37 χρόνια μετά... Μια απόπειρα για να θυμηθούμε, να σκεφτούμε, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε. (Πριν από 37 χρόνια ιδρύθηκε η ΠΑΜΚ ΓΚΥΖΗ, μια μικρή οργάνωση μαθητών, στα πλαίσια της τότε ΠΑΜΚ. Τα μέλη της έδεσαν δεσμοί βαθείς, με αντοχή στο χρόνο. Μπορεί οι δρόμοι μας - πολιτικοί και κοινωνικοί - να χώρισαν μετά... Όμως κάπου στο βάθος σιγόκαιγε η λαχτάρα να βρεθούμε ξανά, να μιλήσουμε, να ελπίσουμε... Άλλωστε δεν άλλαξε τίποτε από τότε στις καρδιές μας. Οι καρδιές των ανθρώπων δεν αλλάζουν...)

Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Μικροκαραμανλισμός: Το ανώτερο στάδιο του Νεοφιλελευθερισμού...

Κάθε συνταγματική πρόβλεψη αλλά και κάθε πρόβλεψη ουσιαστικού – τυπικού νόμου, έχει στο δικαιϊκό μας σύστημα μια ratio όπως τη λέμε, μια αιτιολογία που τη νομιμοποιεί και με τον τρόπο αυτό καθιστά απαραίτητο το νόμο ή την συνταγματική διάταξη, στο χώρο που αυτή ισχύει και διαμορφώνει τις έννομες σχέσεις του.
Ειδικότερα η πρόβλεψη στο σύνταγμα για την λεγόμενη βουλευτική ασυλία, καθώς και για την ποινική ευθύνη υπουργών και οι νόμοι που τις συνοδεύουν, έχουν μια ratio, έναν σκοπό, ο οποίος έχει με λεπτομερή τρόπο αναλυθεί και καθοριστεί κατά τις εισηγητικές εκθέσεις που οδηγούν τις συνταγματικές διατάξεις ή τους νόμους στο νομοθετικό σώμα προς ψήφιση. Με βάση αυτές λοιπόν τις εισηγητικές εκθέσεις οι νόμοι και οι συνταγματικές διατάξεις θα πρέπει κάθε φορά να ερμηνεύονται και συνακόλουθα να καθοδηγούνται οι ενέργειες των αρμοδίων οργάνων που καλούνται να εφαρμόσουν το νόμο.

Όσον αφορά την ευθύνη υπουργών, η ratio αυτή δεν είναι άλλη από την αποφυγή προσκομμάτων εκτέλεσης των υπουργικών καθηκόντων, από κακόβουλες – για λόγους πολιτικής ή προσωπικής αντιδικίας – καταγγελίες ή προσκομματικές μηνυτήριες αναφορές πολιτών ή πολιτικών αντιπάλων. Στο πλαίσιο αυτό, ο νόμος είναι επαρκώς αιτιολογημένος, αφού οδηγεί στην απελευθέρωση του υπουργού από το βραχνά ή το φόβο πολλές φορές της αντεκδίκησης για πράξεις που αυτοί καλούνται να εκτελέσουν στα πλαίσια των καθηκόντων τους. Οι βουλευτές καλούνται να διαπιστώσουν αν υπάρχουν ενδείξεις ότι η υπόθεση έχει σοβαρότητα (δεν είναι δηλαδή προσχηματική) και υπάρχει περίπτωση, ο υπουργός, όντως να παρέβη το νόμο. Η δικαιοδοσία δηλαδή της βουλής στο στάδιο αυτό δεν είναι παρά δικαιοδοσία εισαγγελική, κατά το στάδιο της προκαταρκτικής εξέτασης και κατά την προανάκριση. Εδώ αρκούν απλά κάποιες, ακόμα και ασθενείς ενδείξεις. Τίποτε περισσότερο.
Μόλις οι ενδείξεις αυτές διαπιστωθούν θα πρέπει ο υπουργός, το πολιτικό πρόσωπο που κατηγορείται, να παραπέμπεται στο φυσικό του δικαστή για τα περαιτέρω. Αυτή είναι η υποχρέωση κάθε βουλευτή, που πηγάζει από το σύνταγμα και το νόμο.

Η βουλή ΔΕΝ έχει καμιά άλλη δυνατότητα πέραν αυτής.
Η βουλή ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ να εξετάζει ΚΑΘΕ υπόθεση που έρχεται στην ευθύνη της από δικαστικό όργανο και κατόπιν να αποφαίνεται.

Σήμερα παρακολουθούμε απίθανα πράγματα, τα οποία όμως έχουν θεμελιώδη επιρροή στη λειτουργία του πολιτικού και δικαιϊκού μας συστήματος. Τόσο θεμελιώδης είναι η σημασία αυτών των διατάξεων, που η παραμικρή άπωση από αρχές και σκοπούς που θέτει το δικαιϊκό μας σύστημα, θα πρέπει να συσχετίζονται μόνο με ενέργειες εκτροπής συνολικά της καθεστωτικής λειτουργίας των οργάνων της πολιτείας μας.
Βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας βγαίνουν δημοσίως και εξηγούν ανερυθρίαστα ότι δεν θα ψηφίσουν κατά συνείδηση, διότι αν παραπεμφθεί ο Παυλίδης, τότε πέφτει η κυβέρνηση! (π.χ. Γ. Μανώλης)
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δηλώνει – επίσης ανερυθρίαστα – ότι η κυβερνητική πλειοψηφία δεν θα παραστεί κατά τη συζήτηση στη βουλή της έτερης υπόθεσης β΄ που αφορά τον Παυλίδη και που έχει εισαχθεί στη βουλή από δικαστικό όργανο. Κι αυτό διότι «το ΠΑΣΟΚ με τον τρόπο αυτό θέλει να χτυπήσει την κυβέρνηση»…

Αυτά περνάνε έτσι, απλά, χωρίς να τρέχει τίποτε. Οι πολίτες δεν αντιδρούν και τα ΜΜΕ δεν παίρνουν φωτιά. Τα κόμματα θα περιοριστούν σε καταγγελίες και η… ζωή συνεχίζεται.

Πληροφορώ όμως το φιλοθεάμον κοινό ότι και οι συνταγματάρχες της χούντας δεν έκαναν κάτι περισσότερο: Το σύνταγμα κατέλυσαν και τους νόμους εξέσκισαν…
Θα μου πείτε αυτοί κατέβασαν τα τανκς και διέλυσαν τη βουλή…
Ε, και;
Τι να την κάνω μια βουλή όπου όταν δεν «βγαίνουν τα κουκιά» γίνονται καλπονοθείες και μεθοδεύσεις με πειραγμένα ψηφοδέλτια και λάθρα ψηφίζοντες βουλευτές;
Τι να την κάνω μια βουλή που παραβαίνει το σύνταγμα και τους νόμους κατά τρόπο ευθύ και πασίδηλο προκειμένου να προστατεύσει τους εγκληματούντες υπουργούς;

Τουλάχιστον οι συνταγματάρχες δεν είχαν τη δεδηλωμένη… Υπήρχε έτσι ελπίς, ότι κάποτε θα ξεκουμπιστούν και θα επανακάμψουν οι δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί, όπως και έγινε το 1974

Σήμερα δεν υπάρχει καμιά ελπίδα…

Οι συνταγματάρχες δεν φοράνε στολή, δεν καβαλάνε τανκς και τα τσεπάκια τους είναι γεμάτα με τις ψήφους των ελλήνων πολιτών…

Αυτή τη φορά η συνταγματική εκτροπή γίνεται «αδεία του ελληνικού λαού»
Πρωτοφανές;
Σ’ αυτή την έκταση μάλλον ναι…

Ίσως να πρόκειται για «το ανώτερο στάδιο του νεοφιλελευθερισμού»…
Πάνω από αυτό, φίλοι μου, το χάος…
Εδώ είμαστε για να τα παρακολουθήσουμε, αφού – ούτως ή άλλως – δεν έχουμε τρόπο άλλο αντίδρασης…

Κ.Λ.

Τρίτη 28 Απριλίου 2009

25 ΑΠΡΙΛΙΟΥ: ΜΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ

Πέρασαν 35 χρόνια από τη μέρα που ανατράπηκε η φασιστική δικτατορία της Πορτογαλίας. Ουδείς θυμάται πλέον αυτή την επέτειο, ούτε καν στην Πορτογαλία. Ούτε κι εγώ τη θυμήθηκα. Μου την υπενθύμισε ο παλιός μας φίλος, ο Θανάσης Αργυράκης.
Θυμήθηκα λοιπόν την ελπίδα που μας είχε γεννήσει εκείνο το κίνημα της 25ης Απριλίου 1974. Θυμήθηκα πώς προσπαθούσαμε να μάθουμε νέα από τις εκπομπές της deutsche welle και του BBC ,της Μόσχας και της Φωνής της Αλήθειας. Κι ύστερα ήρθε και η δική μας μεταπολίτευση. Δεν υπήρχε πια λογοκρισία, κι έτσι είχαμε πρόσβαση στην ενημέρωση για τα όσα κοσμογονικά συνέβαιναν στην Πορτογαλία.
Τούτην εδώ την ανάρτηση θέλω να την αφιερώσω σε αυτούς που, πριν 35 χρόνια, πίστεψαν στην Πορτογαλία ότι θα μπορέσουν να αλλάξουν τον κόσμο. Με λάθος τρόπο βέβαια, γι αυτό και η προσπάθειά τους ήταν καταδικασμένη. Αυτό όμως μπορούμε να το πούμε εκ των υστέρων. Όπως εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε ότι το όνειρο εκείνο είχε όλες τις προδιαγραφές να γίνει εφιάλτης.
Οι άνθρωποι εκείνοι όμως ονειρεύτηκαν ν' αλλάξουν τον κόσμο. Και σήμερα τέτοιοι άνθρωποι λείπουν. Δεν ξέρω αν δεν υπάρχουν - αυτή την εντύπωση έχω, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα - ή αν απλώς εγώ δε μπορώ να τους δω επειδή δε μπορώ πια να ονειρευτώ. Ξέρω όμως ότι σε καιρούς σαν αυτούς που ζούμε χρειάζονται άνθρωποι με οράματα.
Στους ανθρώπους που οραματίζονται αφιερώνω τούτη την ανάρτηση. Που την κλείνω με ένα σύνδεσμο στο τραγούδι - σύνθημα για την έναρξη του Κινήματος της 25ης Απριλίου:
ΓΚΡΑΝΤΟΛΑ ΒΙΛΑ ΜΟΡΕΝΑ
Γκράντολα μαύρη πόλη
γη της αδελφότητας
σ' εσένα ο λαός είναι
αυτός που κυβερνάει.
Σε κάθε γωνιά ένας φίλος
σε κάθε πρόσωπο η ισότητα...

http://www.youtube.com/watch?v=7Zs0RQgsK94&feature=related

Γιάννης Χρ.

Υ.Γ
. Η περιορισμένη μου ικανότητα κατανόησης της πορτογαλικής γλώσσας δε μου επέτρεψε να μεταφράσω το σύνολο των στίχων

ΓΡΙΠΗ ΤΩΝ ΧΟΙΡΩΝ: ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΘΕΣΜΙΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Και ξαφνικά ανακαλύψαμε τη γρίπη των χοίρων. Μάθαμε ότι στο Μεξικό έχουν σημειωθεί 1600 κρούσματα και έχουν πεθάνει άνθρωποι. Πενήντα στην αρχή, 86 μετά, 103 αργότερα και, προς το τέλος της χθεσινής ημέρας 149. Μάθαμε επίσης ότι έχουμε 40 κρούσματα στις ΗΠΑ και άλλα 3 στην Ευρώπη.
Και είδαμε στα κεντρικά δελτία των 20.00 τους παρουσιαστές να κατακεραυνώνουν την κυβέρνηση «διότι αφήνει αυτούς που ήρθαν από το Μεξικό να κυκλοφορούν ελεύθεροι στο δρόμο».
Κι ακούσαμε παρουσιαστές «έγκυρων τηλεοπτικών δικτύων», κυρίως του SKY NEWS και του FOX NEWS, να μας λένε ότι πρόκειται για ένα συνδυασμό της κοινής γρίπης, της γρίπης των πουλερικών και της γρίπης των χοίρων. Και οι ίδιοι άνθρωποι μας διαβεβαίωσαν ότι μισό εκατομμύριο Βρετανοί και κάτι εκατομμύρια Αμερικανοί κινδυνεύουν να πεθάνουν.
Κι ακούσαμε ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) ετοιμάζεται να κηρύξει συναγερμό επιπέδου 4 ή 5 (τα ανώτατα επίπεδα).
Κι ακούσαμε...
Άκουσα όμως χθες το μεσημέρι στο CITY 99,5 έναν επιδημιολόγο - ζητώ συγνώμη που δε συγκράτησα το όνομά του - να λέει ότι:
  1. Δεν υφίσταται λόγος πανικού. Η γρίπη των χοίρων είναι εδώ και χρόνια επαγγελματική νόσος των εργαζομένων στα χοιροστάσια.
  2. Τα υπάρχοντα φαρμακευτικά σκευάσματα για την αντιμετώπιση της γρίπης είναι απολύτως επαρκή για την αντιμετώπιση της γρίπης των χοίτων.
Διάβασα επίσης τις σχετικές δηλώσεις του Προέδρου Ομπάμα στις ανταποκρίσεις των ASSOCIATED PRESS και REUTERS, στις οποίες εξηγούσε ότι «πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή, δε συντρέχει όμως λόγος συναγερμού».
Λίγο αργότερα μια άλλη ανταπόκριση του ASSOCIATED PRESS μας ενημέρωσε ότι η φαρμακοβιομηχανία ROCHE μπορεί να παράσχει σε 24 ώρες τις απαραίτητες ποσότητες TAMIFLU (του εμβολίου που κατασκευάστηκε για την αντιμετώπιση της γρίπης των πουλερικών) για 5.000.000 ανθρώπους.
Και λίγο αργότερα οι ανταποκρίσεις των ειδησεογραφικών πρακτορείων ανέφεραν ότι στα διεθνή χρηματιστήρια έγινε ράλι των μετοχών των φαρμακοβιομηχανιών.
Και λίγο αργότερα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας των Ζώων με ανακοίνωσή του επισήμαινε ότι η νέα μορφή ιού της γρίπης πρέπει να ονομαστεί «Μεξικανική γρίπη» και όχι γρίπη των χοίρων γιατί ο ιός δεν έχει απομονωθεί σε ζώα.
Και μετά από όλα αυτά θυμήθηκα την ιστορία με τη γρίπη των πουλερικών. Και τότε μας είχαν πει ότι μπορεί να μετρήσουμε εκατομμύρια νεκρών. Μας είχαν επιβάλει να μην τρώμε αλανιάρικα κοτόπουλα. Πάμφτωχες χώρες υποχρεώθηκαν να ξοδέψουν απίστευτα ποσά, τα οποία δανείστηκαν με τοκογλυφικά επιτόκια, για να αγοράσουν τις απαραίτητες ποσόστητες TAMIFLU για τον εμβολιασμό ανθρώπων και πουλερικών. Πόσοι είναι παγκοσμίως οι νεκροί από τη γρίπη των πουλερικών από το 2005 μέχρι σήμερα; Λιγότεροι από 1000. Σαφώς λιγότεροι από όσους πεθαίνουν κάθε χρόνο στην Ελλάδα από επιπλοκές της απλής γρίπης. Αριθμός που δε μπορεί να συγκριθεί με τις εκατοντάδες χιλιάδες θυμάτων κάθε χρόνο των ανά τον κόσμο πολέμων, τα εκατομμύρια των νεκρών ετησίως από την πείνα, τα 1,2 εκατομμύρια των νεκρών ετησίως από ασθένειες οφειλόμενες στην αδυναμία πρόσβασης σε πόσιμο νερό. Ούτε καν με τις χιλιάδες των νεκρών παγκοσμίως, που οφείλονται σε ενδονοσοκομιακές λοιμώξεις, για τις οποίες σημαντικό μερίδιο ευθύνης φέρει η πολιτική ασύστολης χορήγησης αντιβιοτικών για ψύλλου πήδημα.
Κι ακόμα παρατήρησα ότι οι καταστροφικές πληροφορίες από το Μεξικό δεν περιείχαν μια σημαντικότατη πληροφορία. Σε πόσο χρονικό διάστημα καταγράφηκαν οι 149 θάντοι; Αλλά και κάτι άλλο. Όποιος διάβασε τις ανταποκρίσεις από το Μεξικό πρόσεξε ότι γίνονταν λόγος για «θανάτους που πιστεύεται ότι οφείλονται στη γρίπη των πτηνών»
Προς τι λοιπόν ο πανικός; Την απάντηση πιστεύω ότι δίνει σαφώς το ράλι των μετοχών των φαρμακοβιομηχανιών στα χρηματιστήρια. Μια πανδημία - ο ΠΟΥ έχει εξευτελίσει τον όρο τα τελευταία χρόνια - σημαίνει εκτόξευση των κερδών των φαρμακοβιομηχανιών.
Μούφα λοιπόν ο συναγερμός; Προσωπικά αυτό πιστεύω. Όχι γιατί πρέπει να αποκλείσουμε να έχει όντως υπάρξει κάποια μετάλλαξη του παλιού γνωστού ιού της γρίπης των χοίρων. Όμως οι μεταλάξεις των στελεχών του ιού της γρίπης είναι σύνηθες φαινόμενο. Δεν προκαλούν ωστόσο πάντα συναγερμούς. Φοβούμαι ότι ο ΠΟΥ έχει αλωθεί από το λόμπι των φαρμακοβιομηχανιών, έχει απεμπολήσει το λόγο για τον οποίο τον δημιούργησαν τα Ηνωμένα Έθνη και συμπεριφέρεται ως παπαγαλάκι των φαρμακοβιομηχανιών. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι, όπως και στην περίπτωση της γρίπης των πουλερικών, ο συναγερμός ξεκίνησε από το Μεξικό μια χώρα που φιγουράρει μεταξύ αυτών με τις χειρότερες επιδόσεις σε ζητήματα διαφθοράς των κρατικών υπαλλήλων.
Δεν είναι τυχαία επίσης και η αντιπαράθεση που έχει ξεκινήσει σχετικά με το αν τα υπάρχοντα εμβόλια μπορούν να αντιμετώπίσουν τη «νεα φονική μορφή γρίπης ή όχι». Τα παπαγαλάκια της ROCHE που θησαύρισε με το TAMIFLU και προσπαθεί τώρα να πουλήσει όλα τα αδιάθετα αποθέματα και να ανοίξει νεα γραμμή παραγωγής μας λένε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα. Τα παπαγαλάκια των ανταγωνιστών της μιλούν για 4 - 6 μήνες μέχρι να κατασκευαστεί νέο εμβόλιο.
Σε κάθε περίπτωση είμαστε αντιμέτωποι, για άλλη μια φορά, με πράξη θεσμικής τρομοκρατίας. από την οποία οι λίγοι θα γίνουν πολύ πλουσιότεροι και οι πολλοί πολύ φτωχότεροι.

Γιάννης Χρ.

Υ.Γ. Το θέμα έχει και μια ευτράπελη πτυχή. Η εκ Κυπριακής Δημοκρατίας Ευρωπαία Επίτροπος για την Υγεία κυρία Αντρούλα Βασιλείου έβγαλε το μεσημέρι ταξιδιωτική οδηγία για Μεξικό και ΗΠΑ. μια ώρα αργότερα η εκπρόσωπος τύπου της Επιτροπής ανακοίνωνε στους δημοσιογράφους ότι «η Επίτροπος είχε εκφράσει προσωπικές απόψεις»

Σάββατο 25 Απριλίου 2009

ΜΑΚΕΤΑ


Απλός Άνθρωπος και Σοσιαλδημοκρατία

Νομίζω σκόπιμα, τον τελευταίο καιρό, καθώς η παγκόσμια οικονομική κρίση βαθαίνει, γίνεται αντιπαραβολή και σύγκριση ανάμεσα σε «ελεγχόμενες» οικονομίες και οικονομίες «της αγοράς» αντιπαραθέτοντας τις σοσιαλιστικές παραμορφώσεις των σοβιέτ με τις σύγχρονες οικονομίες της δύσης.
Το κύριο βάρος της αντιπαράθεσης ρίχνεται στην σύγκριση των όρων δημοκρατίας και ελευθερίας, αλλά και το πραγματικό επίπεδο ανάπτυξης που κάθε μια από τα προηγούμενα μοντέλα κέρδισε για τους πολίτες των χωρών που τα ακολούθησαν εκόντες άκοντες…
Το μεν ένα μοντέλο της οικονομίας των σοβιέτ αποτέλεσε μια παραμορφωτική εκδοχή οραμάτων και προσδοκιών εκατομμυρίων εργαζομένων που προσέβλεψαν στον συνεπή σχεδιασμό της οικονομίας και είδαν τα οράματα και οι μόχθοι τους να χάνονται στην ομίχλη των δικτατορικών καθεστώτων τύπου Κάστρο ή Μάο…
Το άλλο μοντέλο, αυτό που βιώνουμε λίγο – πολύ όλοι μας σήμερα, απέδειξε περίτρανα, με την σοβούσα κρίση του, ότι το κίνητρο του κέρδους και η ελευθερία του πλουτισμού, η αυτορύθμιση της αγοράς, οδηγούν αναπόφευκτα στην απεμπόληση στοιχειωδών αρχών του ανθρωπισμού. Η ελευθερία γίνεται μέγγενη μιας συγκεκριμένης επιλογής: αυτής του κυνηγιού του πλούτου ή στην χειρότερη – αλλά συνηθέστερη – περίπτωση, της επιβίωσης σε έναν άγριο, αιμοβόρο κόσμο. Και η δημοκρατία γίνεται δώρο άδωρο, πλουμιστό περίβλημα της ωμής δικτατορίας του χρήματος…

Σκόπιμα πιστεύω αφήνεται κάπως στο περιθώριο η προοπτική της σοσιαλδημοκρατίας. Τα φώτα της επικαιρότητας δεν στρέφονται προς το μέρος της. Η κρίση στην οποία βυθίζεται τα τελευταία δέκα – δεκαπέντε χρόνια, κυρίως στην Ευρώπη, είναι εν πολλοίς επίπλαστη και μεθοδευμένη. Μια κρίση που ξεκίνησε φυσιολογικά στην δυναμική άνοδο του νεοφιλελευθερισμού και των προσδοκιών που αυτός έντεχνα καλλιέργησε σε κάθε αναιμική σκέψη, αλλά που συντηρείται πια μέσα από το παντοειδές σύστημα επιρροής και προπαγάνδας αυτών που μπορούν μέσω των δωρεάν μέσων μαζικής ενημέρωσης να μανιπουλάρουν τα πλήθη με άνεση.

Η σοσιαλδημοκρατία μπόρεσε διατηρώντας παράλληλα τον κρατικό έλεγχο και την δυναμική της αγοράς να απορροφήσει κραδασμούς και να ισορροπήσει ανάμεσα στο κέρδος και την αλληλεγγύη. Η σοσιαλδημοκρατία, εκεί που θριάμβευσε για χρόνια, κατάφερε να φέρει πρόοδο και ευημερία. Ανάπτυξη, εμβάθυνση των δημοκρατικών θεσμών και ανάδειξη των ανθρωπιστικών αξιών, όσο κανένα άλλο οικονομικό σύστημα μέχρι σήμερα, στην παγκόσμια ιστορία.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη χώρα μας:
Σε μια χώρα όπου ο ατομισμός αποτελεί παράδοση αιώνων και αρχαϊκό χαρακτηριστικό του «ελληνικού γονιδιώματος», η ελληνική (παπανδρεϊκή) εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας κυριάρχησε για σχεδόν είκοσι χρόνια και αποτέλεσε την ατμομηχανή για τη σύγχρονη νεοελληνική ανάπτυξη των μεταπολιτευτικών χρόνων.
Κατά την δεύτερη τετραετία της κυβέρνησης Σημίτη και αυτή η εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας, (η πιο ισχυρή στην Ευρώπη) μπήκε σε κρίση, αφού φλερτάρισε αρκετά επικίνδυνα για την ίδια της την ταυτότητα, με τα νάματα του νεοφιλελευθερισμού. Μοιραίο – νομοτελειακό – αποτέλεσμα, η πτώση και η απαρχή της απαξίωσης…
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, αφού η επίσης νεοελληνική εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού κατήγαγε περιφανείς… ήττες και προσέφερε απλόχερα αδιέξοδα, αυτό που όλοι μας παρατηρούμε, είναι ότι η εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας εξακολουθεί να βρίσκεται σε κρίση. Κρίση που συντηρούν τα μέσα παντοιοτρόπως.
Η απαξίωση του ηγέτη, το πρώτο και πλέον εύκολο.
Η κακοποίηση κάθε έννοιας αληθείας ως προς τα επιτεύγματα του παρελθόντος.
Και φυσικά η γκεμπελικά επικρατήσασα σκανδαλολογία…

Συχνά οι ικανότατοι αγκιτάτορες του νεοελληνικού νεοφιλελευθερισμού στρέφουν επιδέξια τα φώτα στην αριστερά των σοβιέτ. Η αντιπαράθεση πρέπει να γίνει με αυτή την αριστερά. Η άλλη, η σοσιαλδημοκρατική πρέπει να παραμένει στην ύποπτη σκιά της «μετάλλαξης» και της υποκριτικής ρητορικής… Σ’ αυτό το πεδίο, η επικράτηση του «ρεαλισμού», η απαξίωση του αντιπάλου, είναι μια εύκολη υπόθεση… Εδώ και δύο – τρία χρόνια, το ΠαΣοΚ προτείνει, αλλά οι προτάσεις του δεν φτάνουν στ’ αυτιά των υποψηφίων ψηφοφόρων. Κι όσες φτάνουν απαξιώνονται πάραυτα, λοιδωρούνται και γελοιοποιούνται από τα «παπαγαλάκια» του νεοφιλελευθερισμού. Από αυτούς που παριστάνουν τους «ρεαλιστές δημοκράτες». Από τους ψεύτες, κατ’ επάγγελμα αβανταδόρους ενός σάπιου κατεστημένου.
Οι φυσικοί σύμμαχοι αυτής της (έστω απαξιωμένης) σοσιαλδημοκρατίας, οι δυνάμεις του ΣΥΝ, οδηγούνται κατάλληλα στην ανεύθυνη καταγγελία και ισορροπούν μεταξύ γελοιότητας και θλιβερής συναλλαγής, προβάλλοντας εν έτει 2008 ως σύμβολα τον… Μαο και τον… Τσάβες… ακκιζόμενοι ως πούροι αριστεροί, ως κληρονόμοι ενός παρελθόντος που δεν τους ανήκει.
Βέβαια εκτός στοιχειώδους κριτικής αφήνονται οι αναχωρητές του ΚΚΕ, οι βολεμένοι στη διαφωνία «αναγκαίοι» μαϊδανοί – επικριτές του «ευρωμονόδρομου»…

Ας ελπίσουμε ότι δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας σύντομα θα οδηγηθούν κοντά στην αντίληψη ενός σοσιαλδημοκρατικού μέλλοντος. Την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενοι. Ο ζόφος της ενεστώσας κρίσης είναι ικανή συνθήκη για την κινητοποίηση του μόνου όπλου που σήμερα βρίσκεται στα χέρια της λογικής: Του απλού ανθρώπου…

Κ.Λ.

Ο ΤΟΠΟΣ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΜΕ


Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Το μήνυμα δεν εμπεριέχει πολιτικά υπονοούμενα. Καίτοι άθεος - βεβαίως επ' αυτού οι απόψεις είναι εξόχως διχασμένες καθ' όσοσν ναι μεν εγώ δηλώνω άθεος, πλην όμως όλοι οι υπόλοιποι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι απλώς δεν έχω το θεό μου και είμαι κοινός θεομπαίχτης - δράττομαι της ευκαιρίας να ευχηθώ σε όλους μας να τους επηρεάσει θετικά η μεγάλη αυτή γιορτή της άνοιξης.
Γιατί μη γελιόμαστε. Η μια από τις δυο σημαντικότερες γιορτές των Χριστιανών η Ανάσταση, δε συμπίπτει τυχαία με την έναρξη του Κύκλου της άνοιξης. Όπως δεν είναι τυχαίο ότι την ίδια περίπου - λίγο νωρίτερα - εποχή έχουμε το Εβραϊκό Πάσχα, η Ιρανική και Κουρδική Πρωτοχρονιά, το μικρό Μπαϊράμ των Μουσουλμάνων και δεν ξέρω τι άλλο. Με δυο λόγια η θρησκευτική γιορτή είναι ένα πρόσχημα για να γιορτάσουν οι άνθρωποι τον ερχομό της Άνοιξης.
Καλή άνοιξη λοιπόν σε όλους

Γιάννης Χρ.

Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Μια φωτογραφία πόσες λέξεις...


Το θέαμα των υπουργών αυτής της κυβέρνησης να χορεύουν υπό τους ήχους δημοτικής ορχήστρας κάτω από την μεγάλη επιγραφή ΑΚΤΩΡ, προκαλεί αηδία, θλίψη και – φυσικά – οργή.
«Αυτή είναι η Ελλάδα» είπε κάποτε ο Σημίτης.
Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις…
Ναι, αυτή είναι η Ελλάδα. Μια παράγκα με την ταμπέλα της πλέον ισχυρής εταιρείας στη χώρα, με τους διαπλεκόμενους – δούλους της πολιτικούς να χορεύουν στο ρυθμό που η αρχοντοβλάχικη ορχήστρα παιανίζει, με τον χαϊδεμένο υπουργό του συγκροτήματος ΑΚΤΩΡ να σέρνει το χορό…

Μια Ελλάδα – επαρχία, βγαλμένη από μυθιστόρημα των μετεμφυλιακών χρόνων. Μια Ελλάδα μικρή, αδύναμη, ψωμοζητούσα… Μια «ψωροκώσταινα» δηλαδή… Κομμένη και ραμμένη στα μέτρα αυτών που κυβερνούν κι αυτών που «κάνουν καλές δουλειές» μαζί τους. Πεντακαθαρίδηδες και σαρακατσαναίοι, μιζαδόροι και κουμπάροι, σεμνοί και ταπεινοί κουτοπόνηροι, που επιτέλους, «έχωσαν» το χέρι στο βαζάκι με το μέλι, γεύτηκαν τα καλούδια της εξουσίας – κι άσε τους κουτόφραγκους να λένε… Καλύτεροι είναι τάχα μου αυτοί;
Εμείς εδώ είμαστε από άλλο ανέκδοτο. Και σ’ όποιον αρέσουμε, στο κάτω – κάτω…

Δεν τρέφω μεγάλες ελπίδες για το μέλλον, ότι όλα αυτά θα αλλάξουν με το ΠαΣοΚ… με το Γιώργο… Όχι γιατί ο Γιώργος τους μοιάζει… Ούτε γιατί οι προθέσεις του είναι άλλες από αυτές που μας δείχνει.
Αλλά γιατί είναι στη μέση αυτός ο λαός…
Ακόμα και σήμερα, που η διαφορά των δύο κομμάτων έχει φτάσει στις 7,5 μονάδες, από την άλλη, ο Κωστάκης προηγείται του Γιώργου με 11 μονάδες στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός. Και δεν είναι «τσιμπημένο» το νούμερο από τους δημοσκόπους… Είναι αληθινό. Αντικατοπτρίζει την εικόνα αυτού του λαού. Έτσι τον θέλει τον ηγέτη του ο μέσος ελληναράς: Χοντρό, ανίκανο, τεμπέλη, αλλά να τα λέει ωραία. Να έχει τουπέ. Να είναι μάγκας… ή – έστω – ψευτόμαγκας, όπως ο ίδιος…
Να κάθεται στου Μαξίμου και να ρεμβάζει ακκιζόμενος, ενώ οι λοιποί κουμπάροι και τα κοντολαμόγια τύπου Παυλίδη να αλωνίζουν… Να γυρίζουν «οι δουλειές», να δουλεύει η κουμπαριά, η φιλία, το γλείψιμο… Η μίζα...
Όχι οι άξιοι. Όχι.
Η εξουσία, η αγορά, τα δημόσια έργα, οι προμήθειες και οι επιδοτήσεις, οι προσλήψεις στο δημόσιο και τα χατίρια του εφόρου, είναι η «κόζα νόστρα» ενός ολόκληρου λαού…

Αλλά καλοί μου «συνέλληνες», καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια.
Η εκδίκηση δεν θα έρθει από ψηλά, ούτε απ’ έξω.
Θα έρθει από τα ίδια μας τα παιδιά.
Αυτά που λερώνουμε καθημερινά με τις δικές μας «αξίες».
Αυτά που κιόλας δεν έχουν κανένα λόγο να μη μετατρέψουν την κοινωνία μας, αυτή των σεμνών και ταπεινών υποκριτών, σε κόλαση!..

Κ.Λ.

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ «ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ» ΚΑΙ Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Ενδιαφέρουσες εξελίξεις παρατηρούνται τον τελευταίο καιρό στο τοπίο των ΜΜΕ.Το λεγόμενο «σύστημα Ρουσόπουλου», ένα μείγμα χυδαίας απόκριψης των πραγματικών γεγονότων, βασιζόμενο στην άκριτη υποστήριξη των ΜΜΕ - εκείνων των τρισκατάρατων «νταβατζήδων», όπως τους είχε αποκαλέσει σε ψησταριά του Μοναστηρακίου ο «καταλληλότερος» - και επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων, φαίνεται να καταρρέει.Μαζί του καταρρέει και η συμπαγής, μέχρι πριν λίγους μήνες υποστήριξη των συγκροτημάτων ΜΜΕ προς την κυβέρνηση.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινωνία έχει «πάρει πρέφα» την απάτη και την κενότητα του κυβερνώντος κόμματος. Μια νέα αγορά χαϊδέματος αυτιών ανοίγεται και πρέπει με κάποιο τρόπο να εξυπηρετηθεί. Εξ ου και οι σαφείς πλέον μετατοπίσεις στην πολιτική τοποθέτηση κάποιων συγκροτημάτων ΜΜΕ. Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή απλώς το «σύστημα», αποδεχόμενο την πραγματικότητα, επιδιώκει να αντιμετωπίσει με άλλα μέσα το «τρισκατάρατο ΠΑΣΟΚ»;
Την αρχή έκανε ο ΑΝΤ1. Ο Μίνως δεν αποδέχθηκε την εκπαραθύρωσή του από την Προεδρία της ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής και αποφάσισε να «παίξει τα λεφτά του» σε άλλο άλογο; το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη. Από τα τέλη του περασμένου χρόνου η ατζέντα των δελτίων ειδήσεων του καναλιού έχει προσαρμοστεί στην προεκλογική ατζέντα του ΛΑΟΣ: εγκληματικότητα, λαθρομετανάστες, εθνικά θέματα, κουκουλοφόροι, ό,τι συγκινεί με δυο λόγια τους «νοικοκυραίους» στους οποίους απευθύνεται ο Γ. Καρατζαφέρης. ο οποίος φιλοξενείται για δεκάλεπτες περίπου συνεντεύξεις τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1.
Αν τα αίτια της αποστασιοποίησης του Μίνω Κυριακού από την κυβέρνηση είναι απολύτως σαφή, δεν ισχύει το ίδιο για τον όμιλο Αλαφούζου. Ο οποίος επίσης φαίνεται να έχει εγκαταλείψει το «γαλάζιο καράβι» στη μοίρα του. Η ναυαρχίδα του ομίλου, η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, έχει πολλούς μήνες να γράψει μια καλή κουβέντα για τις κυβερνητικές επιλογές. Βεβαίως η αποστασιοποίηση είναι προσεκτική. Κανείς δε θα δει λάβρους αντικυβερνητικούς τίτλους στο πρωτοσέλιδό της. Οι αρθρογράφοι της όμως αποδομούν σταθερά την εικόνα της κυβέρνησης, αναδεικνύοντας συστηματικά τα αδιέξοδα κάθε κυβερνητικού μέτρου. Αντιθέτως το ραδιόφωνο και η τηλεόραση του SKAI θεωρούν περιττή πολυ΄τελεια την τήρηση των προσχημάτων: με έμφαση στην καθημερινότητα, η εικόνα της κυβέρνησης υφίσταται μια ανηλεή αποδόμιση.Δε δίστασαν μάλιστα να υπερβούν ένα όριο που, με εξαίρεση τα επίσημα κομματικά όργανα, δεν ξέρω αν το έχει υπερβεί ποτέ άλλο ΜΜΕ στην Ελλάδα και στην Ευρώπη μεταπολεμικά. Έγιναν ανοιχτά χορηγοί επικοινωνίας δράσεων ενός κόμματος: των Οικολόγων Πράσινων.
Και στη μια και στην άλλη περίπτωση το κοινό στόχος είναι ένα μέρος της μεσαίας αστικής τάξης. Η οποία, μέχρι το 2004 θεωρούνταν συμπαγής και επιπλέον όποιος κέρδιζε την ψήφο της κέρδιζε και τις εκλογές. Μάλιστα οι «γκουρού της επικοινωνίας», την είχαν μετονομάσει «μεσαίο χώρο» για να μην τους κατηγορίσει κανείς για κρυπτομαρξισμό (Άλλωστε μας το είπε ο Φουκουγιάμα από το 1992: η Ιστορία έλαβε τέλος. Έχει κυριαρχήσει η Φιλελεύθερη Δημοκρατία στον κόσμο). Έχω προσωπικά αρκετές επιφυλάξεις ως προς την ομοιογένεια της κοινωνικής αυτής ομάδας. Γεγονός είναι όμως ότι η οικονομική κρίση φέρνει όλο και μεγαλύτερα μέρη της αντιμέτωπα με το φάσμα της προλεταριοποίησης. Και οι αναζητήσεις της είναι πολιτικές.
Μια άλλη ενδιαφέρουσα διαφοροποίηση έχει να κάνει με τη στάση των ΜΜΕ έναντι της Αριστεράς. Επί τεσσεράμισι χρόνια, τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ έχαιραν δυσανάλογα μεγάλης προβολής.Οι αντιπολιτευτικές τους πρωτοβουλίες στη Βουλή υμνούνταν συστηματικά, σε αντίθεση με τις - σπάνιες είναι αλήθεια - πρωτοβουλίες του ΠΑΣΟΚ, που γίνονταν συστηματικά αντικείμενο χλεύης. Η εκλογή του «ωραίου Αλέξη» στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε ως αποτέλεσμα,την υπερπροβολή κάθε του πράξης, ακόμα και της πιο καθημερινής.Το σκηνικό άλλαξε άρδην από το δεκέμβριο και μετά. Η πολιτική υπεράσπιση της εξέγερσης της νεολαίας από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ προκαλεί την επίσης πολιτική απαξίωσής του από τα ΜΜΕ. Αντιθέτως η κυρία Παπαρήγα παραμένει μεταξύ των αγαπημένων των ΜΜΕ.
Σταθερή αξία σε όλο αυτό το νέο σκηνικό είναι η συστηματική προσπάθεια απαξίωσης του ΠΑΣΟΚ και, κυρίως του Γιώργου Παπανδρέου. Κι επειδή πλέον η χλεύη δεν πουλάει, η επιλογή είναι η προβολή πολιτικώνστελεχών του ΠΑΣΟΚ που είχαν ταχθεί υπέρ του Βενιζέλου.
Επικοινωνιακά τεχνάσματα ή προσαρμογή των ΜΜΕ στο νέο πολιτικό τοπίο; Κατά τη γνώμη μου είναι συνδυασμός και των δυο. Η οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια κοινωνικά προβλήματα που η κοινωνία δεν ήθελε να γνωρίζει την ύπαρξή τους. Τώρα είναι υποχρεωμένη να τα αντιμετωπίσει. Και γι αυτό χρειάζονται πολιτικές απαντήσεις και όχι επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Η στροφή ενός μέρους της μεσαίας αστικής τάξης προς την Άκρα Δεξιά υπό το φόβο της προλεταριοποίησης είναι κάτι που γίνεται σε κάθε κρίση. Είναι η φυσιολογική αναζ'ήτηση καταφυγίου και παραμυθίας, παρηγοριάς δηλαδή. Και το ΛΑΟΣ έχει εύπεπτες λύσεις για όλα τα προβλήματα. Χωρίς να χρειάζεται κοινωνική δράση.
Το δημοσκοπικό φούσκωμα των Οικολόγων Πράσινων είναι κι αυτό αποτέλεσμα πολιτικών διεργασιών. Το κοινό που δηλώνει ότι προτίθεται να τους ψηφίσει είναι στην πλειονότητά τους νέοι, από εύπορες οικογένειες, και με ψηλόσχετικά μορφωτικό επίπεδο, που είτε πρόκειται να ψηφίσουν για πρώτη φορά, είτε έχουν ψηφίσει μια - δυο φορές. Είναι ένα κοινό που αποστρέφεται πλέον την κυβέρνηση - ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν ένας από αυτούς - αλλά και δεν ταυτίζεται με τη ριζοσπαστικοποίηση των ομοίων του από τις δυτικές συνοικίες. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι αυτοί θα αποτελέσουν τον κύριο κορμό της εκλογικής πελατείας των Οικολόγων Πράσινων μόνιμα και όχι περιστασιακά, Και, φυσικα, θα μετατοπίσουν το κόμμα αυτό στο χώρο του φιλελεύθερου Κέντρου, στα δεξιά του ΠΑΣΟΚ. Από τη μετατόπιση αυτή προς το Κέντρο θα εξαρτηθεί και η πολιτική επιβίωση των Οικολόγων - Πράσινων.
Σε ό,τι αφορά στο ΣΥΡΙΖΑ το πρόσκαιρο δημοσκοπικό του φούσκωμα ήταν απόρροια της εσωτερικής κρίσης του ΠΑΣΟΚ. Όσο το τελευταίο απουσίαζε από το πολιτικό γίγνεσθαι, ένα μέρος των ψηφοφόρων στρέφονταν προς το ΣΥΡΙΖΑ. Προϋπόθεση για να διατηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα σημαντικό ποσοστό αυτών των ψηφοφόρων - ενδεχομένως και όλους - ήταν να έχει σαφή πολιτική στρατηγική. να έχει βραχυπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους. Και φυσικά, να είναι σε θέση να ξέρει σε ποια θέματα και μέχρι ποιο σημείο μπορεί να συμπορευτεί με το ΠΑΣΟΚ. Όλα αυτά δεν υπήρχαν και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα της προβολής των σημείων διαφωνίας των δυο κομμάτων από μέρους του ΣΥΡΙΖΑ δε μπόρεσαν να αποκρύψουν αυτή την ανεπάρκεια.
Παραδόξως το ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη συγκυρία βρίσκεται στον αφρό ενάντια στη βούληση των ΜΜΕ. Η δαιμονοποίησή του όλα αυτά τα χρόνια και ο διαρκής χλευασμός των πολιτικών του προτάσεων έφεραν ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα: αναπτύχθηκαν στην κοινωνία φαινόμενα μιθριδατισμού στο ΠΑΣΟΚ. Οι συνεχιζόμενες πολιτικές επιθέσεις προς το ΠΑΣΟΚ δε συγκινούν πλέον κανένα. Αυτό δε σημαίνει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πρόβλημα. Μια σειρά από ρηξικέλευθες, για το συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, προτάσεις απαιτούν πολλή επεξεργασία για να καταστούν μέρη ενός υλοποιήσιμου πολιτικού προγράμματος. Το μοναδικό του πραγματικό κεφάλαιο είναι ο Γιώργος Παπανδρέου και η αποδεδειγμένη διαχειριστική ικανότητα των στελεχών του κατά την οκταετία της διακυβέρνησης Σημίτη. Από μόνα τους δε φθάνουν για να συγκροτηθούν οι απαιτούμενες κοινωνικές συμμαχίες για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Άφησα απ' έξω το ΚΚΕ για να μην επαναλάβω όσα έγραψα για το ΛΑΟΣ. η δεξαμενή ψηφοφόρων των δυο κομμάτων είναι η ίδια. Αν δεν υπήρχε το Αριστερό παρελθόν των οικογενειών μεγάλου μέρους των σημερινών ψηφοφόρων του ΚΚΕ, το οποίο τους εμποδίζει να συστρατευτούν με το ΛΑΟΣ όπου θάλλουν οι απόγονοι των Ταγματασφαλιτών, οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ θα είχαν προ πολλού δώσει την ψήφο τους στο ΛΑΟΣ. Όπως κάνουν με τη ΝΔ.
Συμπερασματικά, οι αλλαγές στάσης των ΜΜΕ έναντι των πολιτικών δυνάμεων δε σηματοδοτούν απλώς την κατάρρευση ενός συστήματος ελέγχου της ενημέρωσης προς όφελος της Κυβέρνησης μέσω στοχευμένων υπόγειων συμφωνιών της τελευταίας με τους «νταβατζήδες» και με πολλά χρήματα διακύβευμα. Απλώς η βια της κρίσης αποκαλύπτει πως ο βασιλιάς είναι ξεβράκωτος. Και την ξεβρακωσιά του καμιά «επικοινωνιακή πολιτική», όπως μάθαμε να αποκαλούμε εδώ και είκοσι χρόνια την προπαγάνδα, δε μπρεί να τη συμμαζέψει. Στο παρασκήνιο επανέρχεται θριαμβευτικά πλέον η ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Και όποιος κατάλαβα, κατάλαβε.

Γιάννης Χρ.

Σάββατο 4 Απριλίου 2009

Οι G20 και το "εμείς"...


Εδώ και εξήντα χρόνια – μετά την ιστορική σύνοδο του Μπρέτον Γουντς, η διεθνής κοινότητα λικνίζεται διστακτικά ανάμεσα στο «εμείς» του Καρόλου Μαρξ και το «εγώ» του Άνταμ Σμιθ. Τα τελευταία είκοσι χρόνια, ο εγωισμός του Σκοτσέζου διανοητή κέρδισε πολλούς πόντους. Η διεθνής κοινότητα αφέθηκε στη μαυλιστική αγκαλιά του, υπό τις ιαχές θριάμβου των πνευματικών του τέκνων. Η διάρρηξη των συνόρων του προστατευτισμού και της ακαμψίας έφερναν μια λαμπρή περίοδο οικονομικής ανόδου και ταυτόχρονα χιλιάδες «Σόρος» εισέβαλαν στο ρευστό και ανεξέλεγκτο πεδίο της εντεινόμενης παγκοσμιοποίησης.
Με δύο αιματηρούς παγκόσμιους πόλεμους στην πλάτη, η Ευρώπη, παρόλα ταύτα, κρατήθηκε λιγότερο πρόθυμη στην αποσάθρωση των κοινωνικών δομών. Η Αμερική όμως λειτούργησε όπως ένας απερίσκεπτος και ενθουσιώδης έφηβος: Τα έδωσε όλα!..
Το αποτέλεσμα το μετράμε σήμερα, καθημερινά, από τις στήλες των εφημερίδων και μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεών μας… Εκατομμύρια άνεργοι – κυρίως στις ΗΠΑ – κάθετη πτώση του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλη τη γη, πτώση της παραγωγικότητας, φόβος, ανασφάλεια και απογοήτευση…
Μα αν σε περιόδους ανόδου, αισιοδοξίας για το μέλλον και ελπίδας, το «εγώ» κυριαρχεί ευκολότερα, σε περιόδους όπως αυτή που διανύουμε τον τελευταίο χρόνο, το «εμείς» έρχεται να πάρει τη θέση που του αξίζει στις απελπισμένες καρδιές των ανθρώπων.
Πριν από εξήντα χρόνια, ο οικονομολόγος – μαθηματικός Τζον Νας – νέος ακόμα – είχε αναρωτηθεί: «Μα γιατί να επιλέξουμε ανάμεσα στο “εγώ” και το “εμείς” και να μην αποφασίσουμε “και εγώ και εμείς” μαζί;». Η κριτική του στον Άνταμ Σμιθ ήταν καταλυτική και ταυτόχρονα έκλεινε το μάτι στην ιστορία, κάπως πρόωρα βέβαια…

Στη διάσκεψη των G20 στο Λονδίνο, προχτές, έγινε ένα πρώτο, δειλό βήμα, αλλά είναι γεγονός πως η αφέλεια του ερωτήματος του Τζον Νας κυριάρχησε, τουλάχιστον στις προθέσεις όλων:
Ας μην καταστρέψουμε τις αγορές στις οποίες όλοι ελπίζουμε: Τις περίφημες αναδυόμενες αγορές…
Ας ελέγξουμε τους «bandidos» των διεθνών αγορών, τα δηλητηριώδη fund και τους «Σόρος» του κακού πρόσφατου παρελθόντος…
Ας ελέγξουμε περισσότερο το σήμερα ανεξέλεγκτο διεθνοποιημένο κεφάλαιο, που κινείται αντιπαραγωγικά αλλά απολύτως κερδοσκοπικά στο χαώδες σύστημα της παγκοσμιοποιημένης πραγματικότητας…
Ας σφίξουμε τα λουριά στις ανά τον κόσμο Standard and Poor’s και ας βάλουμε κάποιο «χέρι» στα περίφημα μπόνους και μερίσματα που αποτρέλαναν τους διαχειριστές μας…

Αρκούν αυτά; Σαφώς και όχι…
Απελπισμένοι οι διανοητές των σύγχρονων κοινωνιών μας αναζητούν την άκρη του νήματος, το χαμένο «κώδικα» του «ηθικού καπιταλισμού», ή καλύτερα, της «ηθικής» στο σύστημα, που αυτά τα είκοσι τελευταία χρόνια αποσύρθηκε πλήρως από τη λογική που το διείπε.
Ο Κ. Καστοριάδης είχε προβλέψει τη «βαρβαρότητα». Είχε αναδείξει το βασικό πρόβλημα, πριν γίνει αισθητό: Ο καπιταλισμός στηρίχτηκε, για να κυριαρχήσει, στις ηθικές αξίες που προϋπήρχαν αυτού. Όταν εδραιωθεί και κυριαρχήσει, δεν θα τις έχει ανάγκη. Θα τις πετάξει από πάνω του, ως κάτι το ενοχλητικό.
Έτσι και έγινε.
Σήμερα, στη δίνη της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης, ο κώδικας των ηθικών αξιών του πολιτιστικού παρελθόντος μας, έχει πια ξεσκιστεί από τους ίδιους τους «φύλακες» της κοινωνικής μας συνοχής. Από τους μέντορες του καπιταλιστικού ιλίγγου. Κανείς πλέον δεν έχει ανάγκη τον «άτεγκτο δικαστή», τον «ανθρωπιστή δάσκαλο», τον «έντιμο οικογενειάρχη», τον «ιδεαλιστή πολιτικό». Διότι απλούστατα, όλοι αυτοί οι ανθρωπολογικοί τύποι δεν εξυπηρετούν – αλλά αντιθέτως παρεμποδίζουν – την πρόοδο του καπιταλιστικού θριάμβου. Αποτελούν τα «ξόανα» κάποιας άλλης εποχής, που ολοκλήρωσαν τον κύκλο ύπαρξής τους και πρέπει να εξαφανιστούν… Στη θέση τους ο δαιμόνιος καπιταλισμός σκιαγραφεί καρικατούρες αδύναμων τύπων που θα πρέπει να λειτουργούν ΑΠΟΛΥΤΑ πια ενσωματωμένοι στο καπιταλιστικό πρότυπο. Καμιά προβολή στο παρελθόν, στο χώρο των αξιών, στο φαντασιακό μιας αντίστασης ενάντια στην απανθρωπία του ωμού συμφέροντος. Όλα ενταγμένα σ’ αυτό. Όλοι αλληλοεξαρτώμενοι και ενοχικά αλληλοκαλυπτόμενοι, σε μια ηθική κενότητα στυγνού πλουτισμού.
Είπαμε, ο θρίαμβος της αγκαλιάς του Άνταμ Σμιθ… Το πανίσχυρο «εγώ»…

Η ελπίδα πάντως πεθαίνει τελευταία… Αυτά τα «Ας» που αραδιάσαμε πιο πάνω, μπορεί σύντομα να γίνουν σκληρά και άτεγκτα «Να»… Η ευχή να γίνει επιταγή. Οι λαοί εξεγείρονται. Η παγκόσμια νεολαία ασφυκτιά και η ασφυξία της πλημμυρίζει το «δικό τους» απέραντο βασίλειο, το διαδίκτυο…
Το «εμείς» απαιτεί μια καλή θέση στη δομή της νέας παγκόσμιας τάξης που τεκταίνεται μετά την αποτυχία της ενεστώσας…
Ξέρω, η δύναμη είναι με το μέρος του οικονομικά ισχυρού.
Είναι ένας εύκολος όσο και απλοϊκός συλλογισμός…

Ας μην ξεχνάμε και τη «ρήση» κάποιου παλιού, καλού φίλου (σε άσχετο θέμα βέβαια αλλά…) «Είμαστε όλοι δεμένοι με το ίδιο σκοινί». Πλούσιοι και φτωχοί. Ισχυροί και αδύναμοι. Το θυμίζει η ολοένα και μικρότερη αντοχή του πλανήτη να μας υπομένει… Το δείχνει και η σύνθεση του περίφημου G20…
(στη φωτο ο πλέον διάσημος "ψυχωσικός" νομπελίστας του κόσμου, ο John Nash)
Κ.Λ.

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

Ο Α. Παυλίδης, τα "άνθη" της ΝΔ και μια ευχή...

Ο Αριστοτέλης Παυλίδης είναι ένα πολιτικό στέλεχος που προέρχεται από τα σπλάχνα της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας. Πρόκειται για έναν από τους – ελάχιστους εν ενεργεία πλέον – συνεχώς εκλεγόμενους βουλευτές του κόμματος, από το 1977. Σήμερα κατηγορείται για ατιμωτικά αδικήματα από τον εισαγγελέα πλημμελειοδικών και προκαλεί την οργή, αλλά και τη θλίψη…

Δεν είναι όμως ο μόνος βουλευτής του κόμματος της ΝΔ που κατηγορείται ή που έχει ήδη καταδικαστεί για τέτοια βαριά, ατιμωτικά για έναν πολιτικό αδικήματα.
- Ο πρώην βουλευτής και υπουργός Ι. Κεφαλογιάννης έχει ήδη καταδικαστεί τελεσίδικα σε φυλάκιση, επειδή παρέσχε προστασία σε έμπορο ναρκωτικών.
- Ο πρώην βουλευτής Πέτρος Μαντούβαλος κατηγορείται ότι δωροδόκησε δικαστικούς, για λογαριασμό πελατών του, ως δικηγόρος
- Ο πρώην βουλευτής Α. Λυκουρέζος κατηγορείται ότι εμπλέκεται σε μεγάλη απάτη κατά του δημοσίου, που αφορά οικόπεδα στην περιοχή Αιξωνή της Γλυφάδας.
- Επίσης, μια πλειάδα βουλευτών της ΝΔ και υπουργών κατηγορούνται στη συνείδηση των πολιτών για τα μεγάλα – και κουκουλωμένα πια – σκάνδαλα της μονής Βατοπεδίου και των ομολόγων.
- Τα δε στελέχη του κόμματος που έχουν οδηγηθεί ή θα οδηγηθούν στο δικαστήριο για παρόμοιες υποθέσεις είναι ένα σωρό…
-
Τι δείχνουν όλα αυτά;

Τα τελευταία χρόνια διάχυτη είναι η εντύπωση ότι η διαφθορά στην πολιτική μας ζωή είναι γενικευμένη. Μια έντονη, μακρά και γενικά αόριστη κατηγορία για τα στελέχη του ΠαΣοΚ, όλα αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια (για να μην ανατρέξουμε στο «σκάνδαλο Κοσκωτά»), δια της γκεμπελικής μεθόδου, έγινε αποδεκτή από την πλειοψηφία της κοινής γνώμης. Κι όμως, κανένα στέλεχος του ΠαΣοΚ, ούτε βουλευτής φυσικά, ούτε πρώην υπουργός, βρέθηκε ποτέ στο εδώλιο του κατηγορουμένου και πολύ περισσότερο, δεν καταδικάστηκε… Αν και πέρασαν πέντε χρόνια με τη ΝΔ στην εξουσία, παρόλο που καταβλήθηκαν – και ακόμα καταβάλλονται – προσπάθειες για να βρεθεί «κάτι» για «τους κλέφτες πασόκους», τίποτε ακόμα δεν έχει βρεθεί, παρά μόνο εκείνη η αμφιλεγόμενη «εισφορά» του 1.000.000 δολαρίων από τη ΖΗΜΕΝΣ για τον προεκλογικό αγώνα του κόμματος, το 1999, μέσω Θ. Τσουκάτου.
Πολλοί λένε ότι «οι πασόκοι ξέρουν και τα κρύβουν». Όμως για όσους εξακολουθούμε να αναζητούμε «τους τύπους των ήλων» μια τέτοια αφοριστική και χυδαία εξήγηση δεν αρκεί.

Κάποια στιγμή η ΝΔ θα αποχωρήσει από την εξουσία.
Όλος αυτός ο θίασος των ανικάνων, των παρανόμων και των λιγούρηδων θα πάει επιτέλους, άλλος σπίτι του, άλλος στη φυλακή και άλλος να… διδάξει (τι άραγε;) στο ΤΑΦΤΣ των ΗΠΑ… Κατά τα φαινόμενα θα έρθει και πάλι το ΠαΣοΚ… Και ο Γιώργος Παπανδρέου…

Ας ευχηθούμε ότι κάτι ουσιαστικό θα αλλάξει αυτή τη φορά. Και οι καναλέμποροι – εφημεριδοεργολάβοι θα πάψουν να «στήνουν» κυβερνήσεις κατά τα γούστα (και τα συμφέροντα) τους, δηλητηριάζοντας τον (εδώ που τα λέμε ευεπίφορο) ελληνικό λαό με δράκους και άλλα παραμύθια. Γιατί όταν μελετάς σκατά, σκατά λούζεσαι στο τέλος…
Κι είναι κρίμα.
Ένα βήμα πριν το γκρεμό, στο χείλος μιας – επίσης ατιμωτικής – πτώχευσης, ας το σκεφτούμε όλοι καλά αυτό…

ΑΠΑΡΤΧΑΪΝΤ ΑΛΑ ΙΤΑΛΙΚΑ

Πριν πενήντα πέντε χρόνια οι Μαύροι της Αλαμπάμα ξεκινούσαν έναν αγώνα κατά των φυλετικών διακρίσεων που έμελλε να διαρκέσει είκοσι χρόνια και να οδηγήσει, πριν πέντε μήνες, στην εκλογή του πρώτου Αφροαμερικανού Προέδρου στην Ιστορία των ΗΠΑ.
Το 1960, το Εθνικό Αφρικανικό Κονγκρέσο ξεκινούσε, με τη συμπαράσταση όλων των προοδευτικών ανθρώπων της υφηλίου, έναν αγώνα για την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων στη Νότια Αφρική. Ο αγώνας έμελλε να διαρκέσει τριάντα χρόνια και να τελειώσει με την κατάργηση του καθεστώτος του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Όλη η Υφήλιος είχε πιστέψει ότι οι φυλετικές διακρίσεις ανήκαν στο παρελθόν.
Όμως ο Δήμος της Φότζια, στη γειτονική Ιταλία, μας απέδειξε ότι πλανώμεθα πλάνην οικτράν.Από την προσεχή Δευτέρα οι μετανάστες δεν θα μπαίνουν στα ίδια λεωφορεία με τους Ιταλούς. Θα τους εξυπηρετούν ξεχωριστά λεωφορεία. Η αρχή θα γίνει με τη γραμμή 24 που συνδέει το κέντρο της πόλης με το προάστιο Μπόργκο Μετζανόνε. Το πιο εξοργιστικό είναι ότι ο δράστης του ανοσιουργήματος, ο Δήμαρχος της Φότζια, δεν ανήκει στη ρατσιστική Λίγκα του Βορρά, ούτε στο «Λαό της Ελευθερίας», το νέο κόμμα του «τρισκατάρατου Μπερλουσκόνι», αλλά στο παιδί του πάλαι ποτέ κραταιού Κομμουνιστικού Κόμματος, στο Δημοκρατικό Κόμμα.
Δε σκοπεύω να ασχοληθώ με τα φαιδρά επιχειρήματα του εν λόγω κυρίου, ο οποίος επικαλέστηκε την καλύτερη εξυπηρέτηση των ,μεταναστών ως λόγο της δρομολόγησης ξεχωριστών λεωφορείων γι αυτούς (το λεωφορείο τους θα σταματάει λίγο πιο πέρα από το προάστιο, στο κέντρο υποδοχής μεταναστών).
Ούτε θέλω να ισχυριστώ ότι η λειτουργία ενός Κέντρου Υποδοχής Μεταναστών σε μια μικρή πόλη δε δημιουργεί πρόσθετα προβλήματα σχέσεων με τους γηγενείς, που έχουν χρεία πολύ προσεκτικής διαχείρισης. Όμως στην προκειμένη περίπτωση το πρόβλημα δεν ήταν αυτό, ώστε να είναι ο κ. Δήμαρχος απλώς υπόλογος για την επιλογή της χείριστης των λύσεων. Κι αυτό αποδεικνύεται από τη δημοσιογραφική έρευνα της CORRIERE DELLA SERA ,της εφημερίδας που καταγγέλλει το περιστατικό, από την οποία προέκυψε ότι ούτε ένας από τους κατοίκους του Μπόργκο Μετζανόνε δεν είχε διαμαρτυρηθεί, εγγράφως τουλάχιστον, στο Δήμο, για την υποχρεωτική του συνύπαρξη με μετανάστες. Πολύ περισσότερο δε, δεν είχε ζητήσει ένα τέτοιο ανοσιούργημα.
Θα θυμίσω απλώς την κραυγή του σκηνοθέτη Νάνι Μορέττι σε μια συγκέντρωση του Δημοκρατικού Κόμματος στη Μπολόνια το 2002. «ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΗΓΕΤΕΣ». Και δεν είχαμε δει τίποτε ακόμα.

Γιάννης Χρρ.

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑ: ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Οι πολιτικοί που έχουν επωφεληθεί των δημοσίων τους αξιωμάτων για να κάνουν περιουσία δεν είναι λίγοι. Η πρωτιά όμως αναμφίβολα πηγαίνει στην οικογένεια Μητσοτάκη. Απόψε, στο δελτίο Ειδήσεων του MEGA η κυρία Μπακογιάννη απέδειξε, για πολλοστή φορά, ότι το μήλο κάτω από τη μηλιά πέφτει. Αφιέρωσε, με τη βοήθεια των παρουσιαστών του δελτίου, το 1/3 της συνέντευξής της στην αναγκαιότητα να εγκατασταθούν κάμερες σε όλη την Αθήνα «για να προστατεύσουμε τη Δημόσια Ασφάλεια».Επικαλέσθηκε δε προς τούτο τη σχετική ευρωπαϊκή εμπειρία. Προφανώς η ΥΠΕΞ αναφέρονταν στη βρετανική εμπειρία - άλλωστε ο υποταχτικός της οικογένειας Μαρκογιαννάκης κάλεσε τουες συνταξιούχους της Σκότλαντ Γιαρντ για τους χειροκροτήσει όταν εκραύγασαν «μα πού είναι οι κάμερές σας;» - όπου στην ευρύτερη περιφέρεια του Λονδίνου αντιστοιχεί μια κάμερα ανά 7 κατοίκους. Η επιτυχία του συστήματος είναι «εκθαμβωτική».
  1. Η εγκληματικότητα έχει παταχθεί σε σημείο που οι δολοφονίες εφήβων από την αρχή του χρόνου έχουν φθάσει τις 32. Με αναγωγή στον πληθυσμό της Αθήνας θα έπρεπε για να έχουμε την ίδια επιτυχία να έχουμε γύρω στους 15 φόνους. Αν δεν κάνω λάθος είχαμε μονάχα ένα (1) , στο τέλος του περασμένου χρόνου, κι αυτόν από όπλο αστυνομικού. άντε να έγιναν δυο τρεις που να μη τους πρόσεξα.
  2. Τον Ιούλιο του 2005 τρεις επιθέσεις αυτοκτονίας προκάλεσαν δεκάδες νεκρών στο «άριστα φρουρούμενο» Λονδίνο. Αν δεν κάνω λάθος στην Αθήνα που δε φυλάσσεται καλά, δεν έχει συμβεί κάτι παρόμοιο.
  3. Σήμερα, στο ασφυκτικά φυλασσόμενο City, διαδραματίστηκαν σκηνές Δεκεμβρίου στην Αθήνα στο κεντρικό κτίριο της Royal Bank of Scotland.
Θα μπορούσα να αραδιάσω πλήθος άλλων παρεμφερών παραδειγμάτων. Προτιμώ όμως να ρωτήσω κάθε εχέφρονα πολίτη, πώς οι κάμερες θα προστάτευαν το ζεύγος των δύσμοιρων γερόντων στη Δάφνη, τον άτυχο υπάλληλο του πρακτορείου ΠΡΟΠΟ στη Νέα Σμύρνη και πολλά άλλα. Γιατί η απάντηση είναι απλή. Δεν θα τους προστάτευαν, όπως δεν προστατεύουν τόσα και τόσα θύματα της εγκληματικότητας στο Λονδίνο.
Προς τι λοιπόν η πρεμούρα; Μα για τις μίζες. Που, όπως γνωρίζουμε, είναι ευθέως ανάλογες του ύψους της παραγγελίας. Α, κι ένα μυστικό. Κατά πληροφορίες, τις κάμερες θα προμηθεύσει - ποιος άλλος; - η Siemens.
Αν τώρα στην οσμή του επερχόμενου σκανδάλου προστεθεί «η εμμονή» κάποιων «κολλημένων μαρξιστών» για τις ατομικές ελευθερίες και την προστασία της ιδιωτικής ζωής νομίζω ότι αρχίζουμε να μπαίνουμε στο ψητό.
Τι ξεχάσαμε σε όλα αυτά; Μα την πραγματική αγωνίατων ανθρώπων για τη Δημόσια Ασφάλεια. Ως προς αυτή νομίζω ότι έχω ήδη τοποθετηθεί πριν από λίγες μέρες.

Γιάννης Χρ.
Powered By Blogger

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Συνεργάτες

Επισκέψεις (από 01/03/2008, 18:00 μμ)