλιός φιλόλογος στο σχολείο, κάθε φορά που η μαθητική βαβούρα ξεπερνούσε τα όρια της ευπρέπειας.

Γιάννης Χρ.

ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ - ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ

Είδα την ταινία ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ της Τομρίζ Γκιριτλίογλου (Κρητικοπούλου σε νεοελληνική μεταφραση, και δεδομένου ότι οι Τούρκοι υποχρεώθηκαν να αποχτήσουν επίθετο στα 1923 υποψιάζομαι ότι η γυναίκα έχει κρητική καταγωγή - έχω γνωρίσει αρκετούς απόγονους των Τουρκοκρητικών).
Δε θα προχωρήσω σε μια κριτική από καλλιτεχνική οπτική, όπως πλήθος επαγγελματιών - αλλά και σκιτζίδων - της κινηματογραφικής κριτικής έπραξαν. Πρώτα απ' όλα δεν είμαι επαγγελματίας της κινηματογραφικής κριτικής. Δεύτερον για τους περισσότερους από αυτούς ισχύει η άποψη του Μπέρναρντ Σω για τους κριτικούς: «το χειρότερο κρασί κάνει το καλύτερο ξύδι». Θέλω να αναφερθώ στα αισθήματα που μου γέννησε αυτή η ταινία, αλλά και στο πλήθος των μικρών και μεγάλων απρεπειών, των οποίων υπήρξε θύμα η ταινία αυτή.
Η ταινία με συγκλόνισε. Ήταν για εμένα μια γροθιά στο στομάχι. Η ερωτική ιστορία του Τούρκου επαρχιώτη από καλή οικογένεια με μια Ρωμιά πόρνη ουδόλως με ενόχλησε. Άλλωστε εδώ και πάρα πολλά χρόνια θεωρώ την πορνεία εξόχως έντιμο επάγγελμα. Το ίδιο έντιμο με το πούλημα της σωματικής δύναμης - όπως πράττει η τιμημένη εργατιά - ή την εκπόρνευση της φαιάς ουσίας - όπως πράττουμε οι «προοδευτικοί διανοούμενοι». Τα γεγονότα εν μέσω των οποίων διαδραματίζεται το ειδύλλιο περνούν σε δεύτερο πλάνο. Με παρέσυρε η παρουσίαση, εν είδει ντοκυμαντέρ, της προετοιμασίας και η υλοποίηση του πογκρόμ κατά των Ελλήνων. Ως προς αυτό αξίζουν συγχαρητήρια στη σκηνοθέτη. Το να θέσεις στο στόχαστρο το παρακράτος και την εγκληματική του δράση θέλει ΘΑΡΡΟΣ. Και η σκηνοθέτης το διαθέτει με το παραπάνω. Πολύ περισσότερο από τον Κώστα Γαβρά στο Ζ, γιατί το Ζ γυρίστηκε στην ασφάλεια της εξορίας. Η Τομρίζ Γκιριτλίογλου ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ. Γιατί - ας μου επιτραπεί να το επισημάνω, μιας και το βιβλίο του Γιλμάζ Καρακογιουνλού έχει ξανακυκλοφορήσει στην Ελλάδα πριν από δέκα χρόνια και το είχα διαβάσει συμπτωματικά τότε - το μυθιστόρημα στο οποίο βασίζεται η ταινία δε διακρίνεται για το ίδιο θάρρος. Αυτό όντως είναι μια τουρκική εκδοχή Βίπερ άρλεκιν. Κι αναρωτιέμαι πότε θε βρεθεί Έλληνας σκηνοθέτης να μιλήσει για τις αγριότητες του Ελληνικού Στρατού κατοχής στη Μικρά Ασία κατά τη Μικρασιατική εκστρατεία, για τη σφαγή των Βούλγαρων αμάχων στο Λαχανά και στο Κιλκίς το 1913, για τις επιθέσεις των παρακρατικών του Γρίβα εναντίον των Τουρκοκυπριακών χωριών το 1963.
Δε μπορώ επίσης να μη σχολιάσω τις απρέπειες των οποίων υπήρξε θύμα η σκηνοθέτης στην Ελλάδα. Η αβάν πρεμιέρ στο Embassy παρουσία της έγινε μπροστά σε άδεια καθίσματα, καθώς οι περισσότεροι «τεχνοκριτικοί» δε χρειάζοταν να δουν την ταινία για να την κατακεραυνώσουν. Και αρκετοί από τους παρόντες έσπευσαν να της επιτεθούν γιατί, κατά τη γνώμη τους, οι σκηνές στις οποίες ο όχλος εισβάλλει σε σπίτια και καταστήματα, λεηλατεί και σκοτώνει δεν ήταν επαρκώς ρεαλιστικές.
Άφησα για το τέλος αυτής της ανάρετησης δυο πολύ ευχάριστες, για εμένα, εκπλήξεις. Η πρώτη αφορούσε στις κριτικές των θεατών της ταινίας στα διάφορα μπλογκς και στο φόρο τιμής που απέτησαν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, στη σκηνοθέτη για το θάρρος της.
Η δεύτερη αφορούσε στους τίτλους τέλους της ταινίας. Για δυο - τρία λεπτά, το δεξί τμήμα της οθόνης πρόβαλλε φωτογραφίες από το πογκρόμ, δίνοντάς μας την ευκαιρία να διαπιστώουμε, με πόσο ωμό ρεαλισμό είχε αποτυπωθεί αυτό στην ταινία. Στο δεξί άκρο της προβάλλονταν τα λογότυπα των χορηγών. ΠΟΛΛΕΣ ΔΕΚΑΔΕΣ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ. Και θυμήθηκα εκείνη τη στιγμή τη διαδήλωση των 100.000 πολιτών που κατέκλυσαν του δρόμους την Κωνσταντινούπολης την ημέρα της κηδείας του δημοσιογράφου Χραν Ντινκ με το σύνθημε ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ. Είτε θέλουμε να το δούμε είτε όχι, στην Τουρκία κάποια πράγματα έχουν αρχίσει να αλλάζουν. Προς το καλύτερο. Ενώ εδω...

Γιάννης Χρ.

ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ: ΕΝΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

Η διακοπή των εργασιών της Βουλής το βράδυ της 8ης Μαΐου άφησε, όσους πιστεύαμε ότι οι θεσμικές εκτροπές ανήκουν στην προ της 23ης Ιουλίου 1974 ελληνική Ιστορία εμβρόντητους.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποφάσισε, νύχτα, μετά τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων και σε ώρα που όλες οι σαββατιάτικες εφημερίδες είχαν κιόλας τυπωθεί, τη λήξη της συνόδου της Βουλής, 50 ολόκληρες μέρες πριν την κανονική ημερομηνία λήξης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ έκαναν λόγο για θεσμική εκτροπή και είχαν δίκιο διότι σύμφωνα με το άρθρο 40 του Συντάγματος η Βουλή δεν μπορεί να μείνει κλειστή για περισσότερο από 30 ημέρες τη σύμφωνη γνώμη της Βουλής. Πράγμα που σημαίνει ότι το πρώτο Τμήμα Διακοπών της Βουλής πρέπει να συγκληθεεί στις 8 Ιουνίου. Όμως, κάθε χρόνο, πριν τη λήξη της Κοινοβουλευτικής Συνόδου, έχουν ανακοινωθεί από τον Πρόεδρο της Βουλής οι ημερομηνίες σύγκλισης των Τμημάτων Διακοπών και η σύνθεση του καθενός από αυτά. Στις 8 Μαΐου ο Πρόεδρος της Βουλής είχε ανακοινώσει, κατά τη λήξη της συνεδρίασης την ημερήσια δια΄ταξη της επόμενης εβδομάδας.
Η εκτροπή αυτή, που μάλλον οφείλεται στο ότι επρόκειτο στις 10 Μαΐου να στείλει ο Ανακριτής στη Βουλή την υπόθεση της εξαγοράς της ΓΕΡΜΑΝΟΣ Α.Ε, δε θα ήταν δυνατή χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η γνώμη για τον Κάρολο Παπούλια ουδέποτε υπήρξε θετική. Ως Υπουργός Εξωτερικών βαρύνεται με την ευθύνη της απουσίας ελληνικής ατζέντας στη συνάντηση Ανδρέα Παπανδρέου Τουργκούτ Οζάλ στο Νταβός μετά την κρίση του 1987, που είχε φέρει Ελλάδα και Τουρκία στο χείλος του πολέμου. Με αποτέλεσμα η συζήτηση να γίνει όχι επί θεμάτων που θα είχε θέσει η Ελλάδα - μιας και αυτή είχε προκαλέσει την κρίση - ή, επί του συνόλου των θεμάτων που οι δυο χώρες ήθελαν να συζητηθούν, αλλά αποκλειστικά και μόνο επί των θεμάτων που έθεσε η τουρκική πλευρά.
Ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας πιστώνεται με την πρόσκληση στη δεξίωση της 24ης Ιουλίου όλων όσοι είχαν, φυλακιστεί από τη Χούντα. Βαρύνονταν όμως και με μια επίσκεψη στην Αλβανία χωρίς να έχει συνενοηθεί προηγουμένως με το Υπουργείο Εξωτερικών, στην οποία προκάλεσε διπλωματικό επεισόδιο όταν σηκώθηκε κι έφυγε, αντί να πάει στη συνάντηση με τον Αλβανό ομόλογότου, επειδή 30 πειραγμένοι - έστω εγκάθετοι - διαδήλωναν κατά της παρουσίας του στα΄Τίρανα. Τηρουμένων των αναλογιών, οι αμερικανοί Πρόεδροι Μπους ο πρεσβύτερος και Κλίντον θα έπρεπε να έχουν διατάξει βομαβαρδισμό της Αθήνας, μιας και βρέθηκαν αντιμέτωποι με διαδηλώσεις δεκάδων χιλιάδων εξοργισμένων διαδηλωτών.
Δε γνωρίζω,ούτε και με ενδιαφέρει να μάθω αν η συμμετοχή του Κάρολου Παπούλια στο κοινοβουλευτικό αυτό πραξικόπημα ήταν απόρροια πολιτικής ανεπάρκειας ή συνειδητής απόφασης.
Αυτό που με τρομάζει είναι ότι ακόμα και αυτοί που κατάγγειλαν το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα δε διανοήθηκαν να καλέσουν τους πολίτες σε μια διαδήλωση, έστω και για την τιμή των όπλων.
Με τρομάζει ακόμα που ούτε ένα πρωτοσέλιδο στον κυριακάτικο τύπο δεν επισήμανε πως έχουμε να κάνουμε με κοινοβουλευτικό πραξικόπημα.
με τρομάζει πολύ περισσότερο που η θεσμική αυτή εκτροπή δεν είναι η πρώτη αυτής της Κυβέρνησης.
Πριν από ένα χρόνο αποκαλύφθηκε και καταγγέλθηκε από το ΠΑΣΟΚ, νοθεία από μέρους της ΝΔ στη διάρκεια ονομαστικής ψηφοφορίας. η νοθεία αποδείχθηκε και από το βίντεο της αναμετάδοσης της ψηφοφορίας από το κανάλι της Βουλής. Σύσσωμα τότε τα ΜΜΕ χλεύασαν το ΠΑΣΟΚ για την καταγγελία αυτή.
Τον περασμένο Δεκέμβριο, κι ενώ η Αστυνομία ήταν επιδεικτικά απουσα από την Αθήνα αλλά και τις άλλες πόλεις, ο Μεϊμαράκης ζήτησε τη σύγκλιση, νύχτα και πάλι, Κυβερνητικής Επιτροπής όπου πρότεινε την κήρυξη Κατάστασης έκτακτης Ανάγκης. Το σχέδιο απέτυχε χάρη στη σθεναρή αντίδραση του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ.
Λίγες μέρες αργότερα το ΓΕΣ παράγγελνε από το ισραήλ, χημικά, χειροπέδες μια χρήσης, γκλομπς και ασπίδες αξίας πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Όταν ο Αλέκοπς Αλαβάνος κατήγγειλε το περιστατικό στη Βουλή έγινε αντικείμενο χλεύης από τα ΜΜΕ.
Την επόμενη ακριβώς ημέρα, ο Αλέκος Αλαβάνος επανήλθε με νέα ερώτηση, αυτή τη φορά σχετικά με τις παρακολουθήσεις των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων από τις μυστικές υπηρεσίες εκατοντάδων, ενδεχομένως και χιλιάδων, πολιτών. Με δεύτερη ερώτηση την ίδια μέρα ο Μιχάλης Καρχιμάκης α[ποκάλυπτε ότι οι παρακολουθήσεις αυτές ήταν και νομότυπες, καθώς ο Εισαγγελέας Εφετών Αθηνών, ο ίδιος άνθρωπος που εμπόδισε ανεπιτυχώς τη διαβίβαση της δικογραφίας του Βατοπεδίου στη Βουλή, εξέδιδε εντολές παρακολούθησης στο σωρό.
Λίγες ημέρες πριν κλείσει η Βουλή, συνελήφθησαν απ΄πο αστυνομικά όργανα πράκτορες της ΕΥΠ ενώ προσπαθούσαν να τοποθετήσουν μηχανήσμούε υποκλοπής σε τηλεφωνικό κουτί της Προεδρίας της Δημοκρατίας.
Όλα αυτά πέρασαν χωρίς να προκαλέσουν την παραμικρή αντίδραση. Σαν να ήταν απολύτως φυσιολογικά.Κι αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο. Διότι ναι μεν ο Κάρολος Παπούλιας παραβίασε το Συνταγμα, όμως, δυστυχώς, ΔΕ ΘΑ ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΓΙ ΑΥΤΟ.

Γιάννης Χρ.

Επιστροφή στις Ρίζες...

Το κίνημα των Τουπαμάρος είχε επηρεάσει σημαντικά και μένα και το Δημήτρη και άλλα παιδιά, τότε, τα παλιά τα χρόνια της πρώτης νεότητας, όταν ανδρωνόμασταν πολιτικά και "δοκιμάζαμε" την επαναστατική μας μενταλιτέ… Είχαμε διαβάσει και εκείνο το πολυγραφημένο κείμενο με τις τριάντα ενέργειες των Τουπαμάρος και μπορώ να πω ότι είχαμε δεθεί περισσότερο από κάθε άλλο κίνημα μαζί τους, πολιτικά και – κυρίως – ηθικά.
“HABRA PATRIA PARA TODOS O NO HABRA PATRIA PARA NADIE”, το σύνθημα αυτό μας είχε γοητεύσει...

Οι μνήμες μου, από τις ατελείωτες συζητήσεις μας - θυμάται ο φιλ. Τζουτζές; - επανήλθαν καθώς πληροφορήθηκα (από μια προδημοσίευση στο ΠΟΝΤΙΚΙ) του νέου μεταφραστικού άθλου του φίλου μας του Δημήτρη του Κουφοντίνα. Πρόκειται για το βιβλίο των ηγετών των Τουπαμάρος Ουϊδόμπρο και Ροσενκόφ, που τιτλοφορείται «Μνήμες από το Κελί» και κυκλοφορεί οσονούπω από τις εκδόσεις «Κουκίδα».

Στον πρόλογό του ο Δημήτρης γράφει:
«Το MLN – Τουπαμάρος δεν ήταν το εξωτικό δημιούργημα μιας διανοουμενίστικης ελίτ. Ήταν καρπός της οικονομικής κρίσης, ήταν απάντηση στη βία της ολιγαρχίας κατά του λαού. Ήταν δημιούργημα του λαϊκού κινήματος, ένα από τα στοιχεία του λαϊκού κινήματος…»
Και αλλού:
«…Αυτό όμως που χαρακτήριζε κυρίως την ένοπλη δράση του MLN – Τουπαμάρος ήταν η ελαχιστοποίηση της χρήσης βίας και η μεγάλη προσοχή που έδιναν στην κλιμάκωση της δράσης τους, ώστε να μην υπερβαίνει το επίπεδο συνείδησης και κατανόησης του λαού…»

Η επιστροφή στις ρίζες, τότε, στα πρώτα και αυθόρμητα χρόνια του επαναστατικού μας ενθουσιασμού καταδεικνύει την αγωνία του φίλου μας για το σήμερα. Γι αυτά που έρχονται. Γι αυτά που δεν αποφεύγονται… Έχοντας κι ο ίδιος «κάψει τα καράβια του» κάποια στιγμή στη ζωή του κι έχοντας ακολουθήσει το δρόμο που του επέβαλε η καρδιά περισσότερο, παρά το μυαλό, τεντώνοντας τη χορδή μέχρι που να σπάσει, τώρα, στη μοναξιά του πολυετούς εγκλεισμού του, μοιραία ξαναγυρνά στα ίδια, παλιά, παιδικά μονοπάτια, αναζητώντας το μίτο απ’ την αρχή. Εξ άλλου σήμερα στη Λατινική Αμερική εξακολουθεί να ζει το ευγενικό πνεύμα του ινδιάνου Τουπάκ-Αμάρου κι ο συνεγερτικός θρύλος του Μπολιβάρ...

Κ.Λ.

Χούντα είναι... Θα περάσει;

Έχουμε επισημάνει κι άλλες φορές από αυτό εδώ το μικρό βήμα, ότι η σημερινή δεξιά κυβέρνηση του πολιτικά ελάχιστου – αλλά όμως θρασύτατου – Καραμανλή, δεν θυμίζει κυβερνήσεις δημοκρατίας, αλλά κυβερνήσεις σκοτεινών εποχών και δυστυχών περιόδων της ιστορίας μας.
Το οργανωμένο παρακράτος, ο ασφυκτικός έλεγχος της δικαιοσύνης, η συνειδητή απαξίωση των δημοκρατικών διαδικασιών και το σύρσιμο της πολιτικής ζωής στο μόνο γήπεδο που μπορεί να επιπλέει με άνεση η ΝΔ, στο γήπεδο της λάσπης και των κοπράνων, αποτελούν τα μόνα επιτεύγματα αυτής της άθλιας κλίκας που κυβερνά. Η ανικανότητα και η έλλειψη όποιας άλλης φροντίδας, πέραν του οικονομικού βολέματος ημών και αλλήλων, επιστεγάζουν απλά την καταστροφική αυτή διαδικασία που κρατάει πεντέμισι χρόνια τώρα. Με την ψήφο – δυστυχώς – του ελληνικού λαού.
Θα έπρεπε να είναι εντελώς – μα εντελώς – αδιάφορα τα κίνητρα που οδήγησαν τον πρωθυπουργό στο πρόωρο κλείσιμο των εργασιών της βουλής, με την υπογραφή του Παπούλια, πενήντα σχεδόν ημέρες πριν την συνήθη λήξη των εκάστοτε συνόδων. Που ως γνωστόν, ξεκινούν κάθε χρόνο στις αρχές Οκτωβρίου και λήγουν στα τέλη Ιουνίου.
Δεν ενδιαφέρει ούτε αν πρόκειται για μακιαβελική κίνηση αιφνιδιασμού, ούτε αν πρόκειται για απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγουν οι λαγοί και τα λαμόγια της δεξιάς την τσιμπίδα του νόμου.
Πρόκειται για ξεκάθαρη εκτροπή από την συνταγματική νομιμότητα.
Έκθετος πλέον και ο πρόεδρος της δημοκρατίας.
Ανίκανος να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, διστακτικός και άβουλος – ίσως και μνησίκακος – παρασύρεται κι αυτός στη λασπώδη και σκοτεινή χαράδρα της πολιτικής απαξίωσης.
Το ζητούμενο είναι αν θα καταφέρουν να παρασύρουν στην χαράδρα της απαξίωσης και τον Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ.
Οι διάφοροι μεγαλοεργολάβοι και τα τσιράκια τους υποστηρίζουν με θέρμη την καταστροφική μανία του «ηγέτη» των αθλίων. Επιδιώκουν ένα άλλο πολιτικό σκηνικό, με τα δικά τους παιδιά – που είναι πολλά – και τις δικές τους θελήσεις. Η παραίτηση Βερελή ήρθε ως βουτυράκι στο ψωμί τους.
Δεν απομένει παρά η έκφραση της θέλησης του «αδάμαστου» ελληνικού λαού. Αυτών δηλαδή που ασχολούνται το τελευταίο διάστημα με το ποιος τρέλανε τελικά τη Θώδη, ο καλόγερος ή οι τηλεκουτσομπόλες και με το τι θα φορέσει ο Σάκης την μεγάλη βραδιά…
Με λίγα λόγια, σωθήκαμε!..
Άντε και εις άλλα με υγεία, ολντ μπόις!
Ζούμε πλέον στο ημίφως της κυνικής εκδοχής του νεοφιλελευθερισμού. Εδώ απουσιάζει η δημοκρατία, διότι προφανώς λίγοι είναι αυτοί που την χρειάζονται.
Εμείς τα θυμόμαστε κι από τη χούντα…
Κ.Λ.

Ένα άρθρο για τις ΗΠΑ και την κρίση

Μια που υπάρχει αφλογιστία τις τελευταίες μέρες, θα κάνω εγώ κάτι. Μόλις πριν από λίγο ανέβασα στο interna corporis ένα άρθρο μου για το πώς οι ΗΠΑ στέκονται απέναντι στην οικονομική κρίση. Καλώς εχόντων των πραγμάτων θα δημοσιευτεί στο επόμενο τεύχος του Resistencias, οπότε εσείς έχετε το "προνόμιο" να το διαβάσετε πρώτοι και να το σχολιάσετε.Σας συνιστώ επίσης να μπείτε και στο μπλογκ του περιοδικού http://resistencias2005.blogspot.com/ καθότι τελευταία έχει αναβαθμιστεί και νομίζω πως έχει ενδιαφέρον.

Γιώργος